φιλ·ήκοος, οος, οον [ῐ]
      1 qui écoute avec plaisir ou attentivement, avide d’écouter, joint à ζητητικός, PLAT. Rsp. 535 d ; à φιλομαθών, POL. 7, 7, 8 ; à φιλόμουσος, PLAT. Rsp. 548 e ; à ἱστορικός, PLUT. Alc. 10 ; τὸ φιλήκοον, PLUT. M. 704 e, c. φιληκοΐα ;
      2 disposé à écouter, LUC. Somn. 3, etc.

Étym. φ. ἀκούω.

ον, (< ἀκοή) fond of hearing conversation, discourses, etc., φ. καὶ ζητητικός Pl. R. 535d; φιλόμουσος καὶ φ. ib. 548e; οἵ τε φιλοθεάμονες οἵ τε φ. ib. 475d; ἀνὴρ φ. καὶ ἱστορικός Plu. Alc. 10; — τὸ φ., = φιληκοΐα, Id. 2.704e; but also, fond of hearing for mere pastime, opp. οἱ φιλομαθοῦντες, Plb. 7.7.8. Adv. -ως, ἔχειν Hld. 5.16, Aristid. 2.230 J., Chor. 6.34 p. 95 F.-R.

das Zuhören liebend, gern anhörend, aufmerksam ; Plat. Euthyd. 274c ; καὶ φιλόμουσος Rep. VIII.548e ; Pol. 4.40.1 u. oft, vgl. bes. 7.7.8 ; Luc. somn. 5.