φιλό·δοξος, ος, ον [ῐ]
      1 qui s’attache à une opinion, p. opp. à φιλόσοφος, PLAT. Rsp. 480 a ; ARSTT. Rhet. 2, 10, 3 ;
      2 qui aime la gloire ou la renommée, POL. 7, 8, 6 ; τὸ φιλόδοξον, LUC. Per. 38, l’amour de la gloire.

• Sup. -ότατος, POL. 32, 23, 5.

Étym. φ. δόξα.

ον, (< δόξα) loving fame or glory, Pl. R. 480a, Phld. Lib. p. 61 O. (prob., Comp.); περί τι Arist. Rh. 1387b33; in bad sense, Ph. 2.32, al. ; εἰς τοὺς Ἕλληνας Plb. 7.8.6; Sup., Id. 32.8.5; τὸ φ. Luc. Peregr. 38. Adv. -ξως JHS 54.141 (Delos, ii BC), OGI 339.98 (Sestos, ii BC), etc. ; Sup. -ότατα Supp.Epigr. 1.397.9 (Samos, i AD).

1) ehrliebend, ehrsüchtig, ehrbegierig ; Plat. Rep. V.480 ; Pol. 32.23.5 u. Sp., wie Plut. philos. c. princ. 1.
2) seine eigne Meinung liebend, u. übh. für eine Meinung eingenommen, Sp.