'η, ον, voc. (v. fin) [ῐ, v. fin] ami, càd. :
   I pass. :
      1 aimé, chéri, cher, en parl. de pers. et de ch. IL. 7, 279, etc. ; joint à αἰδοῖος, IL. 8, 386 ; OD. 5, 88 ; à τίμιος, OD. 10, 38 ; à κεδνότατος, IL. 9, 382 ; à ἀγαπητός XÉN. Mem. 2, 1, 33 ; à οἰκεῖος, PLAT. Tim. 20, etc. ; renforcé par περὶ κῆρι, IL. 24, 423, etc. ; avec un dat. φ. τινί, IL. 4, 41 ; ESCHL. Ag. 879, etc. cher à qqn ; avec un gén. : φίλ' ἀνδρῶν, THCR. Idyl. 15, 74 ; 24, 40 ami ! litt. toi qui m’es cher parmi les hommes ; cf. EUR. Alc. 472 ; au voc. φίλε avec un subst. masc. IL. 4, 155 ; 5, 359 ; ou avec un subst. neutre : φίλε τέκνον, OD. 2, 363 ; 3, 484, etc., cher enfant ! ou φίλος avec un subst. masc. IL. 4, 189 ; 9, 601 ; IL. 21, 106, etc. ; de même, ESCHL. Pr. 546 ; EUR. Suppl. 277 ; PLUT. M. 1066 d, etc. ; subst. : ὁ φ. l’ami, abs. ATT. ; au plur. φίλοι, IL. 14, 256 ; OD. 2, 333, etc. ; ATT., les amis ; joint à ἑταῖρος, PLUT. M. 94 f, etc. ; à ξένος, LYS. 19, 19 Baiter-Sauppe, etc. ; p. opp. à ἐχθρός ; ESCHL. Ag. 1347, etc. ; avec un gén. : ὁ Διὸς φίλος, ESCHL. Pr. 304, l’ami de Zeus ; τοὺς ἐμαυτοῦ φίλους, ESCHN. 7, 27, mes amis ; avec un adj. : φίλος ἐμός, SOPH. Ph. 421, mon ami ; τοὺς σφετέρους φίλους, XÉN. Hell. 4, 8, 25, leurs amis ; prov. ἔστιν ὁ φ. ἄλλος αὐτός, ARSTT. Nic. 9, 4, 5, l’ami est un autre soi-même ; κοινὰ τὰ τῶν φίλων, PLAT. Phæd. fin ; ou κοινὰ τὰ φίλων, PLUT. M. 65 a, tout est commun entre amis, etc. ; φίλον ποιεῖν τινα, LYS. 11, etc. ; ou ποιεῖσθαι, LUC. Pisc. 38, faire de qqn son ami ; τοὺς φίλους κτᾶσθαι, THC. 2, 40, se concilier des amis ; φίλῳ χρῆσθαί τινι, ANT. 136, 41 ; φίλον ἔχειν τινά, AND. 6, 26, avoir qqn pour ami ; — ou allié, p. opp. à πολέμιος, XÉN. Hell. 6, 5, 48 ; joint à σύμμαχοι, DÉM. 113, 21 ; — ou ami d’une femme, XÉN. Mem. 3, 11, 4, etc. ; dans la conversat. en s’adressant à un inconnu : mon ami ! mon bon ami ! NT. Luc. 14, 10, etc. ; ἡ φίλη, amie, OD. 4, 722 ; SOPH. Ant. 543 ; XÉN. Mem. 2, 1, 23, etc. ; femme, épouse, IL. 9, 146, 288 ; mère, ESCHL. Pers. 832, etc. ; τὸ φίλον, objet d’affection, être chéri, chose aimée, acceptée, admise, SOPH. O.C. 187 ; AR. Eccl. 952, etc. ; τὰ φίλτατα, ESCHL. Pers. 851, etc. ; SOPH. O.R. 366, etc. ; EUR. Med. 16 ; XÉN. Cyr. 4, 3, 2 ; PLAT. Prot. 313 e, etc. les objets ou les êtres les plus chers ;
