α, ον [νῑ]
      1 de palmier ou de datte, ATH. 29 c ;
      2 d’un rouge de pourpre, PD. I. 4 (3), 31 ; XÉN. An. 1, 2, 16 ; ARSTT. Meteor. 3, 2, 4 ; POL. 6, 23, 12.

Étym. φοῖνιξ.

α, ον, = φοινίκεος 1, Epich. 31, X. An. 1.2.16 (v.l.), IG2². 1514.41, Arist. Mete. 372a4, Plb. 6.23.12 (nisi leg. φοινικοῖς)· φ. οἶνος palm-wine, Schwyzer 182a5 (Gortyn, v/iv BC). = Φοινικικός 1, S. Fr. 514, D.S. 3.67 codd., 5.74 codd. φοινικιοῦς, οῦν, = φοινίκεος, Ar. Av. 272, Arist. Col. 792b2, al. ; ταινιδιον SIG 1018.4 (Pergam., iii BC). (Usu. second declension, prob. by ΄contamination’ of φοινίκιος and φοινικοῦς· once third declension, φοινικιοῦντα Arist. Col. 796a32, prob. by ΄contamination’ of φοινίκιος and φοινικόεις.) φοινικιοῦν, τό (sc. δικαστήριον), a court of justice at Athens, named from the colour of its walls, Paus. 1.28.8.

= φοινίκεος, Pol. 6.23.12.