GRC
τε
JSON
Bailly
'particule enclit., touj. après un mot :
A Signification : τε s’emploie :
I comme mot démonstratif (seul. en poésie, surt. chez Homère et qqf. les Tragiques) pour cela, pour cette raison ; en ce sens il correspond à une prop. relat. : ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ' ἔκλυον αὐτοῦ, IL. 1, 218, celui qui sait obéir aux dieux, les dieux par suite se plaisent à l’exaucer ;
II comme conj. :
1 et, en outre, d’autre part ; en ce sens il se construit d’ord. avec d’autres particules, avec καί, avec un autre τε, etc. (v. ci-dessous) et sert à joindre soit deux mots dans une même prop. : Ἀτρείδης τε καὶ δῖος Ἀχιλλεύς, IL. 1, 7, l’Atride et le divin Achille ; τά τ' ἔργα ὁμοίως καὶ τοὺς λόγους, THC. 1, 39, à la fois les actes et les paroles ; πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, IL. 1, 544, le père des hommes et des dieux, etc. ; soit deux prop. : ὃς Χρύσην ἀμφιϐέϐηκας Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις, IL. 1, 38, toi qui protèges Khrysè et qui règnes en souverain sur Ténédos ; δύσετό τ' ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί, OD. 2, 388, et le soleil se coucha et toutes les rues se couvrirent d’ombre, etc. ; cf. IL. 1, 177 ; 2, 58, etc. ; OD. 15, 530, etc. ; XÉN. Cyr. 3, 3, 36, etc. ; l’une des deux prop. peut être négative ; dans ce cas τε correspond à οὐκ, οὐδέ, οὔτε, etc. (v. ces mots) : οὐχ ἡσύχαζον παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους, THC. 1, 67, ils commençaient à s’agiter et convoquèrent leurs alliés ; οὔτε ποσίν εἰμι ταχὺς γιγνώσκω τε, XÉN. Cyr. 2, 3, 6, etc. je ne suis pas agile, et je sais, etc. ; il peut arriver que la première prop. soit construite au part. et paraisse se rattacher au verbe de la suiv. : ἄλλῳ τε τρόπῳ πειράσαντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον, THC. 4, 100, entre autres moyens ils approchèrent une machine ;
2 en résumé, enfin, presque au sens de ὥστε ou de οὖν, THC. 12, 4 ;
B Construction : τε peut se construire seul (v. ci-dessus, IL. 1, 37, etc.) ; d’ord. il est en corrélat. avec d’autres particules :
I avec un autre τε soit seul (v. ci-dessus, OD. 2, 388, etc.), soit précédé d’une particule :
1 joint à μέν et à δέ : μέν τε…, δέ τε : κραιπνότερος μὲν γάρ τε νόος, λεπτὴ δέ τε μῆτις, IL. 23, 591, car il a l’esprit trop prompt et le jugement faible ; cf. IL. 2, 90 ; 21, 260, etc. ; μέν τε…, ἀλλά τε καί : τῇ μέν τ' οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ πέλειαι…, ἀλλά τε καί, OD. 12, 62, pas même un oiseau ne peut franchir (ces roches), pas même les colombes…, mais, etc. ; sans corrél. exprimé dans le second membre : μέν τε…, δέ : τὰ μέν τε πυρὸς κρατερὸν μένος αἰθομένοιο δαμνᾷ, ψυχὴ δ' ἠΰτ' ὄνειρος ἀποπταμένη πεπότηται, OD. 11, 220, la force puissante d’un feu ardent les consume, et l’âme s’envole légère comme un songe ; cf. IL. 9, 508, etc. ; OD. 4, 102, etc. ; μέν τε… αὐτάρ, IL. 4, 422, etc. ; OD. 1, 215, etc. ; μέν τε… οὐδέ, IL. 5, 138 ; μέν τε… ἠδέ, IL. 4, 341 ; sans corrélatif exprimé dans le premier membre : μέν… δέ τε ; ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ' ἄλλοι ἄγουσι, IL. 9, 593, ils tuent les hommes, en même temps le feu réduit la ville en cendres, et des étrangers emmènent les enfants ; sans μέν exprimé, particul. dans les comparaisons et les descriptions où les faits sont accumulés, IL. 1, 403 ; 2, 210, 456, 463, 804, etc. ; OD. 2, 277 ; 4, 497, etc. De même sans corrélatif antérieur, οὐδέ τε, IL. 1, 401 ; 2, 708, etc. ; ἀλλά τε, IL. 2, 754 ; OD. 12, 67 ; ἀτάρ τε, IL. 4, 484 ;
2 après une particule conditionnelle ou hypothétique : εἴπερ τε… τε : εἴπερ γάρ τε καὶ αὐτίκ' Ὀλύμπιος οὐκ ἐτέλεσσεν, ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, IL. 4, 160, et si le dieu de l’Olympe n’a pas immédiatement vengé le parjure, il punira plus tard ; de même, εἴπερ τε…, ἀλλά τε : εἴπερ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον, IL. 1, 81, et si pour le moment il étouffe sa colère, il n’en conserve pas moins le ressentiment ; sans corrélatif exprimé dans le premier membre : εἰ δὲ σύ γ' ἐς πόλεμον πωλήσεαι, ἦ τέ σ' ὀΐω ῥιγήσειν πόλεμόν γε, IL. 5, 350, et si tu prends part au combat, je pense que tu frissonneras au spectacle de la bataille ; ἦ τ' ἂν ἀμυναίμην, εἴ μοι δύναμίς γε παρείη, OD. 2, 62, certes je saurais écarter le mal, si du moins j’avais la force ; cf. IL. 3, 25 ; 19, 164, etc. ; avec omission du premier membre de l’hypothèse, IL. 3, 56 ; 5, 201, 885, etc. ; avec omission du second membre, OD. 1, 188 ;
3 rar. et seul. chez les Épq. on trouve τε à la fois dans une prop. princ. et dans une prop. relat. dépendant de la première : τόσσον τίς τ' ἐπιλεύσσει, ὅσον τ' ἐπὶ λᾶαν ἵησιν, IL. 3, 12, on ne voit qu’à la distance où l’on peut jeter une pierre ; avec τε seul. dans la prop. relat. (v. ci-dessous II 1) ; ou seul. dans la prop. princip. ; ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ' ἔκλυον αὐτοῦ, IL. 1, 218, celui qui sait obéir aux dieux, les dieux se plaisent à l’exaucer ;
II avec καί : dans les deux combinais. τε καί : ἦ γάρ κεν δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην, IL. 1, 293, car on me traiterait de lâche et d’homme vil ; τριηκόσιοί τε καὶ ἐξήκοντα, OD. 14, 20, trois cent soixante ; ou τε… καί : διαστήτην Ἀτρείδης τε… καὶ δῖος Ἀχιλλεύς, IL. 1, 7, l’Atride et le divin Achille étaient en désaccord ; cf. dans les inscr. att., v. Meisterh. p. 207, etc. ; particul. pour rattacher deux membres de phrase marquant une idée d’alternative : πείσας τε καὶ μὴ τυχών, THC. 3, 42, s’il persuade…, s’il échoue… ; Τυδείδης δὲ διάνδιχα μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίϐιον μαχέσασθαι, IL. 8, 167, le fils de Tydée était indécis s’il devait faire tourner ses chevaux et combattre l’ennemi en face (ou non) ; pour marquer une coïncidence : μεσαμϐρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίνεται ψυχρόν, HDT. 4, 181, au milieu du jour, l’eau (de cette fontaine) devient très froide ; καὶ ἤδη τε ἦν μέσον ἡμέρας καὶ οὔπω καταφανεῖς ἦσαν οἱ πολέμιοι, XÉN. An. 1, 8, 8, il était déjà midi et l’ennemi ne paraissait pas encore ; cf. XÉN. An. 2, 1, 7 ; 4, 2, 12, etc. ; en poésie au lieu de τε καί, on trouve τε ἠδέ : Ἥρη τ' ἠδὲ Ποσειδάων, IL. 1, 400, Hèrè et Poséidon ; σκῆπτρόν τ' ἠδὲ θέμιστας, IL. 2, 206, le sceptre et les lois ; ou τε ἰδέ, IL. 6, 469 ; chez les Épq. καί est qqf. suivi de τε : καί τε, IL. 1, 521 ; en corrélat. avec un autre καί τε, OD. 14, 465 ; dans les autres écriv. καί suivi de τε a la valeur d’un adv. : ἣν ἐγὼ καὶ μητέρα πατέρα τ' ἂν ἐνδίκως ἂν ἡγοίμην μόνην, EUR. Alc. 647, que seule je pourrais à bon droit reconnaître pour ma mère et pour mon père ; cf. ESCHL. Eum. 75 ;
III avec un δέ suivant : τε… δέ : νῦν δ' ἅμα τ' αὐτίκα πολλὰ διδοῖ, τὰ δ' ὄπισθεν ὑπέστη, IL. 9, 519, mais il te propose de te donner sur-le-champ de grands biens, et il t’en promet d’autres pour l’avenir ; ἦ τ' ἐφάμην τίσασθαι Ἀλέξανδρον κακότητος· νῦν δέ μοι ἐν χείρεσσιν ἄγη ξίφος, IL. 3, 366, je déclarais devoir punir Paris de sa scélératesse, et voici que mon épée s’est brisée entre mes mains ; cf. IL. 13, 631, etc. ; ESCHL. Pers. 624 ; SOPH. Ph. 1312, etc. ; HDT. 1, 50, etc. ; THC. 1, 23 ; XÉN. Cyr. 4, 4, 3, etc. ;
IV avec un μέν précédent, PD. O. 4, 16 ; 5, 11 ; P. 2, 31, etc. ; SOPH. Ph. 1056, etc. ; EUR. Med. 13, etc. ; THC. 2, 70 ;
V avec ἤ : ἢ… τε, au sens de : ou… ou, IL. 2, 289 ; ESCHL. Eum. 524 ; XÉN. Hell. 6, 3, 6 ; ou τε… ἤ, m. sign. XÉN. Œc. 20, 12 ; PLAT. Ion 535 d, etc. ; avec omission de ἤ dans le premier membre, IL. 19, 147 ;
C τε au sens relatif, joint aux pronoms relatifs :
1 à ὅς et à ses composés dans ὅστε ou ὅτε, ἥτε, τότε (v. ὅς) ; ὅσπερ τε (v. ὅσπερ) ; ἅτε ;
2 à ὅσος : ὅσος τε, ὅσος τέ περ (v. ὅσος) ;
3 à οἷος : οἷός τε, οἷος πέρ τε (v. οἷος) ;
4 à l’adv. relat. ὡς, dans ὥστε et ὡσεί τε, comme si, comme (v. ces mots) ;
5 à des adv. de lieu relat. : ἔνθα τε, où, IL. 2, 594 ; 5, 305 ; ἵνα τε, où, IL. 20, 478 ; A.RH. 2, 735 ;
6 aux conjonctions de temps ὅτε : ὅτε τε, ὅτε πέρ τε, quand (v. ὅτε) ; ἐπεί : ἐπεί τε (v. ἐπεί) ; ὅκως : ὅκως τε (v. ὅπως) ;
7 à γάρ : γάρ τε, car, IL. 2, 481 ; 23, 156, etc. ; OD. 3, 147, etc. ; γάρ τε καί, OD. 15, 400, car aussi, etc. ;
D Position : régulièrement τε se place immédiatement après le mot qui doit être rattaché à une idée précédente ou suivante ; par exception il peut se placer :
1 après l’article du mot auquel il se rapporte : τά τε δῶρ' Ἀφροδίτης, ἥ τε κόμη τό τε εἶδος, IL. 3, 54, etc. les présents d’Aphrodite et ta chevelure et tes traits ; τά τ' ἔργα ὁμοίως καὶ τοὺς λόγους, THC. 1, 29, les actes aussi bien que les paroles ; cf. SOPH. Ph. 314, 325 ;
2 après un gén. dépendant du mot auquel il se rapporte : αἰθέρι ναίων γαίης τ' ἐν ῥίζῃσι, HÉS. O. 19, habitant dans le ciel et au milieu des racines de la terre ;
3 après un adj. en relation avec deux subst. : ἐν τοσαύτῃ τε ἀγρυπνίᾳ καὶ λύπῃ, PLAT. Crit. 43 b, dans une si grande inquiétude et un si grand chagrin ;
4 après un relat. duquel dépend toute la prop. : οἵ τ' Ἀθηναίων πόλιν ναίουσι καὶ γῆς τέρμονας Τροιζηνίας, EUR. Hipp. 1158, et ceux qui habitent la ville d’Athènes et (ceux qui habitent) les limites du territoire de Trœzène ; ὥσπερ τε πόλις καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ, ESCHL. Sept. 1072, comme s’accordent à le vouloir le bien de l’État et la justice ;
5 après une conj. gouvernant deux propos, subord. : ἢν ἐθέλωμέν τε μεῖναι καὶ μὴ καταπροδοῦναι, THC. 4, 10, si nous voulons tenir ferme et ne pas trahir nos avantages ;
6 en gén. après un mot duquel dépendent deux régimes réunis par καί : ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα, XÉN. Conv. 2, 1, avec une bonne joueuse de flûte et une danseuse ;
7 après une préposition gouvernant deux rég. mis en corrélation par τε… τε ou par τε… καί ; dans ce cas d’ordin. la prépos. n’est pas répétée avec le second rég., et τε se rattache immédiat. à celle-ci dans le premier membre : παρά τ' ἀθανάτοις τοῖς θ' ὑπὸ γαῖαν, ESCHL. Eum. 951, auprès des immortels et de ceux qui sont sous terre ; cf. ESCHL. Sept. 30 ; SOPH. O.R. 541, etc. ; HDT. 1, 69, etc. ; THC. 1, 49, etc. Même quand la prépos. est répétée, τε suit cependant immédiat. celle placée dans le premier membre : ἔκ τε πόντιας δρόσου ἐξ οὐρανοῦ τε, ESCHL. Eum. 905, des flots de la mer et du ciel ;
8 entre le subst. et le τε qui s’y rattache peuvent s’intercaler soit l’enclit. τις, soit des particules monosyll. : ὥς τίς τε λέων, ᾧ ῥά τε, IL. 17, 132, comme un lion, auquel etc. ; cf. IL. 3, 12, 33 ; 4, 141, etc. ; ὡς εἴ τε, OD. 9, 314, etc. comme si, etc.
