φιλοδοξέω-ῶ [ῐ] aimer la gloire, rechercher la renommée : ἐπί τινι, ARSTT. Rhet. 2, 10, 4 ; τινι, POL. 33, 14, 10, en qqe ch. ; πρός τι, PLUT. M. 125 d, en vue de qqe ch. ; εἰς τοὺς Ἕλληνας, POL. 1, 16, 10, par sa conduite envers les Grecs ; abs. POL. 35, 4, 12.

Étym. φιλόδοξος.

love fame, seek honour, ἐπί τινι for or in a thing, Arist. Rh. 1387b35; σωφροσύνῃ Plb. 31.28.10; φ. εἰς τοὺς Ἕλληνας seek credit amongst them, Id. 1.16.10; εἰς τὸ κοινόν, εἰς τὴν σύνοδον, JHS 54.142 (Delos, ii BC); εἰς τὸν δῆμον IG2². 1304.40; ἐν τῇ πρὸς Εὐμένην διαφορᾷ Plb. 31.6.5; ἐν ἀριστοκρατικῷ πολιτεύματι Id. 23.14.1; πρός τι Id. 27.9.7, Plu. 2.125d; abs., Metrod. Fr. 56, Plb. 35.44.12, Phld. Vit. p. 7. J., al. ; prov., πεφιλοδοξηκὼς ἐν Σικελίᾳ καθάπερ ἐν ὀξυβάφῳ, i.e. to be a great man in a small way, Plb. 12.23.7.

den Ruhm lieben, ehrbegierig sein, eine Ehre worin suchen ; ἐπί τινι, Arist. rhet. 2.10 ; τινί, Pol. 24.9.3 ; πεφιλοδοξηκὼς ἐν αὐτῇ Σικελίᾳ 12.23.7 ; εἰς τοὺς Ἕλληνας 1.16.10 ; DS. 19.54.