φιλό·γελως, ωτος (ὁ, ἡ, τὸ) [ῐ] qui aime à rire, rieur, MÉN. 4, 282 Meineke ; PLAT. Rsp. 388 e ; τὸ φ. ARSTT. Rhet. 2, 12, 16, l’amour du rire, la gaieté.

➳ Acc. -ων, ATH. 261 d ; neutre φιλόγελω, PHILSTR. 518 ; acc. pl. φιλόγελως, TH. (ATH. 261 d).

ὁ, ἡ, gen. ωτος, laughter-loving, Παρθένος Νίκη Men. 616; acc. pl. φιλογέλωτας Pl. R. 388e, cf. Arist. Rh. 1389b10; ἐναντίον τὸ ὀδυρτικὸν τῷ φιλογέλωτι ib. 1390a24; — also acc. sg. φιλόγελων Jul. Caes. 308d (but dat. -γέλωτι Id. Mis. 346a); gen. sg. neut. φιλόγελω Philostr. VS 1, 21.5; nom. pl. φιλόγελω (leg. -γελῳ) Att. for φιλογέλωτες acc. to Moer. p. 385 P. ; acc. pl. φιλόγελως Thphr. Fr. 124. as Subst., jest-book, title of work by Hierocles.

ωτος, ὁ, das Lachen liebend, gern lachend ; φιλογέλωτας Plat. Rep. III.388e ; Ggstz ὀδυρτικός, Arist. rhet. 2.13 ; Sp., wie Alciphr. 3.43 ; φιλόγελως ὄντας Ath. VI.261c.