A Signification : τε s’emploie :
I comme mot démonstratif (seul. en poésie, surt. chez Homère et qqf. les Tragiques) pour cela, pour cette raison ; en ce sens il correspond à une prop. relat. : ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ' ἔκλυον αὐτοῦ, IL. 1, 218, celui qui sait obéir aux dieux, les dieux par suite se plaisent à l’exaucer ;
II comme conj. :
1 et, en outre, d’autre part ; en ce sens il se construit d’ord. avec d’autres particules, avec καί, avec un autre τε, etc. (v. ci-dessous) et sert à joindre soit deux mots dans une même prop. : Ἀτρείδης τε καὶ δῖος Ἀχιλλεύς, IL. 1, 7, l’Atride et le divin Achille ; τά τ' ἔργα ὁμοίως καὶ τοὺς λόγους, THC. 1, 39, à la fois les actes et les paroles ; πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, IL. 1, 544, le père des hommes et des dieux, etc. ; soit deux prop. : ὃς Χρύσην ἀμφιϐέϐηκας Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις, IL. 1, 38, toi qui protèges Khrysè et qui règnes en souverain sur Ténédos ; δύσετό τ' ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί, OD. 2, 388, et le soleil se coucha et toutes les rues se couvrirent d’ombre, etc. ; cf. IL. 1, 177 ; 2, 58, etc. ; OD. 15, 530, etc. ; XÉN. Cyr. 3, 3, 36, etc. ; l’une des deux prop. peut être négative ; dans ce cas τε correspond à οὐκ, οὐδέ, οὔτε, etc. (v. ces mots) : οὐχ ἡσύχαζον παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους, THC. 1, 67, ils commençaient à s’agiter et convoquèrent leurs alliés ; οὔτε ποσίν εἰμι ταχὺς γιγνώσκω τε, XÉN. Cyr. 2, 3, 6, etc. je ne suis pas agile, et je sais, etc. ; il peut arriver que la première prop. soit construite au part. et paraisse se rattacher au verbe de la suiv. : ἄλλῳ τε τρόπῳ πειράσαντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον, THC. 4, 100, entre autres moyens ils approchèrent une machine ;
2 en résumé, enfin, presque au sens de ὥστε ou de οὖν, THC. 12, 4 ;
B Construction : τε peut se construire seul (v. ci-dessus, IL. 1, 37, etc.) ; d’ord. il est en corrélat. avec d’autres particules :
I avec un autre τε soit seul (v. ci-dessus, OD. 2, 388, etc.), soit précédé d’une particule :
1 joint à μέν et à δέ : μέν τε…, δέ τε : κραιπνότερος μὲν γάρ τε νόος, λεπτὴ δέ τε μῆτις, IL. 23, 591, car il a l’esprit trop prompt et le jugement faible ; cf. IL. 2, 90 ; 21, 260, etc. ; μέν τε…, ἀλλά τε καί : τῇ μέν τ' οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ πέλειαι…, ἀλλά τε καί, OD. 12, 62, pas même un oiseau ne peut franchir (ces roches), pas même les colombes…, mais, etc. ; sans corrél. exprimé dans le second membre : μέν τε…, δέ : τὰ μέν τε πυρὸς κρατερὸν μένος αἰθομένοιο δαμνᾷ, ψυχὴ δ' ἠΰτ' ὄνειρος ἀποπταμένη πεπότηται, OD. 11, 220, la force puissante d’un feu ardent les consume, et l’âme s’envole légère comme un songe ; cf. IL. 9, 508, etc. ; OD. 4, 102, etc. ; μέν τε… αὐτάρ, IL. 4, 422, etc. ; OD. 1, 215, etc. ; μέν τε… οὐδέ, IL. 5, 138 ; μέν τε… ἠδέ, IL. 4, 341 ; sans corrélatif exprimé dans le premier membre : μέν… δέ τε ; ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ' ἄλλοι ἄγουσι, IL. 9, 593, ils tuent les hommes, en même temps le feu réduit la ville en cendres, et des étrangers emmènent les enfants ; sans μέν exprimé, particul. dans les comparaisons et les descriptions où les faits sont accumulés, IL. 1, 403 ; 2, 210, 456, 463, 804, etc. ; OD. 2, 277 ; 4, 497, etc. De même sans corrélatif antérieur, οὐδέ τε, IL. 1, 401 ; 2, 708, etc. ; ἀλλά τε, IL. 2, 754 ; OD. 12, 67 ; ἀτάρ τε, IL. 4, 484 ;
2 après une particule conditionnelle ou hypothétique : εἴπερ τε… τε : εἴπερ γάρ τε καὶ αὐτίκ' Ὀλύμπιος οὐκ ἐτέλεσσεν, ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, IL. 4, 160, et si le dieu de l’Olympe n’a pas immédiatement vengé le parjure, il punira plus tard ; de même, εἴπερ τε…, ἀλλά τε : εἴπερ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον, IL. 1, 81, et si pour le moment il étouffe sa colère, il n’en conserve pas moins le ressentiment ; sans corrélatif exprimé dans le premier membre : εἰ δὲ σύ γ' ἐς πόλεμον πωλήσεαι, ἦ τέ σ' ὀΐω ῥιγήσειν πόλεμόν γε, IL. 5, 350, et si tu prends part au combat, je pense que tu frissonneras au spectacle de la bataille ; ἦ τ' ἂν ἀμυναίμην, εἴ μοι δύναμίς γε παρείη, OD. 2, 62, certes je saurais écarter le mal, si du moins j’avais la force ; cf. IL. 3, 25 ; 19, 164, etc. ; avec omission du premier membre de l’hypothèse, IL. 3, 56 ; 5, 201, 885, etc. ; avec omission du second membre, OD. 1, 188 ;
3 rar. et seul. chez les Épq. on trouve τε à la fois dans une prop. princ. et dans une prop. relat. dépendant de la première : τόσσον τίς τ' ἐπιλεύσσει, ὅσον τ' ἐπὶ λᾶαν ἵησιν, IL. 3, 12, on ne voit qu’à la distance où l’on peut jeter une pierre ; avec τε seul. dans la prop. relat. (v. ci-dessous II 1) ; ou seul. dans la prop. princip. ; ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ' ἔκλυον αὐτοῦ, IL. 1, 218, celui qui sait obéir aux dieux, les dieux se plaisent à l’exaucer ;
II avec καί : dans les deux combinais. τε καί : ἦ γάρ κεν δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην, IL. 1, 293, car on me traiterait de lâche et d’homme vil ; τριηκόσιοί τε καὶ ἐξήκοντα, OD. 14, 20, trois cent soixante ; ou τε… καί : διαστήτην Ἀτρείδης τε… καὶ δῖος Ἀχιλλεύς, IL. 1, 7, l’Atride et le divin Achille étaient en désaccord ; cf. dans les inscr. att., v. Meisterh. p. 207, etc. ; particul. pour rattacher deux membres de phrase marquant une idée d’alternative : πείσας τε καὶ μὴ τυχών, THC. 3, 42, s’il persuade…, s’il échoue… ; Τυδείδης δὲ διάνδιχα μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίϐιον μαχέσασθαι, IL. 8, 167, le fils de Tydée était indécis s’il devait faire tourner ses chevaux et combattre l’ennemi en face (ou non) ; pour marquer une coïncidence : μεσαμϐρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίνεται ψυχρόν, HDT. 4, 181, au milieu du jour, l’eau (de cette fontaine) devient très froide ; καὶ ἤδη τε ἦν μέσον ἡμέρας καὶ οὔπω καταφανεῖς ἦσαν οἱ πολέμιοι, XÉN. An. 1, 8, 8, il était déjà midi et l’ennemi ne paraissait pas encore ; cf. XÉN. An. 2, 1, 7 ; 4, 2, 12, etc. ; en poésie au lieu de τε καί, on trouve τε ἠδέ : Ἥρη τ' ἠδὲ Ποσειδάων, IL. 1, 400, Hèrè et Poséidon ; σκῆπτρόν τ' ἠδὲ θέμιστας, IL. 2, 206, le sceptre et les lois ; ou τε ἰδέ, IL. 6, 469 ; chez les Épq. καί est qqf. suivi de τε : καί τε, IL. 1, 521 ; en corrélat. avec un autre καί τε, OD. 14, 465 ; dans les autres écriv. καί suivi de τε a la valeur d’un adv. : ἣν ἐγὼ καὶ μητέρα πατέρα τ' ἂν ἐνδίκως ἂν ἡγοίμην μόνην, EUR. Alc. 647, que seule je pourrais à bon droit reconnaître pour ma mère et pour mon père ; cf. ESCHL. Eum. 75 ;
III avec un δέ suivant : τε… δέ : νῦν δ' ἅμα τ' αὐτίκα πολλὰ διδοῖ, τὰ δ' ὄπισθεν ὑπέστη, IL. 9, 519, mais il te propose de te donner sur-le-champ de grands biens, et il t’en promet d’autres pour l’avenir ; ἦ τ' ἐφάμην τίσασθαι Ἀλέξανδρον κακότητος· νῦν δέ μοι ἐν χείρεσσιν ἄγη ξίφος, IL. 3, 366, je déclarais devoir punir Paris de sa scélératesse, et voici que mon épée s’est brisée entre mes mains ; cf. IL. 13, 631, etc. ; ESCHL. Pers. 624 ; SOPH. Ph. 1312, etc. ; HDT. 1, 50, etc. ; THC. 1, 23 ; XÉN. Cyr. 4, 4, 3, etc. ;
IV avec un μέν précédent, PD. O. 4, 16 ; 5, 11 ; P. 2, 31, etc. ; SOPH. Ph. 1056, etc. ; EUR. Med. 13, etc. ; THC. 2, 70 ;
V avec ἤ : ἢ… τε, au sens de : ou… ou, IL. 2, 289 ; ESCHL. Eum. 524 ; XÉN. Hell. 6, 3, 6 ; ou τε… ἤ, m. sign. XÉN. Œc. 20, 12 ; PLAT. Ion 535 d, etc. ; avec omission de ἤ dans le premier membre, IL. 19, 147 ;
C τε au sens relatif, joint aux pronoms relatifs :
1 à ὅς et à ses composés dans ὅστε ou ὅτε, ἥτε, τότε (v. ὅς) ; ὅσπερ τε (v. ὅσπερ) ; ἅτε ;
2 à ὅσος : ὅσος τε, ὅσος τέ περ (v. ὅσος) ;
3 à οἷος : οἷός τε, οἷος πέρ τε (v. οἷος) ;
4 à l’adv. relat. ὡς, dans ὥστε et ὡσεί τε, comme si, comme (v. ces mots) ;
5 à des adv. de lieu relat. : ἔνθα τε, où, IL. 2, 594 ; 5, 305 ; ἵνα τε, où, IL. 20, 478 ; A.RH. 2, 735 ;
6 aux conjonctions de temps ὅτε : ὅτε τε, ὅτε πέρ τε, quand (v. ὅτε) ; ἐπεί : ἐπεί τε (v. ἐπεί) ; ὅκως : ὅκως τε (v. ὅπως) ;
7 à γάρ : γάρ τε, car, IL. 2, 481 ; 23, 156, etc. ; OD. 3, 147, etc. ; γάρ τε καί, OD. 15, 400, car aussi, etc. ;
D Position : régulièrement τε se place immédiatement après le mot qui doit être rattaché à une idée précédente ou suivante ; par exception il peut se placer :
1 après l’article du mot auquel il se rapporte : τά τε δῶρ' Ἀφροδίτης, ἥ τε κόμη τό τε εἶδος, IL. 3, 54, etc. les présents d’Aphrodite et ta chevelure et tes traits ; τά τ' ἔργα ὁμοίως καὶ τοὺς λόγους, THC. 1, 29, les actes aussi bien que les paroles ; cf. SOPH. Ph. 314, 325 ;
2 après un gén. dépendant du mot auquel il se rapporte : αἰθέρι ναίων γαίης τ' ἐν ῥίζῃσι, HÉS. O. 19, habitant dans le ciel et au milieu des racines de la terre ;
3 après un adj. en relation avec deux subst. : ἐν τοσαύτῃ τε ἀγρυπνίᾳ καὶ λύπῃ, PLAT. Crit. 43 b, dans une si grande inquiétude et un si grand chagrin ;
4 après un relat. duquel dépend toute la prop. : οἵ τ' Ἀθηναίων πόλιν ναίουσι καὶ γῆς τέρμονας Τροιζηνίας, EUR. Hipp. 1158, et ceux qui habitent la ville d’Athènes et (ceux qui habitent) les limites du territoire de Trœzène ; ὥσπερ τε πόλις καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ, ESCHL. Sept. 1072, comme s’accordent à le vouloir le bien de l’État et la justice ;
5 après une conj. gouvernant deux propos, subord. : ἢν ἐθέλωμέν τε μεῖναι καὶ μὴ καταπροδοῦναι, THC. 4, 10, si nous voulons tenir ferme et ne pas trahir nos avantages ;
6 en gén. après un mot duquel dépendent deux régimes réunis par καί : ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα, XÉN. Conv. 2, 1, avec une bonne joueuse de flûte et une danseuse ;
7 après une préposition gouvernant deux rég. mis en corrélation par τε… τε ou par τε… καί ; dans ce cas d’ordin. la prépos. n’est pas répétée avec le second rég., et τε se rattache immédiat. à celle-ci dans le premier membre : παρά τ' ἀθανάτοις τοῖς θ' ὑπὸ γαῖαν, ESCHL. Eum. 951, auprès des immortels et de ceux qui sont sous terre ; cf. ESCHL. Sept. 30 ; SOPH. O.R. 541, etc. ; HDT. 1, 69, etc. ; THC. 1, 49, etc. Même quand la prépos. est répétée, τε suit cependant immédiat. celle placée dans le premier membre : ἔκ τε πόντιας δρόσου ἐξ οὐρανοῦ τε, ESCHL. Eum. 905, des flots de la mer et du ciel ;
8 entre le subst. et le τε qui s’y rattache peuvent s’intercaler soit l’enclit. τις, soit des particules monosyll. : ὥς τίς τε λέων, ᾧ ῥά τε, IL. 17, 132, comme un lion, auquel etc. ; cf. IL. 3, 12, 33 ; 4, 141, etc. ; ὡς εἴ τε, OD. 9, 314, etc. comme si, etc.
Étym. indo-europ. *-kwe, et ; cf. lat. -que, sscr. -ca ; v. ὅτε 2.
'
Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »
LSJ
enclitic Particle, with two main uses (v. infr. A, B).