      2 agréable, qui plaît, OD. 8, 248 ; joint à ἡδύς, IL. 7, 387 ; p. opp. à πικρός, SOPH. O.C. 615 ; φ. τινί, IL. 5, 891 ; OD. 13, 295, agréable à qqn ; φίλον ἐστί, IL. 21, 101 ; OD. 9, 211, etc. cela est agréable ; φίλον ἐστί, avec l’inf. IL. 24, 334 ; OD. 14, 378 ; 15, 361 ; HDT. 1, 108, ATT. il plaît de, etc. ; εἴ πού τοι φίλον ἐστί, OD. 7, 320, si cela t’est agréable ; εἰ ὑμῖν φίλον, PLAT. Prot. 353 b, etc. si cela vous est agréable ; avec un part. : εἰ τόδ' αὐτῷ φίλον κεκλημένῳ, ESCHL. Ag. 161, s’il lui plaît d’être appelé ainsi ; τοὶ φίλον ἔπλετο θυμῷ, OD. 13, 145 ; cf. OD. 13, 335, etc. il te plaît d’agir ; au plur. : φίλα ἐστί, etc. avec l’inf. il est agréable de, il plaît de, etc. IL. 1, 108 ; 4, 345, etc. ;
      3 en poésie, particul. chez Hom. φίλος s’emploie comme équival. de l’adj. poss. mon, ton, son, etc., mais touj. appliqué à des êtres ou à des obj. réputés chers : φίλον ἦτορ, IL. 3, 31, etc. mon (ton, son) cœur ; μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ, IL. 9, 555, irrité dans son cœur contre sa mère Althæè ; φίλας περὶ χεῖρε βαλόντε, OD. 11, 211, nous serrant tous les deux dans nos bras ; cf. IL. 1, 569 ; 5, 155 ; 7, 271 ; 19, 209 ; 20, 479, etc. ; OD. 8, 233, etc. ;
   II act. :
      1 qui aime, gén. : μουσικῆς, EUR. fr. 584, la musique ; ἀληθείας, PLAT. Gorg. 487 a, la vérité ; cf. PLAT. Soph. 248 a, etc. ;
      2 rare et surt. en poésie, aimant, bienveillant, OD. 1, 313 ; joint à ἤπιος, IL. 24, 775 ; à εὔνους, PLUT. M. 178 d ; φ. τινί, XÉN. Cyr. 1, 5, 4 ; ou τινός, PD. P. 3, 9 ; N. 5, 10, bienveillant pour qqn ; en parl. de choses (présent, etc.) IL. 17, 325 ; OD. 6, 208 ; 8, 545, etc. ; φίλα φρονέειν τινί, IL. 4, 219 ; ou φίλα εἰδέναι τινί, OD. 8, 277, avoir de la bienveillance pour qqn ; φίλα ἐργάζεσθαί τινι, OD. 24, 210, faire des travaux agréables à qqn ; φίλα ποιεῖσθαί τινι, HDT. 2, 152, témoigner de l’amitié à qqn, faire bon accueil à qqn.

➳ Fém. φίλος, PD. O. 2, 170 ; voc. masc. φίλε [ῐ] au premier temps fort du vers, IL. 4, 155 ; 5, 359 ; sur le voc. φίλος, ou le voc. φίλε dans la locut. φίλε τέκνον, v. ci-dessus.

• Cp. et sup. de 3 thèmes :
      1 th. φιλο- [ῐ] φιλώτερος, XÉN. Mem. 3, 11, 18 ; CALL. fr. 146 ;
      2 th. φιλαι- [ῐ] φιλαίτερος, XÉN. An. 1, 9, 29 ; CALL. Del. 58 ; φιλαίτατος, PHILÉT. 11 ; THCR. Idyl. 7, 98 ;
      3 th. φιλ- : φίλτερος, IL. 11, 162 ; OD. 11, 360 ; HÉS. O. 307 ; ESCHL. Pers. 851, etc. ; φίλτατος, AR. Eccl. 970 ; PLUT. M. 90 a, etc. ; du même th. : φιλίων, OD. 19, 351 ; 24, 268 ; φίλιστος, SOPH. Aj. 829 dout. ; on dit encore au cp. μᾶλλον φίλος, ESCHL. Ch. 219 ; SOPH. Ph. 886 ; au • Sup. μάλιστα φίλος, XÉN. Cyr. 8, 1, 16 ; ou μέγιστος φίλος, SOPH. Aj. 1331 ; de même οἱ ἐγγυτάτω φίλοι, LYS. 95, 30 ; οἱ ἔγγιστα φίλοι, POL. 9, 24, 1.

