v. φηλήτης.

Étym. p.-ê. pré-grec.

ου, ὁ, thief, voc. φιλῆτα Archil. 46, h.Merc. 446; φῶτες φιλῆται ib. 67; φιλητέων ὄρχαμος ib. 175 (prob.); φιλήτης ἀνήρ A. Ch. 987 (1001); ὅρκος γὰρ οὐδεὶς ἀνδρὶ φιλήτῃ βαρύς S. Fr. 933, cf. Ichn. 332; ὃς δὲ γυναικὶ πέποιθε, πέποιθ’ ὅ γε φιλήτῃσι Hes. Op. 375; Ἑρμῆς φιλήτης Hellanic. 19 (b) J. ; Ἑρμῆς φιλητῶν ἄναξ E. Rh. 217; τῶν φιλητέων… ἄνακτα (sc. Ἑρμῆν) Epigr.Gr. 1108 (Chios, date unknown); φιλήτης ὁ Ἔρως καλοῖτ’ ἄν AP 5.308 (Dioph.); οὐκέτι χεῖρες ἔπαγροι φιλητέων Call. Hec. 1.4.11; latronum more, quos φιλήτας (hostilistas, stilistas, psti[l]listas, codd.) Aegyptii vocant, Seneca Ep. 51.13. (The spelling φιλ, which is proved correct by φιλατία, is found in Epigr.Gr. l.c., the Papyri of S. Ichn. l.c., Hellanic. l.c., Call. l.c. (tab. lign.), and the best codd. of the remaining Gr. passages, cf. Trypho and Hdn. Gr. ap. Choerob. in An.Ox. 2.271; φιλ- also in Hsch., Suid. ; φηλ- has MS. authority in Hes. l.c. (φιλ- Sch. Vett. cited by Eust. 194.31), E. l.c., etc.)

[ῑ], ὁ, der Betrüger, Dieb ; Archil. 73 ; H.h. Merc. 67 ; gew. wird die Form φηλήτης oder φηλητής vorgezogen, s. Gaisf. Hes. O. 373 u. Jacobs AP 122.