A. as a Conjunction, τε… τε, both… and, joining single words, phrases, clauses, or sentences, the first τε merely pointing forward to the second, ἀνδρῶν τε θεῶν τε Il. 1.544; ἀγαθῶν τε κακῶν τε Hes. Op. 669; δίψῃ τε λιμῷ τε A. Pers. 491, cf. S. Aj. 34, 35, Ar. Ach. 370, 375; τήν τε νῆσον τήν τε ἤπειρον Th. 4.8, cf. Antipho 2.3.3, Pl. R. 373b; λυσόμενός τε θύγατρα, φέρων τ’ ἀπερείσι’ ἄποινα Il. 1.13; παῖδά τε σοὶ ἀγέμεν Φοίβῳ θ’ ἱερὴν ἑκατόμβην ῥέξαι ib. 443; the elements joined by τε… τε are usu. short in Hom., longer in later Gr., e.g. ἐπειδὴ πρόξενοί τέ εἰσιν Ἀθηναίων καὶ εὐεργέται…, ἔν τε τῇ στήλῃ γέγραπται IG1². 103.7; ἥ τε γὰρ γῆ… εὔυδρός ἐστι, ποταμοί τε δι’ αὐτῆς ῥέουσι Hdt. 4.47; χρὴ… τούς τε πρεσβυτέρους ὁμοιωθῆναι τοῖς πρὶν ἔργοις, τούς τε νεωτέρους… μὴ αἰσχῦναι κτλ. Th. 4.92, cf. Pl. R. 474c, X. Cyr. 1.4.25, Is. 1.50; τά τε γὰρ ληφθέντα πάντ’ ἂν σῴζοιτο οἵ τ’ ἀδικήσαντες κατ’ ἀξίαν λάβοιεν τὰ ἐπιτίμια Aen.Tact. 16.8, cf. Gp. 2.49.1, 12.3.2-3; τούτου γὰρ γενομένου… τά τε ἐχφόρια χρυσέρμῳ δυνήσομαι ἀποδοῦναι, ἐγώ τε ἔσομαι παρὰ σοῦ φιλανθρωπίας τετευχώς PEnteux. 60.11 (iii BC); κλείειν τε τὰ βλέφαρα δεομένων ἐλπιζόντων τε κοιμηθήσεσθαι Gal. 16.494, cf. 495, 501; this use is common at all times in οὔτε… οὔτε, μήτε… μήτε, εἴτε… εἴτε; τε may be used three or more times, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔπος τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν Od. 15.530, cf. Il. 1.177, 2.58, A. Pr. 89sq., B. 17.19sq., Lys. 19.17, X. Cyr. 3.3.36; — ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε prob. means the eleventh or twelfth, Od. 2.374, 4.588; — sts. τε… τε couples alternatives, ἀπόρως εἶχε δοῦναί τε μὴ δοῦναί τε E. IA 56, cf. Heracl. 153, El. 391; hence we find τε… ἢ…, Pl. Tht. 143c, Ion 535d; on ἢ (or ἦ)… τε in Il. 2.289 and A. Eu. 524 (lyr.) v. ἦ 1.3. the first clause may be negative, the second affirmative, as ἐκκλησίαν τε οὐκ ἐποίει…, τήν τε πόλιν ἐφύλασσε Th. 2.22; but οὔτε… τε is more freq., as οὔτε ποσίν εἰμι ταχύς…, γιγνώσκω τε X. Cyr. 2.3.6 (v. οὔτε II. 4); we also find οὐ… τε…, as οὐχ ἡσύχαζον…, παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους Th. 1.67; and μὴ… τε…, as ἵνα μή τι διαφύγῃ ἡμᾶς, εἴ τέ τι βούλει κτλ. Pl. Phd. 95e. τε (both) sts. corresponds to a following δέ (and), or τε (and) to a preceding μέν, e.g. τε… δὲ…, as κόμισαί τέ με, δὸς δέ μοι ἵππους Il. 5.359, cf. 7.418, S. OC 367, Tr. 285, E. Ph. 1625; ἐσθὰς ἀμφότερόν νιν ἔχεν, ἅ τε… ἐπιχώριος…, ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο Pi. P. 4.80; διήκουέ τε…, ἔπειτα δὲ καὶ ἐπῄνεσε X. Cyr. 4.44.3; so with ἅμα δὲ καὶ…, ὡσαύτως δὲ καὶ…, Th. 1.25, Pl. Smp. 186e; — so τε…, ἀτὰρ οὖν καὶ…, Id. Hp. Ma. 295e. μὲν… τε…, ἄνδρα μὲν…, τρεῖς τε κασιγνήτους Il. 19.291-3, cf. Od. 22.475-6, Pi. O. 6.88, 7.88, A. Th. 924, Ch. 585 (lyr.), S. Ant. 963 (lyr.), E. Heracl. 337 codd., Cyc. 41 (lyr.), Ar. Nu. 563 (lyr.), Pl. Phdr. 266c, Lg. 927b; v. μέν A. 11.6c. a single τε (and) joins a word, phrase, or (esp. later) clause or sentence to what precedes, τελευτὴν κεφαλήν τε Pl. Ti. 69a; θνητὰ ἀθάνατά τε ib. c; Ζεῦ ἄλλοι τε θεοί Il. 6.476; κύνεσσιν οἰωνοῖσί τε πᾶσι 1.5; ῥίγησέν τ’ ἂρ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων v.l. for δ’ ἂρ in 11.254; ἕν τε οὐδὲν κατέστη ἴαμα…, σῶμά τε αὔταρκες ὂν οὐδὲν διεφάνη…, Th. 2.51; τά τε ἱερὰ… νεκρῶν πλέα ἦν… ib. 52; νόμοι τε πάντες ξυνεταράχθησαν ibid. ; δάκνει σ’ ἀδελφὸς ὅ τε θανὼν ἴσως πατήρ E. El. 242, cf. 253, 262, al. ; εἴς τε τὰς ἄλλας… ἀθροίζεσθαι Aen.Tact. 3.5; τῶν τε ἀρχόντων… ib. 6, cf. 10.8, al. ; ὅ τε γραφεὶς κύκλος… Archim. Spir. 11 Def. 7; πρός τε τούτοις φησὶν… PEnteux. 63.18 (iii BC); χωρίς τε τούτων Plb. 2.56.13, 61.1, 3.17.7; ταῦτά τ’ ἐγίνετο… Id. 2.43.6, cf. 3.70.4; ἀπαιτούμενός τε ὑπ’ ἐμοῦ τὰ ἔρια οὐκ ἀποδίδωσί PEnteux. 2.6, cf. 8.4, al. (iii BC); γράψαι Ἀγαθοκλεῖ τῷ ἐπιστάτῃ διασαφῆσαί τε αὐτῷ ib. 81.21 (iii BC); καθόλου τε… Arr. Epict. 1.19.13, cf. 2.2.17; ἀταράχους τήν τε δύναμιν ἀκαθαιρέτους Sor. 1.21, cf. 24, al. ; ὄξει βαφικῷ στυπτηρίᾳ τε PHolm. 1.4, cf. Gem. 16.6; χρὴ… λαχάνων ἅπτεσθαι, κοιλίαν τε λύειν Gp. 1.12.19, cf. 2.2.2, al. ; this τε may be used any number of times, Od. 4.149-150, 14.75, 158-9, Men. Pk. 15, 16, 20, Hipparch. 1.9.8, Act. Ap. 2.43, 46, 4.13, 14, al. τε… καὶ…, or τε καὶ…, both… and…, where τε points forward to καί, and usu. need not be translated, e.g. Ἀτρείδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς Il. 1.7; εἰ δὴ ὁμοῦ πόλεμός τε δαμᾷ καὶ λοιμὸς Ἀχαιούς ib. 61; δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην ib. 293; ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα 7.308, cf. 327, 338, al. ; τῆς τε γῆς ἐούσης ἐπιτηδέης καὶ τῶν ποταμῶν ἐόντων σφι συμμάχων Hdt. 4.47; βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται Th. 2.35; ὁ φύς τε καὶ τραφείς Pl. R. 396c; βάσιν τε γὰρ πάλιν τὴν αὐτὴν ἔχουσι τὴν ΖΒ καὶ… Euc. 1.47; sts. the elements joined by τε… καὶ… are joined in order to be compared or contrasted rather than simply joined, κάκιστος νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ S. Ant. 181; μεσαμβρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίνεται ψυχρόν Hdt. 4.181; ἔτυχόν τε ὕσταται ἐξαναχθεῖσαι καί κως κατεῖδον Id. 7.194; ἐπαύσατό τε ὁ ἄνεμος καὶ τὸ κῦμα ἔστρωτο ib. 193; ταὐτὰ… νῦν τε καὶ τότε Ar. Av. 24; χωρὶς τό τ’ εἰπεῖν πολλὰ καὶ τὰ καίρια S. OC 808; ὅσον τό τ’ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα A. Pr. 927; sts. (like τε… τε) even used of alternatives, διάνδιχα μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι Il. 8.168; ἐν δίκᾳ τε καὶ παρὰ δίκαν Pi. O. 2.16; θεοῦ τε… θέλοντος καὶ μὴ θέλοντος A. Th. 427; πείσας τε… καὶ μὴ τυχών Th. 3.42; — on οἵ τε ἄλλοι καὶ…, e.g. τοῖς τε ἄλλοις ἅπασι καὶ Λακεδαιμονίοις Isoc. 12.249, and ἄλλως τε καὶ…, v. ἄλλος II. 6, ἄλλως I. 3. in this sense τ’ ἠδέ is only Ep., σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστας Il. 9.99, cf. 1.400, al. ; also τε…, ἰδέ, χαλκόν τε ἰδὲ λόφον 6.469, cf. 8.162. καὶ… τε, both… and…, is occasionally found, as καὶ μητέρα πατέρα τ’ E. Alc. 646. καὶ… τε perh. means and… also in καὶ ναυτικῷ τε ἅμα Th. 1.9; καὶ πρός τε τοὺς Ῥηγίνους Id. 6.44; καὶ αὐτός τε Id. 8.68; v. infr. c. 10. τε… τε or τε… καὶ… sts. join elements which are not syntactically parallel, esp. a part. and a finite verb, ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ’ ἔβαλλον (for βάλλοντες) Il. 3.80; ἄλλα τε ἐπιφραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐπεπόμφεε Hdt. 1.85; ἀλλῳ τε τρόπῳ πειράζοντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον Th. 4.100; τῆς τε ὥρας… ταύτης οὔσης…, καὶ τὸ χωρίον… χαλεπὸν ἦν Id. 7.47, cf. 4.85, 8.81, 95. the copulative τε becomes rare in later Gr. ; it is found about 340 times in LXX, mostly in the Pentateuch and 1-4 Ma., only 3 times in Ps.-; in the NT it is found about 150 times in Act. Ap., 20 times in Ep. Hebr., and very rarely in the other books.
B. In Ep. (more rarely in other dactylic verse, v. infr. II) τε stands in general or frequentative statements or in statements of what is well known; such statements are freq. made as justifications of a preceding particular statement or of a preceding exhortation to a particular person or persons; the sense of τε thus approaches that of τοι (cf. τοι and τε in Od. 2.276-7, and cf. Il. 13.115 with 15.203); although associated with numerous particles and other words of particular types (v. infr.) its meaning remains independent of these and applies to the whole sentence in which it stands; αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποισιν Il. 19.221; οὐ γάρ τ’ αἶψα θεῶν τρέπεται νόος αἰὲν ἐόντων Od. 3.147; θεοὶ δέ τε πάντα ἴσασιν 4.379, cf. 5.79, 447, 10.306, 17.485, Il. 9.497, 16.688, 17.176, 21.264; ξυνὸς Ἐνυάλιος καί τε κτανέοντα κατέκτα 18.309, cf. Od. 11.537, Il. 24.526; ἤ τ’ ἔβλητ’ ἤ τ’ ἔβαλ’ ἄλλον 11.410; οὐ μὲν γάρ τε κακὸν βασιλευέμεν Od. 1.392; οἳ φύλλοισιν ἐοικότες ἄλλοτε μέν τε ζαφλεγέες τελέθουσιν… ἄλλοτε δὲ… Il. 21.464; ἄλλος γάρ τ’ ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις Od. 14.228, cf. 8.169, 170, 15.400; τοῦ γάρ τε ξεῖνος μιμνῄσκεται ἤματα πάντα, ἀνδρὸς ξεινοδόκου, ὅς κεν φιλότητα παράσχῃ ib. 54, cf. 17.322; ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω Il. 17.32; παθὼν δέ τε νήπιος ἔγνω Hes. Op. 218; αἰεὶ γάρ τε νεώτεροι ἀφραδέουσιν Od. 7.294; δύσζηλοι γάρ τ’ εἰμὲν ἐπὶ χθονὶ φῦλ’ ἀνθρώπων ib. 307; τοῦ δέ τε πολλοὶ ἐπαυρίσκοντ’ ἄνθρωποι, καί τε πολέας ἐσάωσε Il. 13.733-4; τοῦ μὲν γάρ τε κακοῦ τρέπεται χρὼς ἄλλυδις ἄλλῃ, ἐν δέ τέ οἱ κραδίη στέρνοισι πατάσσει…, πάταγος δέ τε γίγνετ’ ὀδόντων ib. 279-83; ὀλίγη δέ τ’ ἀνάπνευσις πολέμοιο 18.201; νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικεν… κεῖσθαι 22.71; κατέλεξεν ἅπαντα κήδε’ ὅσ’ ἀνθρώποισι πέλει, τῶν ἄστυ ἁλώῃ· ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσι, βαθυζώνους τε γυναῖκας 9.592-4, cf. 22.492, 495, 499; νεμεσσῶμαί γε μὲν οὐδέν· καὶ γάρ τίς τ’ ἀλλοῖον ὀδύρεται ἄνδρ’ ὀλέσασα… ἢ Ὀδυσῆ’ Od. 19.265; σχέτλιε, καὶ μέν τίς τε χερείονι πείθεθ’ ἑταίρῳ…, αὐτὰρ ἐγὼ θεός εἰμι 20.45, cf. 23.118, Il. 2.292, 9.632; νῦν δὲ μνησώμεθα δόρπου· καὶ γάρ τ’ ἠΰκομος Νιόβη ἐμνήσατο σίτου κτλ. 24.602 (where a general inference is implied); ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί, ἄνδρες δέ τε πάντες Αἰγαίων’ 1.403, cf. 2.814, 5.306, 10.258, 14.290; sts. of repeated action by particular persons, ἄλλοτε μέν τε γόῳ φρένα τέρπομαι Od. 4.102; οὐ μὰ γὰρ Ἀπόλλωνα Διὶ φίλον, ᾧ τε σύ, Κάλχαν, εὐχόμενος… θεοπροπίας ἀναφαίνεις Il. 1.86; ἡ δὲ… μ’ αἰεὶ… νεικεῖ, καί τέ μέ φησι μάχῃ Τρώεσσιν ἀρήγειν ib. 521; μήτηρ γάρ τέ μέ φησι θεά, Θέτις ἀργυρόπεζα, διχθαδίας κῆρας φερέμεν θανάτοιο τέλοσδε 9.410. in exhortations addressed to an individual, a subsidiary sentence or relative clause in which he is reminded of his special or characteristic sphere of activity is marked by τε, e.g. Ἑρμεία, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε φίλτατόν ἐστιν ἀνδρὶ ἑταιρίσσαι καί τ’ ἔκλυες ᾧ κ’ ἐθέλῃσθα, βάσκ’ ἴθι… Il. 24.334; Ἀτρεΐδη, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε λαὸς Ἀχαιῶν πείσονται μύθοισι…, νῦν δ’ ἀπὸ πυρκαϊῆς σκέδασον… 23.156; δεῦρο δὴ ὄρσο, γρηῢ…, ἥ τε γυναικῶν δμῳάων σκοπός ἐσσι…, ἔρχεο Od. 22.395, cf. Il. 17.249. similarly in general and frequentative statements consisting of two clauses (one of which may be a relative clause, freq. containing the subj. or opt.), in which the fulfilment of the condition stated in the subsidiary or subordinate clause is declared to be generally or always followed by the result stated in the principal clause, either or both clauses may contain τε ; the principal clause alone contains τε, ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ’ ἔκλυον αὐτοῦ Il. 1.218; ὃς δ’ ἂν ἀμύμων αὐτὸς ἔῃ καὶ ἀμύμονα εἰδῇ, τοῦ μέν τε κλέος εὐρὺ διὰ ξεῖνοι φορέουσι πάντας ἐπ’ ἀνθρώπους, πολλοί τέ μιν ἐσθλὸν ἔειπον Od. 19.333; εἴ περ γὰρ θυμῷ γε μενοινάᾳ πολεμίζειν, ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται…, βλάβεται δέ τε γούνατ’ ἰόντι Il. 19.165-6; ᾧ μέν κ’ ἀμμείξας δώῃ Ζεὺς τερπικέραυνος, ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ γε κύρεται ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ 24.530. the subordinate clause alone contains τε, λάζετο δ’ ἔγχος… τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν ἡρώων οἷσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη 5.747; ῥεῖα δ’ ἀρίγνωτος γόνος ἀνέρος ᾧ τε Κρονίων ὄλβον ἐπικλώση Od. 4.207; ἀντί νυ πολλῶν λαῶν ἐστιν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ Il. 9.117, cf. 7.298, Od. 6.287, 7.74, 8.547, 18.276; with opt., ἀλλὰ πολὺ πρώτιστος… ἕλεσκον ἀνδρῶν δυσμενέων ὅ τέ μοι εἴξειε πόδεσσι 14.221; it is prob. that τε has been replaced by κε in the text of Hom. in Il. 1.218, 9.510 (cf. 508), and some other passages in which κε seems to be used, exceptionally, in general relative clauses. both clauses contain τε, ὃς μέν τ’ αἰδέσεται κούρας Διὸς ἆσσον ἰούσας, τὸν δὲ μέγ’ ὤνησαν καί τ’ ἔκλυον εὐχομένοιο Il. 9.508-9; εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον 1.82-3. in the subordinate clause of a collective sentence, in which the principal clause states something to be true of all those (i.e. each individual) to whom the predicate of the subordinate clause applies, ὑπόσχωμαι… κτήματα… πάντα μάλ’ ὅσσα τ’ Ἀλέξανδρος… ἠγάγετο Τροίηνδ’… δωσέμεν Il. 22.115; πάντων ὅσσα τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἕρπει 17.447, cf. Od. 18.131, Il. 19.105; βάλλειν ἄγρια πάντα τά τε τρέφει οὔρεσιν ὕλη 5.52, cf. 18.485. in relative clauses (and in parenthetic principal clauses) which indicate what is customary, ἐπεὶ οὐχ ἱερήϊον οὐδὲ βοείην ἀρνύσθην, ἅ τε ποσσὶν ἀέθλια γίγνεται ἀνδρῶν which are the usual prizes…, Il. 22.160; ἔργ’ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, τά τε κλείουσιν ἀοιδοί Od. 1.338, cf. 3.435, 4.85, 13.410, 14.226, 17.423, Il. 5.332; κύματος ἐξαναδύς, τά τ’ ἐρεύγεται ἤπειρόνδε Od. 5.438; μολπή τ’ ὀρχηστύς τε, τὰ γάρ τ’ ἀναθήματα δαιτός 1.152; similarly in clauses with οἷά τε (πολλά), κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλός, οἷά τε πολλὰ τρέφει… Ἀμφιτρίτη 5.422; οὐ γάρ σ’ οὐδέ… δαήμονι φωτὶ ἐΐσκω ἄθλων, οἷά τε πολλὰ μετ’ ἀνθρώποισι πέλονται 8.160, cf. 11.364, 14.63, 15.324, 379. in relative clauses indicating what is true of all persons or things denoted by the same word, οὐ γάρ τις νήσων ἱππήλατος οὐδ’ εὐλείμων αἵ θ’ ἁλὶ κεκλίαται no one of the islands which lie in the sea (as all islands do, i.e. no island at all), Od. 4.608; ἡμίονον… ἥ τ’ ἀλγίστη δαμάσασθαι Il. 23.655; ἐσθλὸς ἐὼν γαμβρὸς ἢ πενθερός, οἵ τε μάλιστα κήδιστοι τελέθουσι Od. 