➳ Fém. φίλος, PD. O. 2, 170.

Étym. inconnue ; le sens primit. est « propre, qui accompagne ».

'

η, ον, also ος, ον Pi. O. 2.93; [ῐ ; but Hom. uses the voc. φίλε with ῑ at the beginning of a verse, v. infr.].
Pass., beloved, dear, Il. 1.20, etc. ; παῖδε φίλω 7.279; freq. c. dat., dear to one, μάλα οἱ φ. ἦεν 1.381; φ. ἀθανάτοισι θεοῖσι 20.347, etc. ; voc., φίλε κασίγνητε (at the beginning of the line) 4.155, 5.359; with neut. nouns, φίλε τέκνον Od. 2.363, 3.184, etc. ; but φίλον τέκος Il. 3.162; also φίλος for φίλε (Att., acc. to A.D. Synt. 213.28), φίλος ὦ Μενέλαε Il. 4.189, cf. 9.601, 21.106, al., Pi. N. 3.76, A. Pr. 545 (lyr.), E. Supp. 277 (lyr.), Ar. Nu. 1168 (lyr.); gen. added to the voc., φίλ’ ἀνδρῶν Theoc. 15.74, 24.40; ὦ φίλα γυναικῶν E. Alc. 460 (lyr.); as Subst.; φίλος, ὁ, friend, κουρίδιος φίλος, i.e. husband, Od. 15.22; φίλοι friends, kith and kin, νόσφι φίλων Il. 14.256; τῆλε φίλων Od. 2.333, cf. 6.287; φ. μέγιστος my greatest friend, S. Aj. 1331; φίλοι οἱ ἐγγυτάτω, οἱ ἔγγιστα, Lys. 1.41 codd., Plb. 9.24.2; after Hom. freq. with a gen., ὁ Διὸς φίλος A. Pr. 306; τοὺς ἐμαυτοῦ φ., τοὺς τούτων φ., Aeschin. 1.47; φ. ἐμός S. Ph. 421; τῶν ἐμε̄ν φ. ib. 509; τοὺς σφετέρους φ. X. HG 4.8.25; prov., ἔστιν ὁ φ. ἄλλος αὐτός a friend is another self, Arist. EN 1166a31; κοινὰ τὰ τῶν φ. Pl. Phdr. 279c, cf. Arist. EN 1159b31; οὐθεὶς φ. ᾧ πολλοὶ φ. Id. EE 1245b20; also of friends or allies, opp. πολέμιοι, X. HG 6.5.48; φ. καὶ σύμμαχος D. 9.12, etc. ; of a lover, X. Mem. 3.11.4 (in bad sense, Lac. 2.13); φίλε my friend, as a form of courteous address, Ev. Luc. 14.10, etc. ; in relation to things, οἱ μουσικῆς φ. E. Fr. 580.3; ἀληθείας Pl. R. 487a; τῶν εἰδῶν Id. Sph. 248a; Χίους φ. ποιῆσαι Lys. 14.36, etc. ; ποιεῖσθαι Luc. Pisc. 38; κτᾶσθαι Isoc. 2.27, cf. Th. 2.40; φίλους τιθέντες τούς γε πολεμιωτάτους E. Hec. 848; φίλῳ χρῆσθαί τινι Antipho 5.63; ἡμᾶς ἔχειν φίλους And. 1.40; for Hdt. 3.49, v. φίλιος. φίλη, ἡ, dear one, friend, κλῦτε, φίλαι Od. 4.722; λόγοις ἐγὼ φιλοῦσαν οὐ στέργω φίλην S. Ant. 543; of a wife, φίλην τινὰ ἄγεσθαι take as one΄s wife, Il. 9.146, 288; ἡ Ξέρξου φ., of his mother, A. Pers. 832; of a mistress, X. Mem. 2.1.23, 3.11.16; φίλην ποιήσασθαί τινα Antipho 1.14. φίλον, τό, an object of love, τὸ φ. σέβεσθαι to reverence what the city loves, S. OC 187 (lyr.); addressed to persons, darling, φ. ἐμόν Ar. Ec. 952 (lyr.); so φίλτατον ib. 970; τὰ φίλτατα one΄s nearest and dearest, dear ones, such as wife and children, A. Pers. 851, Eu. 216, S. OT 366, OC 1110, E. Med. 16; v. φίλτατος· τἀμὰ φίλα, τὰ σὰ φ., Id. Ion 523 (troch.), 613. οἱ πρῶτοι φίλοι, a title at the Ptolemaic court, OGI 99.3, PTeb. 11.4 (ii BC), etc. ; or simply οἱ φ. τοῦ βασιλέως OGI 100.1; or οἱ φ. alone, ib. 115.4; τῶν φ. και διοικητοῦ one of the king΄s friends and dioecetes, PTeb. 79.56 (ii BC). of things, pleasant, welcome, δόσις ὀλίγη τε φ. τε Od. 6.208, cf. Il. 1.167; c. dat. pers., αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη 5.891, cf. Od. 8.248, 13.295; οὐ φίλα τοι ἐρέω Hdt. 7.104; δαίμοσιν πράσσειν φίλα their pleasure, A. Pr. 660, cf. infr. II. freq. as predic., φίλον ἐστί or γίγνεταί μοι pleases me, it is after my own heart, εἴ πού τοι φίλον ἐστί Od. 7.320; μὴ φ. Διὶ πατρὶ γένοιτο ib. 316, cf. Il. 7.387; εἰ τόδε πᾶσι φ. καὶ ἡδὺ γένοιτο 4.17; καί τοι φ. ἔπλετο θυμῷ Od. 13.145, etc. ; τοῦτο μὲν ἴτω ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον Pl. Ap. 19a; less freq. c. inf., οὐ μὲν Τυδέϊ γ’ ὧδε φίλον πτωσκαζέμεν Il. 4.372; πεφιδέσθαι ἐνὶ φρεσὶ φίλτερον ἦεν Τρώων 21.101, cf. 24.334, Od. 14.378; so ταῦτα δαίμονί κοω φίλον ἦν οὕτω γενέσθαι Hdt. 1.87, cf. 108, 4.97; rarely c. part., εἰ τόδ’ αὐτῷ φιλον κεκλημένῳ if it please him to be so called, A. Ag. 161 (lyr.); agreeing with pl., αἰεί τοι τὰ κάκ’ ἐστὶ φίλα φρεσὶ μαντεύεσθαι Il. 1.107, cf. Od. 17.15; ἔνθα φίλ’ ὀπταλέα κρέα ἔδμεναι Il. 4.345; σοὶ δ’ ἔργα φίλ’ ἔστω μέτρια κοσμεῖν Hes. Op. 306. in Hom. and early Poets, one΄s own; freq. of limbs, life, etc., φίλον δ’ ἐξαίνυτο θυμόν he took away dear life, Il. 5.155, cf. 22.58; κατεπλήγη φίλον ἦτορ 3.31; εἰς ὅ κε… μοι φίλα γούνατ’ ὀρώρῃ 9.610; φίλον κατὰ λαιμόν 19.209; esp. of one΄s nearest kin, πατὴρ φ. 22.408, Sappho Supp. 20a. 11; ἄλοχος φ. Il. 5.480; cf. φίλτατος ; as a standing epith. when no affection is implied, μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ angry with his own mother, Il. 9.555; simply to denote possession, φίλα εἵματα 2.261; φ. πόνος their wonted labour, Theoc. 21.20. applied to the numbers 284 and 220, Iamb. in Nic. p. 35P.
II. less freq. (chiefly poet.) in act. sense, loving, friendly, Od. 1.313, cf. Il. 24.775; c. gen., φίλαν ξένων ἄρουραν friendly to strangers, Pi. N. 5.8, cf. P. 3.5; of things, kindly, pleasing, φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώς Il. 17.325; φίλα φρονέειν τινί feel kindly, Il. 4.219; φ. ἐργάζεσθαί τινι Od. 24.210; φ. εἰδέναι τινί 3.277; φ. ποιέεσθαί τινι deal with one in friendly fashion, do one a pleasure, Hdt. 2.152, 5.37.
fond of a thing, attached to, ἄλλων νόμων Arist. Fr. 543; δειλίας φίλον Pl. R. 604d.
