ή, όν, propre à corrompre ou à détruire, gén. PLAT. Def. 416 ; ARSTT. Phys. 1, 9, 4 ; NIC. 6, 5, 6, etc. ; abs. ARSTT. Top. 2, 9, 6 ; 4, 4, 3, etc. ; PLUT. M. 134 f, 947 d.

Étym. φθείρω.

ή, όν, destructive, c. gen., φθαρτικὰ ἀλλήλων τὰ ἐναντία one of another, Arist. Ph. 192a21; ἡ κακία φ. ἀρχῆς Id. EN 1140b19; πόλεως φ. Id. Pol. 1281a20; abs., Id. Po. 1452b11; opp. ποιητικός, γενητικός, Id. Top. 114b17, 124a25; ζῷα οὐ φ. Porph. Abst. 1.11; φ. φαρμακεῖαι Plu. 2.134e; φάρμακα deadly poisons, Dsc. 3.45; ἐμβρύων φ., v.l. for φθόριος, Id. 2 166, cf. 1.105; φ. δύναμις Gal. 11.764. Adv. -κῶς Arist. Top. 153b32.

verderbend, verderblich, schädlich, tödlich ; μανία ἕξις φθαρτικὴ ἀληθοῦς ὑπολήψεως Plat. Defin. 416 ; ἡ κακία φθαρτικὴ ἀρχῆς Arist. Eth. Nic. 6.5.6 ; Plut.