8.582; αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων… ὅς θ’ ἅμα κάρτιστός τε καὶ ὤκιστος πετεηνῶν Il. 21.252, cf. 24.294; οὐδέ μιν εἰσοιχνεῦσι κυνηγέται, οἵ τε καθ’ ὕλην ἄλγεα πάσχουσιν Od. 9.120; δικασπόλοι, οἵ τε θέμιστας πρὸς Διὸς εἰρύαται Il. 1.238, cf. Od. 5.67, 101, Il. 1.279, 19.31, 24.415; οἶνός σε τρώει…, ὅς τε καὶ ἄλλους βλάπτει Od. 21.293, cf. 14.464; πάρφασις, ἥ τ’ ἔκλεψε νόον πύκα περ φρονεόντων Il. 14.217; οἰκωφελίη, ἥ τε τρέφει ἀγλαὰ τέκνα Od. 14.223. when the antecedent is a definite group of gods or men, the relative clause with τε indicates an essential characteristic of the antecedent, Ἐρινύες, αἵ θ’ ὑπὸ γαῖαν ἀνθρώπους τείνυνται Il. 19.259; Σειρῆνας…, αἵ ῥά τε πάντας ἀνθρώπους θέλγουσιν Od. 12.39; Φαίηκές μ’ ἄγαγον ναυσίκλυτοι, οἵ τε καὶ ἄλλους ἀνθρώπους πέμπουσιν 16.227, cf. 20.187; νυμφάων αἵ τ’ ἄλσεα καλὰ νέμονται καὶ πηγὰς ποταμῶν Il. 20.8; Λωτοφάγων, οἵ τ’ ἄνθινον εἶδαρ ἔδουσι Od. 9.84; similarly when the antecedent is an individual person (incl. god) or thing, the relative clause with τε indicates one of his or its general or essential characteristics or aspects, οὐ μὰ Ζῆν’ ὅς τίς τε θεῶν ὕπατος καὶ ἄριστος Il. 23.43, cf. 2.669, Od. 5.4; Ἑρμείαο ἕκητι διακτόρου, ὅς ῥά τε πάντων ἀνθρώπων ἔργοισι χάριν καὶ κῦδος ὀπάζει 15.319; Λάμπον καὶ Φαέθονθ΄, οἵ τ’ Ἠῶ πῶλοι ἄγουσι 23.246; Τειρεσίαο μάντιος ἀλαοῦ, τοῦ τε φρένες ἔμπεδοί εἰσι 10.493; τεύχεα δύνεις ἀνδρὸς ἀριστῆος, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι Il. 17.203, cf. 7.112; κεῖται ἀνὴρ ὅν τ’ (v.l. ὃν) ἶσον ἐτίομεν Ἕκτορι δίῳ, Αἰνείας 5.467; the relative clause sts. indicates what is customary, οὐδέ σε λήθω τιμῆς ἧς τέ μ’ ἔοικε τετιμῆσθαι μετ’ Ἀχαιοῖς 23.649; ἔνθα δ’ ἀνὴρ ἐνίαυε πελώριος, ὅς ῥά τε μῆλα οἶος ποιμαίνεσκε Od. 9.187; τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι… ὡς ἑνός, ὅς τέ μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει καὶ ἐδωδὴν μνωομένῳ 4.105; σῆς ἀλόχου… ἥ τέ τοι αὔτως ἧσται ἐνὶ μεγάροισιν 13.336; καὶ κήρυκα Μέδοντα σαώσομεν, ὅς τέ μευ αἰεὶ… κηδέσκετο 22.357, cf. 346. τε is used in descriptions of particular places or things when attention is called to their peculiar or characteristic features, or their position, e.g. Λιβύην, ἵνα τ’ ἄρνες ἄφαρ κεραοὶ τελέθουσι Od. 4.85; ἔνθα δέ τ’ ὄρνιθες τανυσίπτεροι εὐνάζοντο 5.65, cf. 9.124, 13.99, 100, 107, 109, 244; ἓξ δέ τέ οἱ (sc. Σκύλλῃ) δειραὶ περιμήκεες 12.90, cf. 93, 99, 105; ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλή (in Athena΄s αἰγίς) Il. 5.741; χαλεπὸν δέ τ’ ὀρύσσειν ἀνδράσι γε θνητοῖσι (sc. μῶλυ) Od. 10.305; δοιαὶ γάρ τε πύλαι ἀμενηνῶν εἰσὶν ὀνείρων 19.562; sts. τε draws attention to a well-known custom or permanent feature, ἀρξάμενοι τοῦ χώρου, ὅθεν τέ περ οἰνοχοεύει 21.142; ἦ μένετε Τρῶας σχεδὸν ἐλθέμεν, ἔνθα τε νῆες εἰρύατ’ εὔπρυμνοι Il. 4.247, cf. Od. 6.266; ἐν ποταμῷ, ὅθι τ’ ἀρδμὸς ἔην πάντεσσι βοτοῖσιν Il. 18.521, cf. Od. 14.353. a part of the anatomy is defined by a clause (containing τε) which indicates a feature which universally belongs to it, κατ’ ἰσχίον, ἔνθα τε μηρὸς ἰσχίῳ ἐνστρέφεται Il. 5.305, cf. 8.83, 13.547, 16.481, 20.478; similarly a point of time is defined, ὥρῃ ἐν εἰαρινῇ, ὅτε τ’ ἤματα μακρὰ πέλονται Od. 18.367. τε is used in relative clauses which define a measurement of a particular thing or action by reference to the measurement (in general) of some thing or action well known in daily life, γεφύρωσεν δὲ κέλευθον μακρὴν ἠδ’ εὐρεῖαν, ὅσον τ’ ἐπὶ δουρὸς ἐρωὴ γίγνεται Il. 15.358; τοῦ δ’ ἤτοι κλέος ἔσται ὅσον τ’ ἐπικίδναται ἠώς 7.451; ὅτε τόσσον ἀπῆν ὅσσον τε γέγωνε βοήσας Od. 9.473, cf. 3.321, al. ; more rarely the definition is by reference to the measurement of a particular thing or action, ἤσθιε… ἕως ὅ τ’ ἀοιδὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄειδεν (s.v.l.) 17.358; ἥ τις δὴ τέτληκε τόσα φρεσίν, ὅσσα τ’ ἐγώ περ 19.347. the freq. use of τε B in similes is to be explained under one or other of the foregoing heads, e.g. when reference is made to generally known kinds of things or natural phenomena, to human experience in daily life, or to well-known phenomena of the animal world, Il. 2.456, 459, 463, 468, 470, 471, 474, 481, 3.23-5, 33, 11.415-7, al. ; or when universal characteristics of gods, men, animals, etc., are indicated by relative clauses introduced by ὅς τε, ὅς ῥά τε, etc., 3.61, 151, 198, al. ; or by ὥς τε, ἠΰτε, ὥς τίς τε, etc., e.g. 5.136, 17.133, Od. 4.535, ὡς εἴ τε 9.314, 14.254, etc. in post-Hom. Gr. this use of τε is more restricted; outside of Ep. and other early dactylic verse (Hes. Op. 30, 214, 233, al., Xenoph. 13.3, Thgn. 148, 359, etc.) it is not found except with relatives, and with these it has scarcely any discernible sense, so that ὅς τε in Lyr. and Trag. is for the most part only = ὅς, e.g. (possibly generalizing) Μοῖρ΄, ἅ τε πατρώϊον τῶνδ’ ἔχει τὸν εὔφρονα πότμον Pi. O. 2.35, cf. 14.2, A. Eu. 1024, E. Hec. 445 (lyr.), etc. (v. ὅστε); without generalizing force, Pi. N. 9.9, A. Pers. 297, Ch. 615, etc. ; Hdt. has τά πέρ τε 1.74, ὅκως τε 2.108 codd., ὅσον τε (without a verb, as in Od. 9.325, al.) 1.126, 2.96, 3.5, al., οἷά τε 1.93 codd. (adverbially 2.175, 5.11); in Att. Prose and Com. even these uses disappear and we find only a few phrases, as ἅτε, ὥστε, ἐφ’ ᾧτε, οἷός τε ; in later Gr. we find exceptionally ἔνθεν τε Hp. Ep. 17; ἀφ’ οὗ τε UPZ 62.8 (ii BC); ἀπ’ οὗ τε PCair. Zen. 291.3 (iii BC); οἵ τε GDI 215.23 (Erythrae, ii BC); ἥ τ’ PMagPar. 1.2962; ὅσον τε ὀκτὼ στάδια Paus. 6.26.1; καὶ ἔστιν ἔπη Μαντικὰ ὁπόσα τε (= which) ἐπελεξάμεθα καὶ ἡμεῖς Id. 9.31.5; οἷόν τε καὶ ἐπὶ τῆς 'κύων' φωνῆς θεωροῦμεν S.E. M. 11.28.
C. in Hom. τε is also (but less freq.) used in conjunction with other particles in contexts (mainly particular statements) such as the following; in assurances, statements on oath, and threats, σχέτλιος, ἦ τ’ ἐκέλευον ἀπωσάμενον δήϊον πῦρ ἂψ ἐπὶ νῆας ἴμεν Il. 18.13; ἐξ αὖ νῦν ἔφυγες θάνατον, κύον· ἦ τέ τοι ἄγχι ἦλθε κακόν 11.362; ἦ τε is similarly used in 11.391, 17.171, 236, Od. 24.28, 311, al. ; ἦ τ’ ἄν in Il. 12.69, al. ; γάρ τε (s.v.l.) in οὐ γάρ τ’ οἶδα 6.367, cf. Od. 10.190; νύ τε in 1.60, 347 (but τ’ more prob. = τοι, v. σύ)· δέ τε in ἀγορῇ δέ τ’ ἀμείνονές εἰσι καὶ ἄλλοι Il. 18.106; σὲ δέ τ’ ἐνθάδε γῦπες ἔδονται 16.836; μέν τε in σφὼ μέν τε σαώσετε λαὸν Ἀχαιῶν 13.47, cf. 4.341; εἴ πέρ τε in οὔ τοι ἔτι δηρόν γε φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης ἔσσεται, οὐδ’ εἴ πέρ τε σιδήρεα δέσματ’ ἔχῃσιν Od. 1.204, cf. 188, Il. 12.223, 245. also in commands, warnings, and admonitions, σίγα, μή τίς τ’ ἄλλος Ἀχαιῶν τοῦτον ἀκούσῃ μῦθον Il. 14.90, cf. Od. 19.486; ὣς ἄγαγ’ ὡς μήτ’ ἄρ τις ἴδῃ μήτ’ ἄρ τε νοήσῃ Il. 24.337; τούσδε τ’ (v.l. δ΄) ἐᾶν 16.96 (nisi leg. τούσδ’ ἔτ΄)· δὸς δέ τέ μ’ ἄνδρα ἑλεῖν 5.118; μηδέ τ’ ἐρώει (nisi leg. μηδ’ ἔτ ΄) 2.179, 22.185. also in passionate utterances, in clauses which indicate the cause of the speaker΄s passion or a circumstance which might have caused others to behave more considerately towards him, ὤ μοι ἐγὼ δειλή… ἥ τ’… τὸν μὲν… θρέψασα… ἐπιπροέηκα Il. 18.55; σχέτλιοί ἐστε, θεοί, ζηλήμονες ἔξοχον ἄλλων, οἵ τε θεαῖς ἀγάασθε… ἤν τίς τε… Od. 5.119, 120, cf. 21.87, Il. 15.468, 17.174; ἡμεῖς δ’ αὖ μαχόμεσθ΄, οἵ πέρ τ’ ἐπίκουροι ἔνειμεν and we, who (mark you) are only allies (not γαμβροί and κασίγνητοι), are fighting, 5.477; τρεῖς γάρ τ’ ἐκ Κρόνου εἰμὲν ἀδελφεοί for we, let me tell you, are three brothers, sons of Cronos (and Zeus has no prior title to power), 15.187; ποῖόν δε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων δεινόν τ’ ἀργαλέον τε· νεμεσσῶμαι δέ τ’ ἀκούων Od. 21.169; οὐ μήν οἱ τό γε κάλλιον οὐδέ τ’ ἄμεινον Il. 24.52. in descriptions of particular events and things where there is no general reference, κνίση μὲν ἀνήνοθεν, ἐν δέ τε φόρμιγξ ἠπύει Od. 17.270; ὥς (= so) τέ μοι ὑβρίζοντες ὑπερφιάλως δοκέουσιν δαίνυσθαι κατὰ δῶμα 1.227; τοὺς μέν τ’ ἰητροὶ πολυφάρμακοι ἀμφιπένονται… σὺ δ’ ἀμήχανος ἔπλευ, Ἀχιλλεῦ Il. 16.28; πόλιν πέρι δινηθήτην καρπαλίμοισι πόδεσσι, θεοὶ δέ τε πάντες ὁρῶντο dub.l. in 22.166; εὗρε δ’ ἐνὶ σπῆϊ γλαφυρῷ Θέτιν, ἀμφὶ δέ τ’ ἄλλαι εἵαθ’ ὁμηγερέες ἅλιαι θεαί 24.83 (s.v.l.); ἐν δέ τε φάρμακον ἧκε Od. 10.317; νῶϊ δέ τ’ ἄψορροι κίομεν Il. 21.456; πολλὰς γὰρ δὴ νύκτας… ἄεσα καί τ’ ἀνέμεινα… Ἠῶ Od. 19.342; δέελον δ’ ἐπὶ σῆμά τ’ ἔθηκε Il. 10.466; ἐν δέ τε οἶνον κρητῆρσιν κερόωντο Od. 20.252; so with οὐδέ τ’ (nisi leg. οὐδ’ ἔτ΄), τὸν καὶ ὑπέδδεισαν μάκαρες θεοὶ οὐδέ τ’ ἔδησαν Il. 1.406; οὐδέ τ’ ἔληγε μέγας θεός, ὦρτο δ’ ἐπ’ αὐτόν 21.248; οὐδέ τ’ ἄειρε 23.730; οὐδέ τ’ ἔασεν 11.437, 21.596, cf. 15.709. ὅτε τε (when) freq. introduces a temporal clause defining a point of time in the past by means of a well-known event which occurred then, ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε τ’ ἐκρέμω ὑψόθεν ; Il. 15.18; ὅτε τε Κρόνον… Ζεὺς γαίης νέρθε καθεῖσε 14.203; ἤματι τῷ ὅτε τ’ ἦλθον Ἀμαζόνες 3.189 (but ἤματι τῷ ὅτε τε is general in 13.335; so also ὅτε πέρ τε… κέρωνται in 4.259); ὅτε τ’ ἤλυθε νόσφιν Ἀχαιῶν ἄγγελος ἐς Θήβας 5.803, cf. 10.286, 22.102, Od. 7.323, 18.257. in ὅ τε (that or because) the τε has no observable meaning, χωόμενος ὅ τ’ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισας Il. 1.244, cf. 412, 4.32, 6.126, Od. 5.357, al. ἐπεί τε = ἐπεί (when) is rare in Hom., ἐπεί τ’ ἐνόησε Il. 12.393, cf. ἐπείτε. where τ’ ἄρ occurs in questions, e.g. πῇ τ’ ἂρ μέμονας καταδῦναι ὅμιλον ; Il. 13.307, cf. 1.8, 18.188, al., ταρ should prob. be read, since ἄρ (< α) usu. precedes a τε which is not copulative; so perh. ταρα should be read for τ’ ἄρα in Od. 1.346. in ἣ θέμις ἐστὶν… ἤ τ’ ἀνδρῶν ἤ τε γυναικῶν Il. 9.276, it is not clear whether τε is copulative (τε¹) or generalizing (τε²) or neither (τε³); ἤ is prob. = ἦ (accented as in ἤτοι) ; ἤ τ’ ἀλκῆς ἤ τε φόβοιο is dub.l. in 17.42; ἤ τ’ = or is found in 19.148, = than in Od. 16.216. Rarer and later uses; also, esp. with ἄλλος, Ἑρμεία, σὺ γὰρ αὖτε τά τ’ ἄλλα περ ἄγγελός ἐσσι Od. 5.29, cf. 17.273, Il. 23.483; ἐπεὶ τά τε ἄλλα πράττουσιν καλῶς, ἀναθεῖναι αὐτοὺς καὶ στήλην IG2². 1298.9, cf. Lycurg. 100 (s.v.l.); ἐκομισάμην τὸ παρὰ σοῦ ἐπιστόλιον, ἐν ᾧ ὑπέγραψάς μοι τήν τε παρὰ Ζήνωνος πρὸς Ἰεδδοῦν γεγραμμένην PCair. Zen. 18.1 (iii BC); εἰ οὖν περὶ τούτων ἐπιστροφὴν μὴ ποιήσει, οἵ τε λοιποί μοι τὰς χεῖρας προσοίσουσιν (-σωσιν Pap.) PPetr. 2 p. 10 (iii BC); τῶν δὲ παρὰ ταῦτα ποιησόντων τά τε κτήνη ὑπὸ στέρεσιν ἀχθήσεσθαι πρὸς τὰ ἐκφόρια PTeb. 27.74 (ii BC); v. supr. A. II. 3b. with ὅδε, adding a slight emphasis to the preceding word, εἰ δὴ τήνδε τε γαῖαν ἀνείρεαι Od. 13.238, cf. 15.484. τε γάρ rarely = καὶ γάρ or γάρ, Arist. APo. 75b41, de An. 405a4, PA 661b28, Pol. 1318b33, 1333a2; ἐάν τε γάρ for even if, 2 Ep. Cor. 10.8; τήν τε γὰρ ἐπιθυμίαν οὐκ ᾔδειν for I had not known even lust. Ep. Rom. 7.7.
D. Position of τε : in signf. A, as an enclitic, it stands second word in the sentence, clause, or phrase, regardless of the meaning; ἐγγύθι τε Πριάμοιο καὶ Ἕκτορος near both Priam and Hector, Il. 6.317; ἡμέτεραί τ’ ἄλοχοι καὶ νήπια τέκνα 2.136, cf. 4.505, 7.295; αἰεί τε δὴ νηλὴς οὐ καὶ θράσους πλέως A. Pr. 42 codd., cf. 291 (anap.); ἄνευ τε δόλου καὶ ἀπάτης Hdt. 1.69; ὑπέρ τε σοῦ καὶ τῆς ἀδελφῆς PEnteux. 6.6 (iii BC); τοῖς τε πόνοις καὶ μαθήμασι Pl. R. 537a, cf. Ti. 70b; hence in E. Or. 897 πόλεος must be taken with what precedes (Porson ad loc.); but article + noun, preposition + noun are freq. regarded as forming a unity indivisible by τε, τοῖς κτανοῦσί τε A. Ch. 41 (lyr.); πρὸς βίαν τε Id. Pr. 210; also the order is freq. determined by the meaning, τε being placed immediately after the word (or first word of a phrase or clause) which it joins to what precedes or to what follows, πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε Il. 1.544; ἔξω δόμων τε καὶ πάτρας A. Pr. 665; the copulative or preparatory τε precedes many other particles, e.g. τε γάρ, τ’ ἄρα, τέ τις. τε is enclitic in signfs. B, C also, and stands early in its sentence, clause, or phrase (v. supr.), but many particles which follow τε in signf. A precede it in signfs. B, C, e.g. in signfs. B, C we have δέ τε, μέν τε, γάρ τε, ἀλλά τε, δ’ ἄρα τε, ὅς ῥά τε, οὔτ’ ἄρ τε, καὶ γάρ τίς τε, ὅς τίς τε, καί τε.
