*φένω, tuer, prés. inus. auquel se rattachent :
      1 l’ao.2 épq. ἔπεφνον, IL. 21, 55, ou πέφνον, IL. 13, 363, d’où sbj. 3 sg. πέφνῃ, IL. 20, 172 ; inf. πεφνέμεν, IL. 6, 180 ; part. acc. sg. πέφνοντα (accentué comme un prés. ; mais var. πεφνόντα) ;
      2 le pf. 3 sg. πέφαται [ᾰ] IL. 17, 164 ; OD. 22, 54 ; 3 pl. πέφανται, IL. 5, 531 ; inf. πεφάσθαι, IL. 13, 447 ; part. πεφασμένος, LYC. 269, 1374 ; OPP. H. 5, 122 ;
      3 le fut. ant. 2 sg. πεφήσεαι, OD. 22, 217 ; 3 sg. πεφήσεται, IL. 15, 140.

Étym. θείνω ; v. aussi πεφνεῖν.

*φένω, töten, ungebr. Stammform, wovon φόνος und einige Zusammensetzungen des adj. verb. φατός, wie Ἀρείφατος, μυλήφατος, όδυνήφατος. – Dazu gehört der epische aor. ἔπεφνον, ich tötete, oft bei Hom., mit u. ohne Augment ; πεφνέμεν Il. 6.180 ; das part. πεφνόντα hat Bekker Il. 16.827, bei Wolf πέφνοντα (17.539 καταπεφνών). Ein praes. πέφνω haben erst spätere Dichter, wie Opp. Hal. 2.133. – Perf. πέφαμαι, von welchem Hom. πέφαται, Il. 17.689, πέφανται, Il. 5.531, 15.563 (s. auch φαίνω), u. den inf. πεφάσθαι braucht. – Fut. πεφήσομαι, πεφήσεαι, Il. 13.829, Od. 22.217.