III. Adv. φίλως, once in Hom., φίλως χ’ ὁρόῳτε ye would fain see it, Il. 4.347, cf. Hes. Sc. 45, A. Ag. 247 (lyr.), [1591], etc. ; φ. ἐμοί in a manner dear or pleasing to me, ib. 1581.
in a friendly, kindly spirit, τήνδε τὴν πόλιν φ. εἰπών S. OC 758; φ. δέχεσθαί τινα X. HG 4.8.5, cf. Pl. Epin. 988c.
IV. φίλος has several forms of comparison; Comp. φιλίων [λι], ον, gen. ονος, Od. 19.351, 24.268; Sup. φίλιστος, η, ον, interpol. in S. Aj. 842. Comp. φίλτερος, Sup. φίλτατος, v. sub voce. Comp. φιλαίτερος X. An. 1.9.29, Call. Del. 58; Sup. φιλαίτατος X. HG 7.3.8, Theoc. 7.98. regul. Comp. φιλώτερος X. Mem. 3.11.18 codd., Call. Fr. 146. also as Comp., μᾶλλον φίλος A. Ch. 219, S. Ph. 886; φ. μᾶλλον Thphr. CP 6.1.4; Sup., μάλιστα φ. X. Cyr. 8.1.17.

geliebt, lieb, befreundet, von Personen u. Sachen, Hom. u. Folgde überall ; μάλα οἱ φίλος ἦεν Il. 1.381 ; εἴ τίς τοι καὶ κεῖθι φίλος 4.402 ; αἰνείας φίλος ἀθανάτοισι θεοῖσι 20.347 ; οὐ γάρ τίς μοι ἔτ' ἄλλος ἐνὶ Τροίῃ ἤπιος οὐδὲ φίλος· πάντες δέ με πεφρίκασιν 24.775 ; ὡς ὅδε πᾶσι φίλος καὶ τίμιός ἐστιν ἀνθρώποις Od. 10.38 ; δαίμοσιν πράττειν φίλα Aesch. Prom. 603 ; u. in Prosa, z.B. φίλος ὁ ὅμοιος τῷ ὁμοίῳ Plat. Gorg. 510b ; für ὁ ἐμοὶ φίλος auch ὁ ἐμὸς φίλος, ὁ σὸς φίλος, Theogn. 100 u. sonst. – Bes. häufig φίλος, φίλε, φίλοι mit u. ohne Substantiv in Anreden, Hom. u. Folgde ; auch φίλε τέκνον, Od. 2.363, 3.184 u. sonst ; φίλ' ἀνδρῶν Theocr. 15.74, 24.40. – Φίλον ἐστί μοι, es ist mir lieb, gefällt mir, ist nach meinem Sinne ; ἔρξον, ὅπως ἐθέλεις καί τοι φίλον ἔπλετο θυμῷ Od. 13.145, vgl. 335, 11.222, u. öfter ; αἴ κέ περ ὔμμι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο Il. 7.387 ; μὴ τοῦτο φίλον Διῒ πατρὶ γένοιτο Od. 7.316 ; auch φίλα ἐμοί ἐστιν, wie ἦ γὰρ ἐμοὶ φίλ' ἀληθέα μυθήσασθαι 17.15, vgl. Il. 1.107 ; ἔνθα φίλ' ὀπταλέα κρέα ἔδμεναι, dann behagt es euch, Braten zu essen, Il. 4.345 ; vgl. Her. 1.108, 4.97. – Der einfachen alten Sprache des Hom., wie noch jetzt der Kindersprache, ist die Umschreibung des Possessivpronomens durch φίλος eigen, von den Gliedern des menschlichen Leibes, wie von den nächsten Angehörigen und Verwandten, der liebe Vater, die liebe Mutter, für mein, dein, sein Vater ; τίη μοι ταῦτα φίλος διελέξατο θυμός Il. 11.407, das liebe Herz, dein, mein Herz, obwohl diese prosaische Erkl. nicht als Uebersetzung gelten darf ; φἰλον δ' ἐξαίνυτο θυμὸν ἀμφοτέρω, 5.155, er raubte beiden das liebe Leben ; κατεπλήγη φίλον ἦτορ, er erschrak im lieben Herzen, 3.31 ; οὐ γάρ σφι σταδίῃ ὑσμίνῃ μίμνε φίλον κῆρ 13.713 ; πρὶν δ' οὔπως ἂν ἔμοιγε φίλον κατὰ λαιμὸν ἰείη οὐ πόσις, οὐδὲ βρῶσις 19.209 ; εἰσόκε μοι φίλα