E. Etymology; signf. A is found also in Skt. ca, Lat. -que; for signfs. B and C cf. Skt. ca in yáḥ káś ca ΄whosoever (with following verb)΄, Lat. -que in quisque, ubique, plerique, usque, neque, nec (= non in necopinans, etc.), Goth. ni-h ΄not’ (also ΄and not΄), Lat. namque (= nam).
A. as a Conjunction, τε… τε, both… and, joining single words, phrases, clauses, or sentences, the first τε merely pointing forward to the second, ἀνδρῶν τε θεῶν τε Il. 1.544; ἀγαθῶν τε κακῶν τε Hes. Op. 669; δίψῃ τε λιμῷ τε A. Pers. 491, cf. S. Aj. 34, 35, Ar. Ach. 370, 375; τήν τε νῆσον τήν τε ἤπειρον Th. 4.8, cf. Antipho 2.3.3, Pl. R. 373b; λυσόμενός τε θύγατρα, φέρων τ’ ἀπερείσι’ ἄποινα Il. 1.13; παῖδά τε σοὶ ἀγέμεν Φοίβῳ θ’ ἱερὴν ἑκατόμβην ῥέξαι ib. 443; the elements joined by τε… τε are usu. short in Hom., longer in later Gr., e.g. ἐπειδὴ πρόξενοί τέ εἰσιν Ἀθηναίων καὶ εὐεργέται…, ἔν τε τῇ στήλῃ γέγραπται IG1². 103.7; ἥ τε γὰρ γῆ… εὔυδρός ἐστι, ποταμοί τε δι’ αὐτῆς ῥέουσι Hdt. 4.47; χρὴ… τούς τε πρεσβυτέρους ὁμοιωθῆναι τοῖς πρὶν ἔργοις, τούς τε νεωτέρους… μὴ αἰσχῦναι κτλ. Th. 4.92, cf. Pl. R. 474c, X. Cyr. 1.4.25, Is. 1.50; τά τε γὰρ ληφθέντα πάντ’ ἂν σῴζοιτο οἵ τ’ ἀδικήσαντες κατ’ ἀξίαν λάβοιεν τὰ ἐπιτίμια Aen.Tact. 16.8, cf. Gp. 2.49.1, 12.3.2-3; τούτου γὰρ γενομένου… τά τε ἐχφόρια χρυσέρμῳ δυνήσομαι ἀποδοῦναι, ἐγώ τε ἔσομαι παρὰ σοῦ φιλανθρωπίας τετευχώς PEnteux. 60.11 (iii BC); κλείειν τε τὰ βλέφαρα δεομένων ἐλπιζόντων τε κοιμηθήσεσθαι Gal. 16.494, cf. 495, 501; this use is common at all times in οὔτε… οὔτε, μήτε… μήτε, εἴτε… εἴτε; τε may be used three or more times, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔπος τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν Od. 15.530, cf. Il. 1.177, 2.58, A. Pr. 89sq., B. 17.19sq., Lys. 19.17, X. Cyr. 3.3.36; — ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε prob. means the eleventh or twelfth, Od. 2.374, 4.588; — sts. τε… τε couples alternatives, ἀπόρως εἶχε δοῦναί τε μὴ δοῦναί τε E. IA 56, cf. Heracl. 153, El. 391; hence we find τε… ἢ…, Pl. Tht. 143c, Ion 535d; on ἢ (or ἦ)… τε in Il. 2.289 and A. Eu. 524 (lyr.) v. ἦ 1.3. the first clause may be negative, the second affirmative, as ἐκκλησίαν τε οὐκ ἐποίει…, τήν τε πόλιν ἐφύλασσε Th. 2.22; but οὔτε… τε is more freq., as οὔτε ποσίν εἰμι ταχύς…, γιγνώσκω τε X. Cyr. 2.3.6 (v. οὔτε II. 4); we also find οὐ… τε…, as οὐχ ἡσύχαζον…, παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους Th. 1.67; and μὴ… τε…, as ἵνα μή τι διαφύγῃ ἡμᾶς, εἴ τέ τι βούλει κτλ. Pl. Phd. 95e. τε (both) sts. corresponds to a following δέ (and), or τε (and) to a preceding μέν, e.g. τε… δὲ…, as κόμισαί τέ με, δὸς δέ μοι ἵππους Il. 5.359, cf. 7.418, S. OC 367, Tr. 285, E. Ph. 1625; ἐσθὰς ἀμφότερόν νιν ἔχεν, ἅ τε… ἐπιχώριος…, ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο Pi. P. 4.80; διήκουέ τε…, ἔπειτα δὲ καὶ ἐπῄνεσε X. Cyr. 4.44.3; so with ἅμα δὲ καὶ…, ὡσαύτως δὲ καὶ…, Th. 1.25, Pl. Smp. 186e; — so τε…, ἀτὰρ οὖν καὶ…, Id. Hp. Ma. 295e. μὲν… τε…, ἄνδρα μὲν…, τρεῖς τε κασιγνήτους Il. 19.291-3, cf. Od. 22.475-6, Pi. O. 6.88, 7.88, A. Th. 924, Ch. 585 (lyr.), S. Ant. 963 (lyr.), E. Heracl. 337 codd., Cyc. 41 (lyr.), Ar. Nu. 563 (lyr.), Pl. Phdr. 266c, Lg. 927b; v. μέν A. 11.6c. a single τε (and) joins a word, phrase, or (esp. later) clause or sentence to what precedes, τελευτὴν κεφαλήν τε Pl. Ti. 69a; θνητὰ ἀθάνατά τε ib. c; Ζεῦ ἄλλοι τε θεοί Il. 6.476; κύνεσσιν οἰωνοῖσί τε πᾶσι 1.5; ῥίγησέν τ’ ἂρ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων v.l. for δ’ ἂρ in 11.254; ἕν τε οὐδὲν κατέστη ἴαμα…, σῶμά τε αὔταρκες ὂν οὐδὲν διεφάνη…, Th. 2.51; τά τε ἱερὰ… νεκρῶν πλέα ἦν… ib. 52; νόμοι τε πάντες ξυνεταράχθησαν ibid. ; δάκνει σ’ ἀδελφὸς ὅ τε θανὼν ἴσως πατήρ E. El. 242, cf. 253, 262, al. ; εἴς τε τὰς ἄλλας… ἀθροίζεσθαι Aen.Tact. 3.5; τῶν τε ἀρχόντων… ib. 6, cf. 10.8, al. ; ὅ τε γραφεὶς κύκλος… Archim. Spir. 11 Def. 7; πρός τε τούτοις φησὶν… PEnteux. 63.18 (iii BC); χωρίς τε τούτων Plb. 2.56.13, 61.1, 3.17.7; ταῦτά τ’ ἐγίνετο… Id. 2.43.6, cf. 3.70.4; ἀπαιτούμενός τε ὑπ’ ἐμοῦ τὰ ἔρια οὐκ ἀποδίδωσί PEnteux. 2.6, cf. 8.4, al. (iii BC); γράψαι Ἀγαθοκλεῖ τῷ ἐπιστάτῃ διασαφῆσαί τε αὐτῷ ib. 81.21 (iii BC); καθόλου τε… Arr. Epict. 1.19.13, cf. 2.2.17; ἀταράχους τήν τε δύναμιν ἀκαθαιρέτους Sor. 1.21, cf. 24, al. ; ὄξει βαφικῷ στυπτηρίᾳ τε PHolm. 1.4, cf. Gem. 16.6; χρὴ… λαχάνων ἅπτεσθαι, κοιλίαν τε λύειν Gp. 1.12.19, cf. 2.2.2, al. ; this τε may be used any number of times, Od. 4.149-150, 14.75, 158-9, Men. Pk. 15, 16, 20, Hipparch. 1.9.8, Act. Ap. 2.43, 46, 4.13, 14, al. τε… καὶ…, or τε καὶ…, both… and…, where τε points forward to καί, and usu. need not be translated, e.g. Ἀτρείδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς Il. 1.7; εἰ δὴ ὁμοῦ πόλεμός τε δαμᾷ καὶ λοιμὸς Ἀχαιούς ib. 61; δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην ib. 293; ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα 7.308, cf. 327, 338, al. ; τῆς τε γῆς ἐούσης ἐπιτηδέης καὶ τῶν ποταμῶν ἐόντων σφι συμμάχων Hdt. 4.47; βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται Th. 2.35; ὁ φύς τε καὶ τραφείς Pl. R. 396c; βάσιν τε γὰρ πάλιν τὴν αὐτὴν ἔχουσι τὴν ΖΒ καὶ… Euc. 1.47; sts. the elements joined by τε… καὶ… are joined in order to be compared or contrasted rather than simply joined, κάκιστος νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ S. Ant. 181; μεσαμβρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίνεται ψυχρόν Hdt. 4.181; ἔτυχόν τε ὕσταται ἐξαναχθεῖσαι καί κως κατεῖδον Id. 7.194; ἐπαύσατό τε ὁ ἄνεμος καὶ τὸ κῦμα ἔστρωτο ib. 193; ταὐτὰ… νῦν τε καὶ τότε Ar. Av. 24; χωρὶς τό τ’ εἰπεῖν πολλὰ καὶ τὰ καίρια S. OC 808; ὅσον τό τ’ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα A. Pr. 927; sts. (like τε… τε) even used of alternatives, διάνδιχα μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι Il. 8.168; ἐν δίκᾳ τε καὶ παρὰ δίκαν Pi. O. 2.16; θεοῦ τε… θέλοντος καὶ μὴ θέλοντος A. Th. 427; πείσας τε… καὶ μὴ τυχών Th. 3.42; — on οἵ τε ἄλλοι καὶ…, e.g. τοῖς τε ἄλλοις ἅπασι καὶ Λακεδαιμονίοις Isoc. 12.249, and ἄλλως τε καὶ…, v. ἄλλος II. 6, ἄλλως I. 3. in this sense τ’ ἠδέ is only Ep., σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστας Il. 9.99, cf. 1.400, al. ; also τε…, ἰδέ, χαλκόν τε ἰδὲ λόφον 6.469, cf. 8.162. καὶ… τε, both… and…, is occasionally found, as καὶ μητέρα πατέρα τ’ E. Alc. 646. καὶ… τε perh. means and… also in καὶ ναυτικῷ τε ἅμα Th. 1.9; καὶ πρός τε τοὺς Ῥηγίνους Id. 6.44; καὶ αὐτός τε Id. 8.68; v. infr. c. 10. τε… τε or τε… καὶ… sts. join elements which are not syntactically parallel, esp. a part. and a finite verb, ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ’ ἔβαλλον (for βάλλοντες) Il. 3.80; ἄλλα τε ἐπιφραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐπεπόμφεε Hdt. 1.85; ἀλλῳ τε τρόπῳ πειράζοντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον Th. 4.100; τῆς τε ὥρας… ταύτης οὔσης…, καὶ τὸ χωρίον… χαλεπὸν ἦν Id. 7.47, cf. 4.85, 8.81, 95. the copulative τε becomes rare in later Gr. ; it is found about 340 times in LXX, mostly in the Pentateuch and 1-4 Ma., only 3 times in Ps.-; in the NT it is found about 150 times in Act. Ap., 20 times in Ep. Hebr., and very rarely in the other books.
B. In Ep. (more rarely in other dactylic verse, v. infr. II) τε stands in general or frequentative statements or in statements of what is well known; such statements are freq. made as justifications of a preceding particular statement or of a preceding exhortation to a particular person or persons; the sense of τε thus approaches that of τοι (cf. τοι and τε in Od. 2.276-7, and cf. Il. 13.115 with 15.203); although associated with numerous particles and other words of particular types (v. infr.) its meaning remains independent of these and applies to the whole sentence in which it stands; αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποισιν Il. 19.221; οὐ γάρ τ’ αἶψα θεῶν τρέπεται νόος αἰὲν ἐόντων Od. 3.147; θεοὶ δέ τε πάντα ἴσασιν 4.379, cf. 5.79, 447, 10.306, 17.485, Il. 9.497, 16.688, 17.176, 21.264; ξυνὸς Ἐνυάλιος καί τε κτανέοντα κατέκτα 18.309, cf. Od. 11.537, Il. 24.526; ἤ τ’ ἔβλητ’ ἤ τ’ ἔβαλ’ ἄλλον 11.410; οὐ μὲν γάρ τε κακὸν βασιλευέμεν Od. 1.392; οἳ φύλλοισιν ἐοικότες ἄλλοτε μέν τε ζαφλεγέες τελέθουσιν… ἄλλοτε δὲ… Il. 21.464; ἄλλος γάρ τ’ ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις Od. 14.228, cf. 8.169, 170, 15.400; τοῦ γάρ τε ξεῖνος μιμνῄσκεται ἤματα πάντα, ἀνδρὸς ξεινοδόκου, ὅς κεν φιλότητα παράσχῃ ib. 54, cf. 17.322; ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω Il. 17.32; παθὼν δέ τε νήπιος ἔγνω Hes. Op. 218; αἰεὶ γάρ τε νεώτεροι ἀφραδέουσιν Od. 7.294; δύσζηλοι γάρ τ’ εἰμὲν ἐπὶ χθονὶ φῦλ’ ἀνθρώπων ib. 307; τοῦ δέ τε πολλοὶ ἐπαυρίσκοντ’ ἄνθρωποι, καί τε πολέας ἐσάωσε Il. 13.733-4; τοῦ μὲν γάρ τε κακοῦ τρέπεται χρὼς ἄλλυδις ἄλλῃ, ἐν δέ τέ οἱ κραδίη στέρνοισι πατάσσει…, πάταγος δέ τε γίγνετ’ ὀδόντων ib. 279-83; ὀλίγη δέ τ’ ἀνάπνευσις πολέμοιο 18.201; νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικεν… κεῖσθαι 22.71; κατέλεξεν ἅπαντα κήδε’ ὅσ’ ἀνθρώποισι πέλει, τῶν ἄστυ ἁλώῃ· ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσι, βαθυζώνους τε γυναῖκας 9.592-4, cf. 22.492, 495, 499; νεμεσσῶμαί γε μὲν οὐδέν· καὶ γάρ τίς τ’ ἀλλοῖον ὀδύρεται ἄνδρ’ ὀλέσασα… ἢ Ὀδυσῆ’ Od. 19.265; σχέτλιε, καὶ μέν τίς τε χερείονι πείθεθ’ ἑταίρῳ…, αὐτὰρ ἐγὼ θεός εἰμι 20.45, cf. 23.118, Il. 2.292, 9.632; νῦν δὲ μνησώμεθα δόρπου· καὶ γάρ τ’ ἠΰκομος Νιόβη ἐμνήσατο σίτου κτλ. 24.602 (where a general inference is implied); ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί, ἄνδρες δέ τε πάντες Αἰγαίων’ 1.403, cf. 2.814, 5.306, 10.258, 14.290; sts. of repeated action by particular persons, ἄλλοτε μέν τε γόῳ φρένα τέρπομαι Od. 4.102; οὐ μὰ γὰρ Ἀπόλλωνα Διὶ φίλον, ᾧ τε σύ, Κάλχαν, εὐχόμενος… θεοπροπίας ἀναφαίνεις Il. 1.86; ἡ δὲ… μ’ αἰεὶ… νεικεῖ, καί τέ μέ φησι μάχῃ Τρώεσσιν ἀρήγειν ib. 521; μήτηρ γάρ τέ μέ φησι θεά, Θέτις ἀργυρόπεζα, διχθαδίας κῆρας φερέμεν θανάτοιο τέλοσδε 9.410. in exhortations addressed to an individual, a subsidiary sentence or relative clause in which he is reminded of his special or characteristic sphere of activity is marked by τε, e.g. Ἑρμεία, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε φίλτατόν ἐστιν ἀνδρὶ ἑταιρίσσαι καί τ’ ἔκλυες ᾧ κ’ ἐθέλῃσθα, βάσκ’ ἴθι… Il. 24.334; Ἀτρεΐδη, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε λαὸς Ἀχαιῶν πείσονται μύθοισι…, νῦν δ’ ἀπὸ πυρκαϊῆς σκέδασον… 23.156; δεῦρο δὴ ὄρσο, γρηῢ…, ἥ τε γυναικῶν δμῳάων σκοπός ἐσσι…, ἔρχεο Od. 22.395, cf. Il. 17.249. similarly in general and frequentative statements consisting of two clauses (one of which may be a relative clause, freq. containing the subj. or opt.), in which the fulfilment of the condition stated in the subsidiary or subordinate clause is declared to be generally or always followed by the result stated in the principal clause, either or both clauses may contain τε ; the principal clause alone contains τε, ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ’ ἔκλυον αὐτοῦ Il. 1.218; ὃς δ’ ἂν ἀμύμων αὐτὸς ἔῃ καὶ ἀμύμονα εἰδῇ, τοῦ μέν τε κλέος εὐρὺ διὰ ξεῖνοι φορέουσι πάντας ἐπ’ ἀνθρώπους, πολλοί τέ μιν ἐσθλὸν ἔειπον Od. 19.333; εἴ περ γὰρ θυμῷ γε μενοινάᾳ πολεμίζειν, ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται…, βλάβεται δέ τε γούνατ’ ἰόντι Il. 19.165-6; ᾧ μέν κ’ ἀμμείξας δώῃ Ζεὺς τερπικέραυνος, ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ γε κύρεται ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ 24.530. the subordinate clause alone contains τε, λάζετο δ’ ἔγχος… τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν ἡρώων οἷσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη 5.747; ῥεῖα δ’ ἀρίγνωτος γόνος ἀνέρος ᾧ τε Κρονίων ὄλβον ἐπικλώση Od. 4.207; ἀντί νυ πολλῶν λαῶν ἐστιν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ Il. 9.117, cf. 7.298, Od. 6.287, 7.74, 8.547, 18.276; with opt., ἀλλὰ πολὺ πρώτιστος… ἕλεσκον ἀνδρῶν δυσμενέων ὅ τέ μοι εἴξειε πόδεσσι 14.221; it is prob. that τε has been replaced by κε in the text of Hom. in Il. 1.218, 9.510 (cf. 508), and some other passages in which κε seems to be used, exceptionally, in general relative clauses. both clauses contain τε, ὃς μέν τ’ αἰδέσεται κούρας Διὸς ἆσσον ἰούσας, τὸν δὲ μέγ’ ὤνησαν καί τ’ ἔκλυον εὐχομένοιο Il. 9.508-9; εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον 