ή, όν [ᾰ]
      1 que l’on peut dire ou exprimer, TIMON 35 ; οὐ φατός, HÉS. Sc. 230 ; PD. O. 6, 62 ; I. 7, 51 ; μὴ φατός, PLUT. M. 383 a, indicible, inexprimable ; pléon. οὐ φατὸν λέγειν ou εἰπεῖν, AR. Av. 1713 ; ORPH. Arg. 926, m. sign. ;
      2 nommé, renommé, HÉS. O. 3.

Étym. φημί.

ή, όν, (< φημί) spoken or that may be spoken, mostly with negat., οὐ φ. unspeakable, unutterable, ineffable, Hes. Sc. 230, Parm. 8.8, Pi. O. 6.37, I. 7 (6).37; τὸ μὴ φ. μηδὲ ῥητὸν κάλλος Plu. 2.383a; pleon., κάλλος οὐ φ. λέγειν Ar. Av. 1713. Adv. οὐ φατῶς, = ἀφάτως, Hsch.
famous, notable, ἄνδρες ἄφατοί τε φ. τε Hes. Op. 3.

ή, όν, (θείνω II) slain, dead, Hsch.

adj. verb. von φημί, gesagt, zu sagen, auszusprechen, was man sagen darf, nennbar ; gew. mit der Negat., οὐ φατός, unaussprechlich, unsäglich ; Hes. Sc. 230 ; Pind. Ol. 6.37 ; πένθος I. 6.37 ; Ar. Av. 1711 (vgl. φατειός). – namhaft, berühmt, Hes. O. 3.

vom ungebr. *φάω, φένω, πέφνον, getötet, tot, Hesych., s. die Kompp.