γούνατ' ὀρώρῃ 9.609, d.i. meine Knie, u. ä. oft ; ᾤμωξεν δ' ἐλεεινὰ πατὴρ φίλος, der liebe Vater, d.i. sein Vater, Il. 22.408 ; φίλος υἱός 2.17, u. so ἄλοχος, τέκνα u. vgl. Es wird dadurch nur die Liebe bezeichnet, die für solche Verhältnisse natürlich ist, ohne daß man ihr wirkliches Vorhandensein im einzelnen Falle ausspricht, wie es von Meleager heißt μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ, Il. 9.555, erzürnt gegen die liebe Mutter, obwohl sie in diesem Falle nicht von ihm geliebt wurde ; dah. bezeichnet es übh. den Besitz, z.B. φίλα εἵματα Il. 2.261 ; einzeln so noch bei Pind. u. Tragg. – Als subst., der Freund, der Geliebte, Hom. u. Folgde überall ; im plur. die durch Freundschaft od. Verwandtschaft Verbundenen, die Befreundeten, Verwandten, die Gattin, φίλη ἀνάεδνος Il. 9.146, 288. – Selten und nur poet. = liebevoll, freundlich, freundschaftlich, hold, τινί, seltner τινός, Dissen Pind. N. 5.718 ; φίλα φρονέων Il. 4.219, 5.116 u. öfter ; φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώς 17.325 ; φίλα εἰδότες ἀλλήλοισιν Od. 3.277 ; φίλα ποιεῖσθαί τινα, Einem Gutes oder Angenehmes erzeigen, ihm Etwas zu Gefallen tun, Her. 2.152, 5.37, 7.107.
• Adv. φίλως, Hom. nur einmal, φίλως χ' ὁρόῳτε, ihr würdet es gern sehen, Il. 4.347 ; Hes. Sc. 45 ; Aesch. Ag. 238, 314, 1503.
Komparat.-superl.:
   a) φιλίων, ον Od. 19.351, 24.268 ; φίλιστος, Soph. Aj. 829.
   b) φίλτερος, Il. oft, superl. φίλτατος, so immer bei Hom.; Pind. I. 1.5, P. 8.13, 9.102 u. Tragg.; wie in Prosa ; τὰ φίλτατα, das Liebste, wie Eltern, Kinder u. vgl., περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύειν καὶ κινδυνεύειν Plat. Prot. 313c ; ἐν τοῖς φιλτάτοις κινδυνεύειν Legg. I.650a.
   c) φιλαίτερος, superl. φιλαίτατος ; Philet. 11 ; Xen. An. 1.9.29, Hell. 7.3.8 ; Theocr. 7.98 ; Callim. Del. 58.
   d) regelmäßig, φιλώτερος, Xen. Mem. 3.11.18, u. φιλώτατος, bei Sp.
[Ι, an sich kurz, wird in φίλε in der ersten Hebung des Verses von Hom. lang gebraucht, Il. 4.155, 3.359.]

φίλος, -η, -ον
[in LXX chiefly for רֵעַ, אָהַב ;]
__1. pass., beloved, dear (Hom., Eur., al.).
__2. Act., loving, friendly (in cl. less freq. and only in poets): Act.19:31. As subst., a friend;
__(a) masc., ὁ φ.: Luk.7:6 11:5 14:10 15:6 16:9 21:16 23:12, Act.27:3, 3Jn.14; opp. to δοῦλος, Jhn.15:15; φ. ἀναγκαῖοι, Act.10:24; with genitive subj., Mat.11:19, Luk.7:34 11:6, 8 12:4 14:12 15:29, Jhn.11:11 15:13-14; ὁ φ. τοῦ νυμφίου, Jhn.3:29; τ. Καίσαρος (see Deiss., BS 167; LAE, 382 f.), Jhn.19:12; θεοῦ (see Hort, in l), Jas.2:23; with genitive of thing(s), τ, κόσμου, Jas.4:4;
__(b) fem., ἡ φ., Luk.15:9,†
(AS)