ατος (τὸ) :
   I frémissement ou grondement d’un animal, particul. :
      1 hennissement, ESCHL. Sept. 245, 475 ; SOPH. El. 717 ; XÉN. Eq. 11, 12 ;
      2 grognement de sanglier, OPP. C. 2, 457 ;
   II fig. attitude ou ton d’arrogance, fierté, orgueil, ANTH. 5, 18 ; 12, 101 ; joint à θυμός, PLUT. M. 150 a ; à γαυρίαμα, PLUT. Æmil. 27 ; LUC. Cat. 26 ; EL. N.A. 7, 12.

Étym. φρυάσσω.

ατος, τό, violent snorting, esp.
neighing or whinnying of a spirited horse (= ἡ τῶν ἵππων καὶ ἡμιόνων διὰ μυκτήρων ἠχή, EM 801.11), ἱππικὰ φ. A. Th. 245, 475, S. El. 717; φ. καὶ φύσημα X. Eq. 11.12; also of a boar, Opp. C. 2.457. metaph, wanton behaviour, insolence, M.Ant 4.48; τὸ ἐπ’ ὀφρύσι φ. AP 12.101 (Mel.); σοβαρὸν φ. ib. 5.17 (Rufin.); τὸ φ. αἴρειν Ael. NA 7.12; φ. πρός τινα Luc. Cat. 26; φ. ὁμοζύγου πλουσίας Aristaenet. 2.12, cf. Philostr. Im. 2.2.

τό, das heftige Schnauben und Springen, übh. das wilde, unbändige Gebehrden eines mutigen Tieres, bes. eines Pferdes, ἱππικά, Soph. El. 707, wie Aesch. Spt. 227, 457 ; Xen. Hipparch. 11.12 ; auch eines Ebers, Opp. Cyn. 2.457.
Uebertr., das stolze, übermütige Betragen eines Menschen in Gebehrden und Worten ; σοβαρόν Rufin. 1 (V.18); παιδικόν Agath. 20 (V.282); τὸ ἐπ' ὀφρύσι Mel. 37 (XII.101); τὸ φρύαγμα αἴρειν Ael. H.A. 7.12 ; πρὸς τοὺς ἐντυγχάνοντας Luc. Cat. 26.

1. a violent snorting, neighing , [Aeschulus Tragicus (6th/5th c.BC), Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC)]
2. metaphorically wanton behaviour, insolence , [variant datesAnthology Palantina (ML)