[ᾰ] s’enorgueillir, ARSTT. Pol. 2, 15, 5 ; ἐπί τινι, POL. 22, 8, 8, de qqe ch. ; part. pf. πεφρονηματισμένος, ARSTT. Pol. 3, 13, 19 ; 5, 7, 2, etc. ; DS. 16, 89, qui a l’esprit exalté, orgueilleux.

Étym. φρόνημα.

Pass., to become presumptuous, Arist. Pol. 1274a13; φρονηματισθέντες ἐκ τῶν ἔργων ib. 1341a30; πεφρονηματισμένοι διά τι ib. 1284b2, cf. D.S. 5.24; ἐπὶ τοῖς γεγονόσι Plb. 21.25.8, D.S. 9.2; c. dat., νίκῃ Id. 12.48; πλῆθος τῶν πεφρονηματισμένων ὡς ὁμοίων κατ’ ἀρετήν Arist. Pol. 1306b28; φ. ὅτι… to get a notion that…, Sch. Theoc. 14.48.