1.82-3. in the subordinate clause of a collective sentence, in which the principal clause states something to be true of all those (i.e. each individual) to whom the predicate of the subordinate clause applies, ὑπόσχωμαι… κτήματα… πάντα μάλ’ ὅσσα τ’ Ἀλέξανδρος… ἠγάγετο Τροίηνδ’… δωσέμεν Il. 22.115; πάντων ὅσσα τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἕρπει 17.447, cf. Od. 18.131, Il. 19.105; βάλλειν ἄγρια πάντα τά τε τρέφει οὔρεσιν ὕλη 5.52, cf. 18.485. in relative clauses (and in parenthetic principal clauses) which indicate what is customary, ἐπεὶ οὐχ ἱερήϊον οὐδὲ βοείην ἀρνύσθην, ἅ τε ποσσὶν ἀέθλια γίγνεται ἀνδρῶν which are the usual prizes…, Il. 22.160; ἔργ’ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, τά τε κλείουσιν ἀοιδοί Od. 1.338, cf. 3.435, 4.85, 13.410, 14.226, 17.423, Il. 5.332; κύματος ἐξαναδύς, τά τ’ ἐρεύγεται ἤπειρόνδε Od. 5.438; μολπή τ’ ὀρχηστύς τε, τὰ γάρ τ’ ἀναθήματα δαιτός 1.152; similarly in clauses with οἷά τε (πολλά), κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλός, οἷά τε πολλὰ τρέφει… Ἀμφιτρίτη 5.422; οὐ γάρ σ’ οὐδέ… δαήμονι φωτὶ ἐΐσκω ἄθλων, οἷά τε πολλὰ μετ’ ἀνθρώποισι πέλονται 8.160, cf. 11.364, 14.63, 15.324, 379. in relative clauses indicating what is true of all persons or things denoted by the same word, οὐ γάρ τις νήσων ἱππήλατος οὐδ’ εὐλείμων αἵ θ’ ἁλὶ κεκλίαται no one of the islands which lie in the sea (as all islands do, i.e. no island at all), Od. 4.608; ἡμίονον… ἥ τ’ ἀλγίστη δαμάσασθαι Il. 23.655; ἐσθλὸς ἐὼν γαμβρὸς ἢ πενθερός, οἵ τε μάλιστα κήδιστοι τελέθουσι Od. 8.582; αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων… ὅς θ’ ἅμα κάρτιστός τε καὶ ὤκιστος πετεηνῶν Il. 21.252, cf. 24.294; οὐδέ μιν εἰσοιχνεῦσι κυνηγέται, οἵ τε καθ’ ὕλην ἄλγεα πάσχουσιν Od. 9.120; δικασπόλοι, οἵ τε θέμιστας πρὸς Διὸς εἰρύαται Il. 1.238, cf. Od. 5.67, 101, Il. 1.279, 19.31, 24.415; οἶνός σε τρώει…, ὅς τε καὶ ἄλλους βλάπτει Od. 21.293, cf. 14.464; πάρφασις, ἥ τ’ ἔκλεψε νόον πύκα περ φρονεόντων Il. 14.217; οἰκωφελίη, ἥ τε τρέφει ἀγλαὰ τέκνα Od. 14.223. when the antecedent is a definite group of gods or men, the relative clause with τε indicates an essential characteristic of the antecedent, Ἐρινύες, αἵ θ’ ὑπὸ γαῖαν ἀνθρώπους τείνυνται Il. 19.259; Σειρῆνας…, αἵ ῥά τε πάντας ἀνθρώπους θέλγουσιν Od. 12.39; Φαίηκές μ’ ἄγαγον ναυσίκλυτοι, οἵ τε καὶ ἄλλους ἀνθρώπους πέμπουσιν 16.227, cf. 20.187; νυμφάων αἵ τ’ ἄλσεα καλὰ νέμονται καὶ πηγὰς ποταμῶν Il. 20.8; Λωτοφάγων, οἵ τ’ ἄνθινον εἶδαρ ἔδουσι Od. 9.84; similarly when the antecedent is an individual person (incl. god) or thing, the relative clause with τε indicates one of his or its general or essential characteristics or aspects, οὐ μὰ Ζῆν’ ὅς τίς τε θεῶν ὕπατος καὶ ἄριστος Il. 23.43, cf. 2.669, Od. 5.4; Ἑρμείαο ἕκητι διακτόρου, ὅς ῥά τε πάντων ἀνθρώπων ἔργοισι χάριν καὶ κῦδος ὀπάζει 15.319; Λάμπον καὶ Φαέθονθ΄, οἵ τ’ Ἠῶ πῶλοι ἄγουσι 23.246; Τειρεσίαο μάντιος ἀλαοῦ, τοῦ τε φρένες ἔμπεδοί εἰσι 10.493; τεύχεα δύνεις ἀνδρὸς ἀριστῆος, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι Il. 17.203, cf. 7.112; κεῖται ἀνὴρ ὅν τ’ (v.l. ὃν) ἶσον ἐτίομεν Ἕκτορι δίῳ, Αἰνείας 5.467; the relative clause sts. indicates what is customary, οὐδέ σε λήθω τιμῆς ἧς τέ μ’ ἔοικε τετιμῆσθαι μετ’ Ἀχαιοῖς 23.649; ἔνθα δ’ ἀνὴρ ἐνίαυε πελώριος, ὅς ῥά τε μῆλα οἶος ποιμαίνεσκε Od. 9.187; τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι… ὡς ἑνός, ὅς τέ μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει καὶ ἐδωδὴν μνωομένῳ 4.105; σῆς ἀλόχου… ἥ τέ τοι αὔτως ἧσται ἐνὶ μεγάροισιν 13.336; καὶ κήρυκα Μέδοντα σαώσομεν, ὅς τέ μευ αἰεὶ… κηδέσκετο 22.357, cf. 346. τε is used in descriptions of particular places or things when attention is called to their peculiar or characteristic features, or their position, e.g. Λιβύην, ἵνα τ’ ἄρνες ἄφαρ κεραοὶ τελέθουσι Od. 4.85; ἔνθα δέ τ’ ὄρνιθες τανυσίπτεροι εὐνάζοντο 5.65, cf. 9.124, 13.99, 100, 107, 109, 244; ἓξ δέ τέ οἱ (sc. Σκύλλῃ) δειραὶ περιμήκεες 12.90, cf. 93, 99, 105; ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλή (in Athena΄s αἰγίς) Il. 5.741; χαλεπὸν δέ τ’ ὀρύσσειν ἀνδράσι γε θνητοῖσι (sc. μῶλυ) Od. 10.305; δοιαὶ γάρ τε πύλαι ἀμενηνῶν εἰσὶν ὀνείρων 19.562; sts. τε draws attention to a well-known custom or permanent feature, ἀρξάμενοι τοῦ χώρου, ὅθεν τέ περ οἰνοχοεύει 21.142; ἦ μένετε Τρῶας σχεδὸν ἐλθέμεν, ἔνθα τε νῆες εἰρύατ’ εὔπρυμνοι Il. 4.247, cf. Od. 6.266; ἐν ποταμῷ, ὅθι τ’ ἀρδμὸς ἔην πάντεσσι βοτοῖσιν Il. 18.521, cf. Od. 14.353. a part of the anatomy is defined by a clause (containing τε) which indicates a feature which universally belongs to it, κατ’ ἰσχίον, ἔνθα τε μηρὸς ἰσχίῳ ἐνστρέφεται Il. 5.305, cf. 8.83, 13.547, 16.481, 20.478; similarly a point of time is defined, ὥρῃ ἐν εἰαρινῇ, ὅτε τ’ ἤματα μακρὰ πέλονται Od. 18.367. τε is used in relative clauses which define a measurement of a particular thing or action by reference to the measurement (in general) of some thing or action well known in daily life, γεφύρωσεν δὲ κέλευθον μακρὴν ἠδ’ εὐρεῖαν, ὅσον τ’ ἐπὶ δουρὸς ἐρωὴ γίγνεται Il. 15.358; τοῦ δ’ ἤτοι κλέος ἔσται ὅσον τ’ ἐπικίδναται ἠώς 7.451; ὅτε τόσσον ἀπῆν ὅσσον τε γέγωνε βοήσας Od. 9.473, cf. 3.321, al. ; more rarely the definition is by reference to the measurement of a particular thing or action, ἤσθιε… ἕως ὅ τ’ ἀοιδὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄειδεν (s.v.l.) 17.358; ἥ τις δὴ τέτληκε τόσα φρεσίν, ὅσσα τ’ ἐγώ περ 19.347. the freq. use of τε B in similes is to be explained under one or other of the foregoing heads, e.g. when reference is made to generally known kinds of things or natural phenomena, to human experience in daily life, or to well-known phenomena of the animal world, Il. 2.456, 459, 463, 468, 470, 471, 474, 481, 3.23-5, 33, 11.415-7, al. ; or when universal characteristics of gods, men, animals, etc., are indicated by relative clauses introduced by ὅς τε, ὅς ῥά τε, etc., 3.61, 151, 198, al. ; or by ὥς τε, ἠΰτε, ὥς τίς τε, etc., e.g. 5.136, 17.133, Od. 4.535, ὡς εἴ τε 9.314, 14.254, etc. in post-Hom. Gr. this use of τε is more restricted; outside of Ep. and other early dactylic verse (Hes. Op. 30, 214, 233, al., Xenoph. 13.3, Thgn. 148, 359, etc.) it is not found except with relatives, and with these it has scarcely any discernible sense, so that ὅς τε in Lyr. and Trag. is for the most part only = ὅς, e.g. (possibly generalizing) Μοῖρ΄, ἅ τε πατρώϊον τῶνδ’ ἔχει τὸν εὔφρονα πότμον Pi. O. 2.35, cf. 14.2, A. Eu. 1024, E. Hec. 445 (lyr.), etc. (v. ὅστε); without generalizing force, Pi. N. 9.9, A. Pers. 297, Ch. 615, etc. ; Hdt. has τά πέρ τε 1.74, ὅκως τε 2.108 codd., ὅσον τε (without a verb, as in Od. 9.325, al.) 1.126, 2.96, 3.5, al., οἷά τε 1.93 codd. (adverbially 2.175, 5.11); in Att. Prose and Com. even these uses disappear and we find only a few phrases, as ἅτε, ὥστε, ἐφ’ ᾧτε, οἷός τε ; in later Gr. we find exceptionally ἔνθεν τε Hp. Ep. 17; ἀφ’ οὗ τε UPZ 62.8 (ii BC); ἀπ’ οὗ τε PCair. Zen. 291.3 (iii BC); οἵ τε GDI 215.23 (Erythrae, ii BC); ἥ τ’ PMagPar. 1.2962; ὅσον τε ὀκτὼ στάδια Paus. 6.26.1; καὶ ἔστιν ἔπη Μαντικὰ ὁπόσα τε (= which) ἐπελεξάμεθα καὶ ἡμεῖς Id. 9.31.5; οἷόν τε καὶ ἐπὶ τῆς 'κύων' φωνῆς θεωροῦμεν S.E. M. 11.28.
C. in Hom. τε is also (but less freq.) used in conjunction with other particles in contexts (mainly particular statements) such as the following; in assurances, statements on oath, and threats, σχέτλιος, ἦ τ’ ἐκέλευον ἀπωσάμενον δήϊον πῦρ ἂψ ἐπὶ νῆας ἴμεν Il. 18.13; ἐξ αὖ νῦν ἔφυγες θάνατον, κύον· ἦ τέ τοι ἄγχι ἦλθε κακόν 11.362; ἦ τε is similarly used in 11.391, 17.171, 236, Od. 24.28, 311, al. ; ἦ τ’ ἄν in Il. 12.69, al. ; γάρ τε (s.v.l.) in οὐ γάρ τ’ οἶδα 6.367, cf. Od. 10.190; νύ τε in 1.60, 347 (but τ’ more prob. = τοι, v. σύ)· δέ τε in ἀγορῇ δέ τ’ ἀμείνονές εἰσι καὶ ἄλλοι Il. 18.106; σὲ δέ τ’ ἐνθάδε γῦπες ἔδονται 16.836; μέν τε in σφὼ μέν τε σαώσετε λαὸν Ἀχαιῶν 13.47, cf. 4.341; εἴ πέρ τε in οὔ τοι ἔτι δηρόν γε φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης ἔσσεται, οὐδ’ εἴ πέρ τε σιδήρεα δέσματ’ ἔχῃσιν Od. 1.204, cf. 188, Il. 12.223, 245. also in commands, warnings, and admonitions, σίγα, μή τίς τ’ ἄλλος Ἀχαιῶν τοῦτον ἀκούσῃ μῦθον Il. 14.90, cf. Od. 19.486; ὣς ἄγαγ’ ὡς μήτ’ ἄρ τις ἴδῃ μήτ’ ἄρ τε νοήσῃ Il. 24.337; τούσδε τ’ (v.l. δ΄) ἐᾶν 16.96 (nisi leg. τούσδ’ ἔτ΄)· δὸς δέ τέ μ’ ἄνδρα ἑλεῖν 5.118; μηδέ τ’ ἐρώει (nisi leg. μηδ’ ἔτ ΄) 2.179, 22.185. also in passionate utterances, in clauses which indicate the cause of the speaker΄s passion or a circumstance which might have caused others to behave more considerately towards him, ὤ μοι ἐγὼ δειλή… ἥ τ’… τὸν μὲν… θρέψασα… ἐπιπροέηκα Il. 18.55; σχέτλιοί ἐστε, θεοί, ζηλήμονες ἔξοχον ἄλλων, οἵ τε θεαῖς ἀγάασθε… ἤν τίς τε… Od. 5.119, 120, cf. 21.87, Il. 15.468, 17.174; ἡμεῖς δ’ αὖ μαχόμεσθ΄, οἵ πέρ τ’ ἐπίκουροι ἔνειμεν and we, who (mark you) are only allies (not γαμβροί and κασίγνητοι), are fighting, 5.477; τρεῖς γάρ τ’ ἐκ Κρόνου εἰμὲν ἀδελφεοί for we, let me tell you, are three brothers, sons of Cronos (and Zeus has no prior title to power), 15.187; ποῖόν δε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων δεινόν τ’ ἀργαλέον τε· νεμεσσῶμαι δέ τ’ ἀκούων Od. 21.169; οὐ μήν οἱ τό γε κάλλιον οὐδέ τ’ ἄμεινον Il. 24.52. in descriptions of particular events and things where there is no general reference, κνίση μὲν ἀνήνοθεν, ἐν δέ τε φόρμιγξ ἠπύει Od. 17.270; ὥς (= so) τέ μοι ὑβρίζοντες ὑπερφιάλως δοκέουσιν δαίνυσθαι κατὰ δῶμα 1.227; τοὺς μέν τ’ ἰητροὶ πολυφάρμακοι ἀμφιπένονται… σὺ δ’ ἀμήχανος ἔπλευ, Ἀχιλλεῦ Il. 16.28; πόλιν πέρι δινηθήτην καρπαλίμοισι πόδεσσι, θεοὶ δέ τε πάντες ὁρῶντο dub.l. in 22.166; εὗρε δ’ ἐνὶ σπῆϊ γλαφυρῷ Θέτιν, ἀμφὶ δέ τ’ ἄλλαι εἵαθ’ ὁμηγερέες ἅλιαι θεαί 24.83 (s.v.l.); ἐν δέ τε φάρμακον ἧκε Od. 10.317; νῶϊ δέ τ’ ἄψορροι κίομεν Il. 21.456; πολλὰς γὰρ δὴ νύκτας… ἄεσα καί τ’ ἀνέμεινα… Ἠῶ Od. 19.342; δέελον δ’ ἐπὶ σῆμά τ’ ἔθηκε Il. 10.466; ἐν δέ τε οἶνον κρητῆρσιν κερόωντο Od. 20.252; so with οὐδέ τ’ (nisi leg. οὐδ’ ἔτ΄), τὸν καὶ ὑπέδδεισαν μάκαρες θεοὶ οὐδέ τ’ ἔδησαν Il. 1.406; οὐδέ τ’ ἔληγε μέγας θεός, ὦρτο δ’ ἐπ’ αὐτόν 21.248; οὐδέ τ’ ἄειρε 23.730; οὐδέ τ’ ἔασεν 11.437, 21.596, cf. 15.709. ὅτε τε (when) freq. introduces a temporal clause defining a point of time in the past by means of a well-known event which occurred then, ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε τ’ ἐκρέμω ὑψόθεν ; Il. 15.18; ὅτε τε Κρόνον… Ζεὺς γαίης νέρθε καθεῖσε 14.203; ἤματι τῷ ὅτε τ’ ἦλθον Ἀμαζόνες 3.189 (but ἤματι τῷ ὅτε τε is general in 13.335; so also ὅτε πέρ τε… κέρωνται in 4.259); ὅτε τ’ ἤλυθε νόσφιν Ἀχαιῶν ἄγγελος ἐς Θήβας 5.803, cf. 10.286, 22.102, Od. 7.323, 18.257. in ὅ τε (that or because) the τε has no observable meaning, χωόμενος ὅ τ’ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισας Il. 1.244, cf. 412, 4.32, 6.126, Od. 5.357, al. ἐπεί τε = ἐπεί (when) is rare in Hom., ἐπεί τ’ ἐνόησε Il. 12.393, cf. ἐπείτε. where τ’ ἄρ occurs in questions, e.g. πῇ τ’ ἂρ μέμονας καταδῦναι ὅμιλον ; Il. 13.307, cf. 1.8, 18.188, al., ταρ should prob. be read, since ἄρ (< α) usu. precedes a τε which is not copulative; so perh. ταρα should be read for τ’ ἄρα in Od. 1.346. in ἣ θέμις ἐστὶν… ἤ τ’ ἀνδρῶν ἤ τε γυναικῶν Il. 9.276, it is not clear whether τε is copulative (τε¹) or generalizing (τε²) or neither (τε³); ἤ is prob. = ἦ (accented as in ἤτοι) ; ἤ τ’ ἀλκῆς ἤ τε φόβοιο is dub.l. in 17.42; ἤ τ’ = or is found in 19.148, = than in Od. 16.216. Rarer and later uses; also, esp. with ἄλλος, Ἑρμεία, σὺ γὰρ αὖτε τά τ’ ἄλλα περ ἄγγελός ἐσσι Od. 5.29, cf. 17.273, Il. 23.483; ἐπεὶ τά τε ἄλλα πράττουσιν καλῶς, ἀναθεῖναι αὐτοὺς καὶ στήλην IG2². 1298.9, cf. Lycurg. 100 (s.v.l.); ἐκομισάμην τὸ παρὰ σοῦ ἐπιστόλιον, ἐν ᾧ ὑπέγραψάς μοι τήν τε παρὰ Ζήνωνος πρὸς Ἰεδδοῦν γεγραμμένην PCair. Zen. 18.1 (iii BC); εἰ οὖν περὶ τούτων ἐπιστροφὴν μὴ ποιήσει, οἵ τε λοιποί μοι τὰς χεῖρας προσοίσουσιν (-σωσιν Pap.) PPetr. 2 p. 10 (iii BC); τῶν δὲ παρὰ ταῦτα ποιησόντων τά τε κτήνη ὑπὸ στέρεσιν ἀχθήσεσθαι πρὸς τὰ ἐκφόρια PTeb. 27.74 (ii BC); v. supr. A. II. 3b. with ὅδε, adding a slight emphasis to the preceding word, εἰ δὴ τήνδε τε γαῖαν ἀνείρεαι Od. 13.238, cf. 15.484. τε γάρ rarely = καὶ γάρ or γάρ, Arist. APo. 75b41, de An. 405a4, PA 661b28, Pol. 1318b33, 1333a2; ἐάν τε γάρ for even if, 2 Ep. Cor. 10.8; τήν τε γὰρ ἐπιθυμίαν οὐκ ᾔδειν for I had not known even lust. Ep. Rom. 7.7.
