GRC
φθινάς
JSON
Bailly
άδος [ῐ] adj. f. :
1 intr. qui touche à sa fin ou à son déclin, EUR. Her. 779 ;
2 tr. qui fait dépérir, qui consume, SOPH. Ant. 819 ; HPC. 273, 9, etc.
1 intr. qui touche à sa fin ou à son déclin, EUR. Her. 779 ;
2 tr. qui fait dépérir, qui consume, SOPH. Ant. 819 ; HPC. 273, 9, etc.
Étym. φθίνω.
Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »
LSJ
άδος, ἡ, (< φθίνω) intr., wasting, waning, μηνῶν φ. ἁμέρα E. Heracl. 779 (lyr.); φ. ὥρα Heraclit. All. 71; ἕως διχοτόμου φθινάδος Str. 3.5.8. Act., wasting, νόσοι S. Ant. 819 (anap.); τηκεδόνες Ph. 2.432; φ. νόσος, technically, consumption, = φθίσις, Hp. Gland. 14 (pl.), Paus. 5.26.5; and without νόσος, Hp. Mul. 1.2; also; = empyema, Ruf. Ren. Ves. 2.36.
Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)
Pape
άδος, ἡ,
1) intr., abnehmend, schwindend, zu Ende gehend, σελήνη, ἡμέρα u. vgl., φθινὰς μηνῶν ἁμέρα Eur. Heracl. 779.
2) akt., abnehmen od. schwinden machend, verzehrend, νόσος, die Auszehrung, die Schwindsucht ; Hippocr.; Plut. Galb. 17 ; allgemeiner, οὔτε φθινάσιν πληγεῖσα νόσοις Soph. Ant. 813. S. φθίνα.
1) intr., abnehmend, schwindend, zu Ende gehend, σελήνη, ἡμέρα u. vgl., φθινὰς μηνῶν ἁμέρα Eur. Heracl. 779.
2) akt., abnehmen od. schwinden machend, verzehrend, νόσος, die Auszehrung, die Schwindsucht ; Hippocr.; Plut. Galb. 17 ; allgemeiner, οὔτε φθινάσιν πληγεῖσα νόσοις Soph. Ant. 813. S. φθίνα.
Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)
This web service is provided and maintained by TELOTA - IT/DH
