τετρά·ορος, ος, ον [ᾱ]
      1 qui forme un quadruple attelage, OD. 13, 81 ;
      2 attelé de quatre chevaux, PD. P. 10, 101, etc. ; SOPH. fr. 781 ; conj. (sel. d’autres, τετρωρίστῳ) EUR. Suppl. 675, etc. ;
      3 à quatre pieds, SOPH. Tr. 507.

Étym. τετρα-, ἀείρω, cf. τέτρωρος.

contr. τέτρωρος, ον, (< ἀείρω) yoked four together, τ. ἄρσενες ἵπποι Od. 13.81, cf. E. Hel. 723, Tim. Pers. 204; τ. ἅρμα a four-horsed chariot, Pi. P. 10.65, etc. ; δίφρος S. Fr. 958 (cj.); ὄχοι E. Supp. 675; also contr., τέτρωρος ὄχος Id. Hipp. 1229; τέτρωρον ἅρμα Id. Alc. 483, Heracl. 860; τέτρωρον a team of four, Ael. NA 1.36, Philostr. Im. 2.18.
four-legged, τετραόρου φάσμα ταύρου S. Tr. 508 (lyr.). τέτρωρον, τό, upper surface of astragalus, Ruf. Oss. 38, Gal. 2.775.

vierfach zusammengespannt, vierspännig ; ἅρμα, Pind. P. 10.65 ; ἁρμάτων ζυγά, N. 7.93 ; ἅρματα, Eur. Suppl. 689 ; Soph. Trach. 506 nennt den Stier τετράορος, was »vierfüßig« erklärt wird. Vgl. Lobeck Phryn. 642.