D. Position of τε : in signf. A, as an enclitic, it stands second word in the sentence, clause, or phrase, regardless of the meaning; ἐγγύθι τε Πριάμοιο καὶ Ἕκτορος near both Priam and Hector, Il. 6.317; ἡμέτεραί τ’ ἄλοχοι καὶ νήπια τέκνα 2.136, cf. 4.505, 7.295; αἰεί τε δὴ νηλὴς οὐ καὶ θράσους πλέως A. Pr. 42 codd., cf. 291 (anap.); ἄνευ τε δόλου καὶ ἀπάτης Hdt. 1.69; ὑπέρ τε σοῦ καὶ τῆς ἀδελφῆς PEnteux. 6.6 (iii BC); τοῖς τε πόνοις καὶ μαθήμασι Pl. R. 537a, cf. Ti. 70b; hence in E. Or. 897 πόλεος must be taken with what precedes (Porson ad loc.); but article + noun, preposition + noun are freq. regarded as forming a unity indivisible by τε, τοῖς κτανοῦσί τε A. Ch. 41 (lyr.); πρὸς βίαν τε Id. Pr. 210; also the order is freq. determined by the meaning, τε being placed immediately after the word (or first word of a phrase or clause) which it joins to what precedes or to what follows, πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε Il. 1.544; ἔξω δόμων τε καὶ πάτρας A. Pr. 665; the copulative or preparatory τε precedes many other particles, e.g. τε γάρ, τ’ ἄρα, τέ τις. τε is enclitic in signfs. B, C also, and stands early in its sentence, clause, or phrase (v. supr.), but many particles which follow τε in signf. A precede it in signfs. B, C, e.g. in signfs. B, C we have δέ τε, μέν τε, γάρ τε, ἀλλά τε, δ’ ἄρα τε, ὅς ῥά τε, οὔτ’ ἄρ τε, καὶ γάρ τίς τε, ὅς τίς τε, καί τε.
E. Etymology; signf. A is found also in Skt. ca, Lat. -que; for signfs. B and C cf. Skt. ca in yáḥ káś ca ΄whosoever (with following verb)΄, Lat. -que in quisque, ubique, plerique, usque, neque, nec (= non in necopinans, etc.), Goth. ni-h ΄not’ (also ΄and not΄), Lat. namque (= nam).
Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)
Pape
enklitische Partikel, und, von Hom. an überall das allgemeinste Bindewort, welches bloß anzeigt, daß das Wort, welchem es nachgesetzt ist, im Zusammenhange mit einem andern entweder vorausgegangenen od. nachfolgenden gefaßt werden muß.
1) der ursprüngliche Gebrauch scheint der zu sein, daß bei beiden Wörtern od. Satzgliedern, welche auf diese Weise verbunden werden sollen, τέ gesetzt, oder auch öfter wiederholt wird, wie in dem häufigen πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, der Vater wie der Menschen so der Götter ; αὐτός τε παῖδές θ' αἵδε, Soph. O.C. 463 ; θάνον δίψει τε λιμῷ τε, Aesch. Pers. 483 ; u. so auch in der attischen Prosa bei einzelnen Schriftstellern häufiger, wie Thuc. u. Antipho 2 α 9, β 7, γ 1 ; ὅ τε κίνδυνος ἥ τε αἰσχύνη, ib. 3, u. öfter ; bei Andern, wie Plat. seltener, ἥ τε νομὴ ἥ τε πτεροῦ φύσις, Phaedr. 248b. Mehrere τέ stehen bei einander ; Hom. εἶδός τε μέγεθός τε φυήν τ' ἄγχιστα ἐῴκει, Il. 2.58 ; αἰεὶ γὰρ ἔρις τε φίλη πόλεμός τε μάχαι τε, 1.177 ; vgl. 561 ; H.h. Ven. 177 ; Aesch. Prom. 84 ff. 488 ff.; Soph. O.R. 300 ; u. in Prosa, Lys. 19.13 Isocr. 3.25 u. einzeln bei Andern ; viermal Xen. Cyr. 3.3.36 ; fünfmal Soph. Trach. 1084 ff. So auch bei der Verbindung von Sätzen, ὃν δ' αὖ δήμου τ' ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ' ἐφεύροι, Il. 2.198 ; καὶ δύο τε ἀντὶ τοῦ ἑνὸς νηοὺς ῳκοδόμησε, αὐτός τε ἐκ τῆς νούσου ἀνέστη, Her. 1.22 ; φέρειν χρὴ τά τε δαιμόνια ἀναγκαίως, τά τε ἀπὸ τῶν πολεμίων ἀνδρείως, Thuc. 2.64 ; Xen. Cyr. 8.1.5. – Die vollkommene Gleichstellung spricht sich auch in Vrbdgn aus, wie πρίν γ' ὅτ' ἂν ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται, Od. 2.374, wo wir der elfte od. zwölfte Tag sagen, eigtl. wie der elfte, so der zwölfte Tag. – Eine genauere Verknüpfung der Wörter od. Satzglieder wird durch τὲ καί bewirkt, sowohl – als auch, nicht nur – sondern auch, αὐτοί τε καὶ ἵπποι, πύματόν τε καὶ ὕστατον u. ä., Hom., was immer gewöhnlicher und bei den Attikern die geläufigere Verbindung wird, welche die losere Anreihung mit τέ … τέ bei einigen Schriftstellern, wie Plato fast ganz verdrängt, s. oben και. – Episch ist dafür τ' ἠδέ, Il. 2.206, 4.440, 9.99, 19.285 ; auch Aesch. Spt. 844, Pers. 26 ; sehr selten τὲ ἰδέ. – Auch umgestellt καί τε, πολλάκι δή μοι τοῦτον Ἀχαιοὶ μῦθον ἔειπον καί τέ με νεικείεσκον, Il. 19.86, was genauer aufgefaßt ist »und schalten mich auch« ; κακὸν δέ τε σῆμα τέτυκται καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖσιν, wie er aber ein böses Zeichen ist, so bringt er auch, 22.31 ; vgl. 1.521, 9.159 ; auch καί τε – καί τε, Od. 14.165. Etwas anders ist Ar. Pax 925 σὺ δὲ πρότεινε τῶν ὀλῶν, καὐτός τε χερνίπτου παραδοὺς ταύτην ἐμοί, καὶ τοῖσι θεαταῖς ῥῖπτε τῶν κριθῶν, und selbst sowohl … als auch ; vgl. Schaefer ad Dion.Hal. C.V. p. 191, wo er mehrere Beispiele beibringt, in denen καί für sich aufzufassen, τέ aber auf das Folgende zu beziehen ist. – Noch anders sind die Fälle, wo auf τέ – καί ein neues τέ folgt, ἔς τε Φωκέων χθόνα καὶ Δωρίδ' αἶαν μηλιᾶ τε κόλπον, Aesch. Pers. 477 ; πόλει τ' ἀρήγειν καὶ θεῶν ἐγχωρίων βωμοῖσι τέκνοις τε γῇ τε μητρί, Spt. 14, vgl. 69 ; noch auffallender αὐτός τε καὶ οἱ συμπόται τε καὶ ἑταῖροι καὶ ἑταῖραι, Plat. Rep. III.568e ; – ἄλλως τε καί s. unter ἄλλως. – Als Anakoluth sind die Fälle zu betrachten, wo in dem einen Satzgliede des mit τέ … τέ oder τέ … καί verbundenen Satzes das Partizip statt des Verbums finit. steht, also die Gleichheit der so verbundenen Glieder in der Form aufgehoben wird, ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ' ἔβαλλον, Il. 3.80 ; ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσιν χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ' εὐχετόωντο ἕκαστος, 8.346, vgl. 15.368, wo man freilich das Hauptverbum auch auf das erste Satzglied beziehen kann ; σύν τε δύ' ἔρχομένω καί τε πρὸὃ τοῦ ἐνόησεν, 10.224 ; νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεὺς σαίνοντάς τε κύνας, περί τε κτύπος ἦλθε ποδοῖϊν, Od. 16.6, wo man sich auch durch eine Umstellung des τέ helfen kann, es erkannte aber sowohl od. –, als auch das Geräusch (s. unten am Ende); vgl. auch ἀρώμενος, ἕως ἵκοιο γῆράς τε λιπαρὸν θρέψαιό τε φαίδιμον υἱόν, Od. 19.367. Aehnliche Beispiele aus att. Dichtern s. bei Hermann zu Vig. p. 722 u. zu Ar. Nub. 180 ; einzeln findet sich dgl. auch in Prosa ; τὸ πᾶν ἐς αὐτὸν ἐπεποιήκεε ἄλλα τε ἐπιφραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐς Δελφοὺς περὶ αὐτοῦ ἐπεπόμφεε, Her. 1.85 ; und eben so προσέβαλον τῷ τειχίσματι ἄλλῳ τε τρόπῳ πειράσαντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον, Thuc. 4.100 ; vgl. Schaefer zu Dion.Hal. C.V. p. 32. Richtig bemerkt Passow, daß dieser für uns auffallende freie Gebrauch nicht sowohl aus einer Nachlässigkeit der Schriftsteller floß, als vielmehr aus der ganz allgemein verbindenden Kraft der Partikel τέ, die unser und nur in wenig Fällen wiederzugeben vermag. – Zuweilen folgt auch einem vorangegangenen τέ, mit Hintansetzung der Gleichstellung der beiden Satzglieder, ein den Gegensatz hervorhebendes δέ, wie Aesch. Pers. 616, σύ τε πέμπε χοάς – ἡμεῖς δὲ αἰτησόμεθα ; s. Soph. O.C. 367, 1139, Trach. 285 ; Seidler Eur. I.T. 1381 ; Böckh Pind. P. 5.54 ; auch einzeln in Prosa, ἔν τε τῇ τῶν ἐπῶν ποιήσει, πολλαχοῦ δὲ καὶ ἄλλοθι, Plat. Rep. III.394c ; Men. 93d ; τέ … ἔτι δέ, Andoc. 1.58 ; ἐπαινέσοντάς τε ὑμᾶς, ἔπειτα δὲ καὶ συνησθησομένους, Xen. An. 5.5.8 ; wodurch immer ein größerer Nachdruck auf das zweite Glied fällt. – Auch ἤ folgt auf ein τέ, Pind. Ol. 1.104, I. 7.35 u. einzeln in Prosa, περὶ αὐτοῦ τε ὁπότε λέγοι ὁ Σωκράτης ἢ αὖ περὶ τοῦ ἀποκρινομένου, Plat. Theaet. 143c ; Ion 535d. – Eine andere Verbindung ist noch, daß einem voranstehenden μέν ein τέ statt δέ entspricht, wo der eigentliche Ggstz mit δέ aus dem Zusammenhang zu ergänzen ist, u. τέ einfach sich an den vorigen Satz anreiht, z.B. Pind. P. 4.250, N. 8.31 ; Soph. Tr. 1012, 1234, Phil. 1045, 1410. – Noch mögen Fälle wie Eur. I.T. 1333 erwähnt werden : οὗτοί τε γὰρ σίδηρον οὐκ εἶχον χεροῖν, ἡμεῖς τε, wo wir, um die Gleichstellung auszudrücken, sagen »weder sie, noch wir hatten Eisen« ; vgl. Thuc. 4.36 ἐκεῖνοί τε γὰρ τῇ ἀτραπῷ περιελθόντων τῶν Περσῶν διεφθάρησαν, οὗτοί τε, denn wie jene umgekommen waren, so auch diese, nämlich in diesem andern Falle. – Ueber οὔτε … τέ s. οὔτε.
2) auch schon von Hom. an bei Dichtern und einzelnen Prosaikern üblich ist das einmal gesetzte τέ, welches dem mit dem Vorhergehenden zu verbindenden Worte nachgesetzt wird, oder nach einem der ersten Wörter des zweiten Satzgliedes zu stehen kommt, wie Il. 1.5, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν οἰωνοῖσί τε πᾶσιν, wo eine weniger enge Verbindung und Gleichstellung bewirkt wird, und das Zweite mehr willkürlich hinzugenommen erscheint, so daß das Erste auch allein stehen könnte, was deutlich wird, wenn man hiermit etwa πατήρ ἀν, δρῶν, τε θεῶν, τε vergleicht, τὸ παρὸν τό τ' ἐπερχόμμεν, ον. Aesch. Prom. 80 ; παραινεῖν νουθετεῖν τε, 264, u. sonst oft, wie bei den andern Tragg.; in Prosa oft bei Thuc.; einzeln bei den Rednern, Γοργίαν τε ἐάσομεν εὕδειν, Phaedr. 267a ; auch Sätze an einander reihend, ἐς μαραθῶνα τὰς νέας ὥρμιζε οὗτος, ἐκβάντας τε ἐς γῆν διέτασσε, Her. 6.107, u. öfter, wie bei Thuc., wo nicht selten das einfache und ungenügend erscheint, und die Verbindung mit und so, demnach u. ä. angemessener ist, so schließt Thuc. 1.22 seine Vorbemerkungen mit dem Satze κτῆμά τε ἐς ἀεὶ μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα ἐς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται, und so ist das Buch.
