ης (ἡ) [ῐ]
      1 nourrice, et en gén. femme qui donne des soins à un enfant, IL. 6, 389, 467 ; 22, 503 ; SOPH. O.C. 680, etc. ; EUR. Hec. 281 ; PLAT. Tim. 49 a ; fig. ce qui nourrit, ce qui alimente, PD. P. 1, 39 ; PLAT. Tim. 52 d, etc. ; TIMOCL. (ATH. 455 f) ;
      2 mère, COL. 372.

➳ Dor. τιθήνα, PD. P. 1, 39, etc.

Étym. R. indo-europ. *d^heh₁-, téter, v. θῆσθαι ; cf. τιθηνός.

ἡ, (< θῆσθαι) nurse, Il. 6.389, 467, 22.503; παῖς ἄτερ ὡς φίλας τιθήνας S. Ph. 703 (lyr.); διόνυσος θείαις ἀμφιπολῶν τ. Id. OC 680 (lyr.); — metaph, Etna is called χιόνος τιθήνα, Pi. P. 1.20; space ἡ τῆς γενέσεως τ., Pl. Ti. 52d, cf. 49a, 88d, Arist. Top. 139b33; the dinner-table βίου τ., Timocl. 13.2. = μήτηρ, Coluth. 379.

ἡ, eigtl. fem. von τιθηνός, Amme, Wärterin, Pflegerin eines Kindes ; Il. 6.389 ; πρὸς κόλπον ἐϋζώνοιο τιθήνης 417 ; παῖς ἄτερ ὡς φίλας τιθήνας, Soph. Phil. 696 ; Plat. Tim. 49a, 88d ; Pind. nennt den Aetna χιόνος τιθήνα, P. 1.20. – sp.D. brauchen es = μήτηρ, wie Coluth. 372.