ή, όν [ᾰ]
   I de bouc, PLUT. Pyrrh. 11 ; LUC. Gall. 10 ;
   II tragique, càd. :
      1 qui concerne la tragédie ou les tragédiens, HDT. 5, 67 ; XÉN. Cyr. 6, 1, 54 ; PLAT. Rsp. 577 b, etc. ; τραγικὸς ποιητής, ESCHN. 86, 38, poète tragique ; subst. οἱ τραγικοί, ARSTT. Rhet. 3, 14, 6, les poètes tragiques ; particul. en parl. d’Euripide, ὁ τρ. PHIL. 2, 53, 469, le poète tragique par excellence ; ἡ τραγικὴ ποίησις, PLAT. Rsp. 602 b ; ou ἡ τραγική, ARSTT. Rhet. 3, 1, 3, la poésie tragique ; τὰ τραγικά, PLAT. Rsp. 595 c, les sujets tragiques, la poésie tragique ; τρ. ὑποκριτής, DÉM. 329, 26, acteur tragique, tragédien ;
      2 qui a les allures de la tragédie, de nature tragique, d’où grave, majestueux, pathétique, PLAT. Men. 76 e ; ARSTT. Rhet. 3, 3, 4, etc. ; en mauv. part, déclamatoire, emphatique, POL. 5, 26, 9 ; PLUT. M. 330 a.

• Cp. τραγικώτερος, AR. Pax 136 ; • Sup. τραγικώτατος, ARSTT. Poet. 13, 10.

Étym. τράγος.

ή, όν, (< τράγος) of or like a goat, goatish, in this sense first in later authors, as Plu. Pyrrh. 11, Luc. DDeor. 22.1; in a double sense, τὸ ψευδὲς τραχὺ καὶ τ.
goatlike and tragic, Pl. Cra. 408c. commonly, of or for tragedy, tragic, χοροί Hdt. 5.67; σκευή, σκηνή, etc., Pl. R. 577b, X. Cyr. 6.1.54, etc. ; τ. ποιηταί Aeschin. 3.231, cf. SIG 692.32 (Delph., ii BC); τ. αὐλητής, συναγωνισταί, OGI 51.62, 56 (Ptolemais, iii BC); τ. ἀνήρ, = τραγῳδός III, Pl. Phd. 115a; so οἱ τ. Arist. Rh. 1415a18 (but ὁ τ. specially of Euripides, Ph. 2.53, 469; he is called τραγικώτατος τῶν ποιητῶν Arist. Po. 1453a29); σπουδὴ τ. the seriousness of tragedy, Pl. Lg. 838c; τ. λῆρος tragic trumpery, Ar. Ra. 1005; ἡ τ. ποίησις serious poetry (cf. τραγῳδία II), Pl. R. 602b; ἡ τ. Arist. Rh. 1403b22; τὰ τ. Pl. R. 595c, Phdr. 269a. generally, tragic, stately, majestic, ὅπως ἐφαίνου… τραγικώτερος Ar. Pax 136; τ. γάρ ἐστιν ἡ ἀπόκρισις Pl. Men. 76e; διὰ τὸ σεμνὸν καὶ τ.
pathos, Arist. Rh. 1406b8, cf. Po. 1456a21, Pr. 918a10. in bad sense, pompous, εἴσοδος Plb. 5.26.9, cf. Plu. 2.330a, Luc. Im. 21; ranting, D. 18.313; prov., τ. πίθηκος, ἐπὶ τῶν παρ’ ἀξίαν σεμνυνομένων, Hsch. Adv. -κῶς in tragic or stately style, τ. λέγειν Pl. R. 413b, 545e; ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον λαλῶ Men. 531.8; τραγικώτερον ποιεῖν Luc. Pisc. 39, cf. Hist. Conscr. 16; τραγικώτερον οἰκεῖν to be housed in stately fashion, Plu. Publ. 10.

eigtl. bockig, bocksartig, vom Bocke ; Plat. Crat. 408c ; κέρας, Plut. Pyrrh. 11 ; πώγων, Luc. Gall. 10. – Gew. tragisch, der Tragödie eigen, ihr angemessen ; χοροί, Her. 5.67 ; τραγικώτερος, Ar. Pax 136 ; σκηνή, Xen. Cyr. 6.1.54 ; ἀνὴρ τραγικός, ein Tragiker, Plat. Phaed. 115a ; γυμνὸς τῆς τραγικῆς σκευῆς, Rep. IX.577b ; ὕλη, der Stoff der Tragödien, Pol. 2.16.14. – Dah. übertr., in stolzen, erhabenen Worten ausgedrückt, großartig, prachtvoll, auch tadelnd, überladen, schwülstig, vom Ausdruck, τραγικὴ γάρ ἐστιν ἡ ἀπόκρισις, Plat. Men. 76e. – Von Gemütszuständen, leidenschaftlich,
• Adv. τραγικῶς, z.B. λέγειν, Plat. Rep. III.413b ; οἰκεῖν, von einem prächtigen Palaste, Plut. Poplic. 10.