3) in der alten Sprache Homers und im Ion., wo die Form des Demonstrativs und des Relativs noch nicht getrennt, oder vielmehr das Letztere bloßes Demonstrativ war (s. das oben unter dem Artikel ὅς Gesagte), wird τέ hinzugesetzt, um dem Relativum verbindende Kraft zu geben u. es zum Relativum zu machen ; z.B. οὐδὲ σύ γ' ἔγνως Παλλάδ' Ἀθηναίην, κούρην Διός, ἥ τέ τοι αἰεὶ παρίσταμαι, Od. 13.300 ; καὶ κτῆσιν ὄπασσεν, οἷά τε ᾧ οἰκῆϊ ἄναξ εὔθυμος ἔδωκεν, 14.63 ; eigtl. ist τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ὡς ἑνός, ὅς τε μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει, Od. 4.104 = wie um den Einen, und der verleidet mir den Schlaf, d.i. nach unserer gewöhnlichen Auffassung, welcher mir verleidet (S. Nitzsch zu Od. 1.50). Dieser bei Hom. sehr geläufige Gebrauch scheint bes. für die Ableitung des τέ aus dem Demonstrativ τοί zu sprechen, wie auch wir sagen können »um den Einen, der da«, wobei freilich nicht zu übersehen ist, daß uns der als Relativum noch jetzt geläufig ist. Aus der sinnlichen anschaulichen Sprache Homers heraus dürfte es nicht schwer halten, so auch den unter 1 erwähnten Gebrauch von τέ … τέ zu erklären. – Uebrigens ist im Attischen von diesem alten Gebrauche noch manche Spur geblieben, wie ἅτε, ὥστε, οἷός τε, ἐφ' ᾧτε, wo τέ nach dem sonstigen attischen Sprachgebrauche als pleonastisch erscheint.
Bei Hom. werden auch zwischen dem Relativum und τέ noch andere Partikeln eingeschoben, ὅς ῥά τε, ὃς μέν τε, ὅσπερ τε. – Eben so haben andere relative Partikeln bei Hom. noch τέ bei sich, z.B. ἔνθα τε, Il. 5.305, ὅτε τε, 5.500, ὅτε πέρ τε, 10.7, ὡσεί τε, 9.481 ; vgl. auch ὥς τε, ἵνα τε, ἀλλά τε, 19.165, Od. 12.64, 67 ; ἐπεί τε, oft bei Her. – Aehnlich ist das Hinzufügen des τέ bei andern Partikeln zu betrachten : γάρ τε, etenim, Il. 1.81, 4.160, 23.156 u. sonst ; auch τὲ γάρ, 23.277 ; vgl. auch Schaefer Soph. Trach. 1021, Dion.Hal. C.V. p. 409 u. Pinzger Lycurg. 5.3 ; – μέν τε, s. μέν ; – δέ τε, und auch, und dann, bei Hom. häufig, auch so, daß ein Wort dazwischen tritt, νῦν δ' ἅμα τ' αὐτίκα, Il. 9.519 ; μέν τε – δέ τε, einander entsprechend, 5.139, 21.260 ; wo überall τέ die Satzglieder enger mit einander zu verknüpfen dient, wie die alte Sprache überhaupt mehr äußerlich u. sinnlich solche Verbindungen ausdrückt, welche später mehr innerlich in der Satzfügung enthalten sind.
Ueber die Stellung des τέ ist noch zu bemerken, daß es als Enklitikon eigentlich immer dem Worte, welches auf ein anderes bezogen werden soll, nachgesetzt werden müßte, aber oft eine Versetzung erleidet,
a) beim Artikel, τά τε δῶρα, ἥ τε κόμη, τό τε εἶδος, Il. 3.54 u. sonst oft ; vgl. Plat. Hipp. 283a.
b) wenn die beiden u. verbindenden Wörter von einer Präposition abhängig sind, tritt es gewöhnlich hinter diese, ὑπέρ τ' ἐμαυτοῦ τοῦ θεοῦ τε, Soph. O.R. 253 ; ἔστ' ἐπάλξεις καὶ πύλας, Aesch. Spt. 30 ; ἄνευ τ' ὀρχημάτων χλιδῆς τε τῆς πάροιθεν, Pers. 599 ; Pind. P. 1.12 ; Her. 1.69, 9.7.1 ; ἔν τε πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ ἀρχῇ, Plat. Rep. I.345e ; Menex. 240a ; auch wenn die Präposition wiederholt ist, ἔν τε ἔργῳ καὶ ἐν λόγῳ, Rep. II.382e ; seltener πρὸς πόλιν τε καὶ θεούς, Aesch. Ag. 828.
c) nach einem gen., der dem Worte vorangeht, auf welches die Partikel sich bezieht, falls er von diesem Worte abhängig ist, wie Hes. O. 19.
d) nach einem Relativum, das auf den ganzen Satz wirkt, wie Aesch. Prom. 489, Spt. 1049, Plat. Hipp. mai. 304b, eben ro nach einem Frageworte, Il. 1.8, H.h. Apoll. 19.
1) der ursprüngliche Gebrauch scheint der zu sein, daß bei beiden Wörtern od. Satzgliedern, welche auf diese Weise verbunden werden sollen, τέ gesetzt, oder auch öfter wiederholt wird, wie in dem häufigen πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, der Vater wie der Menschen so der Götter ; αὐτός τε παῖδές θ' αἵδε, Soph. O.C. 463 ; θάνον δίψει τε λιμῷ τε, Aesch. Pers. 483 ; u. so auch in der attischen Prosa bei einzelnen Schriftstellern häufiger, wie Thuc. u. Antipho 2 α 9, β 7, γ 1 ; ὅ τε κίνδυνος ἥ τε αἰσχύνη, ib. 3, u. öfter ; bei Andern, wie Plat. seltener, ἥ τε νομὴ ἥ τε πτεροῦ φύσις, Phaedr. 248b. Mehrere τέ stehen bei einander ; Hom. εἶδός τε μέγεθός τε φυήν τ' ἄγχιστα ἐῴκει, Il. 2.58 ; αἰεὶ γὰρ ἔρις τε φίλη πόλεμός τε μάχαι τε, 1.177 ; vgl. 561 ; H.h. Ven. 177 ; Aesch. Prom. 84 ff. 488 ff.; Soph. O.R. 300 ; u. in Prosa, Lys. 19.13 Isocr. 3.25 u. einzeln bei Andern ; viermal Xen. Cyr. 3.3.36 ; fünfmal Soph. Trach. 1084 ff. So auch bei der Verbindung von Sätzen, ὃν δ' αὖ δήμου τ' ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ' ἐφεύροι, Il. 2.198 ; καὶ δύο τε ἀντὶ τοῦ ἑνὸς νηοὺς ῳκοδόμησε, αὐτός τε ἐκ τῆς νούσου ἀνέστη, Her. 1.22 ; φέρειν χρὴ τά τε δαιμόνια ἀναγκαίως, τά τε ἀπὸ τῶν πολεμίων ἀνδρείως, Thuc. 2.64 ; Xen. Cyr. 8.1.5. – Die vollkommene Gleichstellung spricht sich auch in Vrbdgn aus, wie πρίν γ' ὅτ' ἂν ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται, Od. 2.374, wo wir der elfte od. zwölfte Tag sagen, eigtl. wie der elfte, so der zwölfte Tag. – Eine genauere Verknüpfung der Wörter od. Satzglieder wird durch τὲ καί bewirkt, sowohl – als auch, nicht nur – sondern auch, αὐτοί τε καὶ ἵπποι, πύματόν τε καὶ ὕστατον u. ä., Hom., was immer gewöhnlicher und bei den Attikern die geläufigere Verbindung wird, welche die losere Anreihung mit τέ … τέ bei einigen Schriftstellern, wie Plato fast ganz verdrängt, s. oben και. – Episch ist dafür τ' ἠδέ, Il. 2.206, 4.440, 9.99, 19.285 ; auch Aesch. Spt. 844, Pers. 26 ; sehr selten τὲ ἰδέ. – Auch umgestellt καί τε, πολλάκι δή μοι τοῦτον Ἀχαιοὶ μῦθον ἔειπον καί τέ με νεικείεσκον, Il. 19.86, was genauer aufgefaßt ist »und schalten mich auch« ; κακὸν δέ τε σῆμα τέτυκται καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖσιν, wie er aber ein böses Zeichen ist, so bringt er auch, 22.31 ; vgl. 1.521, 9.159 ; auch καί τε – καί τε, Od. 14.165. Etwas anders ist Ar. Pax 925 σὺ δὲ πρότεινε τῶν ὀλῶν, καὐτός τε χερνίπτου παραδοὺς ταύτην ἐμοί, καὶ τοῖσι θεαταῖς ῥῖπτε τῶν κριθῶν, und selbst sowohl … als auch ; vgl. Schaefer ad Dion.Hal. C.V. p. 191, wo er mehrere Beispiele beibringt, in denen καί für sich aufzufassen, τέ aber auf das Folgende zu beziehen ist. – Noch anders sind die Fälle, wo auf τέ – καί ein neues τέ folgt, ἔς τε Φωκέων χθόνα καὶ Δωρίδ' αἶαν μηλιᾶ τε κόλπον, Aesch. Pers. 477 ; πόλει τ' ἀρήγειν καὶ θεῶν ἐγχωρίων βωμοῖσι τέκνοις τε γῇ τε μητρί, Spt. 14, vgl. 69 ; noch auffallender αὐτός τε καὶ οἱ συμπόται τε καὶ ἑταῖροι καὶ ἑταῖραι, Plat. Rep. III.568e ; – ἄλλως τε καί s. unter ἄλλως. – Als Anakoluth sind die Fälle zu betrachten, wo in dem einen Satzgliede des mit τέ … τέ oder τέ … καί verbundenen Satzes das Partizip statt des Verbums finit. steht, also die Gleichheit der so verbundenen Glieder in der Form aufgehoben wird, ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ' ἔβαλλον, Il. 3.80 ; ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσιν χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ' εὐχετόωντο ἕκαστος, 8.346, vgl. 15.368, wo man freilich das Hauptverbum auch auf das erste Satzglied beziehen kann ; σύν τε δύ' ἔρχομένω καί τε πρὸὃ τοῦ ἐνόησεν, 10.224 ; νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεὺς σαίνοντάς τε κύνας, περί τε κτύπος ἦλθε ποδοῖϊν, Od. 16.6, wo man sich auch durch eine Umstellung des τέ helfen kann, es erkannte aber sowohl od. –, als auch das Geräusch (s. unten am Ende); vgl. auch ἀρώμενος, ἕως ἵκοιο γῆράς τε λιπαρὸν θρέψαιό τε φαίδιμον υἱόν, Od. 19.367. Aehnliche Beispiele aus att. Dichtern s. bei Hermann zu Vig. p. 722 u. zu Ar. Nub. 180 ; einzeln findet sich dgl. auch in Prosa ; τὸ πᾶν ἐς αὐτὸν ἐπεποιήκεε ἄλλα τε ἐπιφραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐς Δελφοὺς περὶ αὐτοῦ ἐπεπόμφεε, Her. 1.85 ; und eben so προσέβαλον τῷ τειχίσματι ἄλλῳ τε τρόπῳ πειράσαντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον, Thuc. 4.100 ; vgl. Schaefer zu Dion.Hal. C.V. p. 32. Richtig bemerkt Passow, daß dieser für uns auffallende freie Gebrauch nicht sowohl aus einer Nachlässigkeit der Schriftsteller floß, als vielmehr aus der ganz allgemein verbindenden Kraft der Partikel τέ, die unser und nur in wenig Fällen wiederzugeben vermag. – Zuweilen folgt auch einem vorangegangenen τέ, mit Hintansetzung der Gleichstellung der beiden Satzglieder, ein den Gegensatz hervorhebendes δέ, wie Aesch. Pers. 616, σύ τε πέμπε χοάς – ἡμεῖς δὲ αἰτησόμεθα ; s. Soph. O.C. 367, 1139, Trach. 285 ; Seidler Eur. I.T. 1381 ; Böckh Pind. P. 5.54 ; auch einzeln in Prosa, ἔν τε τῇ τῶν ἐπῶν ποιήσει, πολλαχοῦ δὲ καὶ ἄλλοθι, Plat. Rep. III.394c ; Men. 93d ; τέ … ἔτι δέ, Andoc. 1.58 ; ἐπαινέσοντάς τε ὑμᾶς, ἔπειτα δὲ καὶ συνησθησομένους, Xen. An. 5.5.8 ; wodurch immer ein größerer Nachdruck auf das zweite Glied fällt. – Auch ἤ folgt auf ein τέ, Pind. Ol. 1.104, I. 7.35 u. einzeln in Prosa, περὶ αὐτοῦ τε ὁπότε λέγοι ὁ Σωκράτης ἢ αὖ περὶ τοῦ ἀποκρινομένου, Plat. Theaet. 143c ; Ion 535d. – Eine andere Verbindung ist noch, daß einem voranstehenden μέν ein τέ statt δέ entspricht, wo der eigentliche Ggstz mit δέ aus dem Zusammenhang zu ergänzen ist, u. τέ einfach sich an den vorigen Satz anreiht, z.B. Pind. P. 4.250, N. 8.31 ; Soph. Tr. 1012, 1234, Phil. 1045, 1410. – Noch mögen Fälle wie Eur. I.T. 1333 erwähnt werden : οὗτοί τε γὰρ σίδηρον οὐκ εἶχον χεροῖν, ἡμεῖς τε, wo wir, um die Gleichstellung auszudrücken, sagen »weder sie, noch wir hatten Eisen« ; vgl. Thuc. 4.36 ἐκεῖνοί τε γὰρ τῇ ἀτραπῷ περιελθόντων τῶν Περσῶν διεφθάρησαν, οὗτοί τε, denn wie jene umgekommen waren, so auch diese, nämlich in diesem andern Falle. – Ueber οὔτε … τέ s. οὔτε.
2) auch schon von Hom. an bei Dichtern und einzelnen Prosaikern üblich ist das einmal gesetzte τέ, welches dem mit dem Vorhergehenden zu verbindenden Worte nachgesetzt wird, oder nach einem der ersten Wörter des zweiten Satzgliedes zu stehen kommt, wie Il. 1.5, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν οἰωνοῖσί τε πᾶσιν, wo eine weniger enge Verbindung und Gleichstellung bewirkt wird, und das Zweite mehr willkürlich hinzugenommen erscheint, so daß das Erste auch allein stehen könnte, was deutlich wird, wenn man hiermit etwa πατήρ ἀν, δρῶν, τε θεῶν, τε vergleicht, τὸ παρὸν τό τ' ἐπερχόμμεν, ον. Aesch. Prom. 80 ; παραινεῖν νουθετεῖν τε, 264, u. sonst oft, wie bei den andern Tragg.; in Prosa oft bei Thuc.; einzeln bei den Rednern, Γοργίαν τε ἐάσομεν εὕδειν, Phaedr. 267a ; auch Sätze an einander reihend, ἐς μαραθῶνα τὰς νέας ὥρμιζε οὗτος, ἐκβάντας τε ἐς γῆν διέτασσε, Her. 6.107, u. öfter, wie bei Thuc., wo nicht selten das einfache und ungenügend erscheint, und die Verbindung mit und so, demnach u. ä. angemessener ist, so schließt Thuc. 1.22 seine Vorbemerkungen mit dem Satze κτῆμά τε ἐς ἀεὶ μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα ἐς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται, und so ist das Buch.
3) in der alten Sprache Homers und im Ion., wo die Form des Demonstrativs und des Relativs noch nicht getrennt, oder vielmehr das Letztere bloßes Demonstrativ war (s. das oben unter dem Artikel ὅς Gesagte), wird τέ hinzugesetzt, um dem Relativum verbindende Kraft zu geben u. es zum Relativum zu machen ; z.B. οὐδὲ σύ γ' ἔγνως Παλλάδ' Ἀθηναίην, κούρην Διός, ἥ τέ τοι αἰεὶ παρίσταμαι, Od. 13.300 ; καὶ κτῆσιν ὄπασσεν, οἷά τε ᾧ οἰκῆϊ ἄναξ εὔθυμος ἔδωκεν, 14.63 ; eigtl. ist τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ὡς ἑνός, ὅς τε μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει, Od. 4.104 = wie um den Einen, und der verleidet mir den Schlaf, d.i. nach unserer gewöhnlichen Auffassung, welcher mir verleidet (S. Nitzsch zu Od. 1.50). Dieser bei Hom. sehr geläufige Gebrauch scheint bes. für die Ableitung des τέ aus dem Demonstrativ τοί zu sprechen, wie auch wir sagen können »um den Einen, der da«, wobei freilich nicht zu übersehen ist, daß uns der als Relativum noch jetzt geläufig ist. Aus der sinnlichen anschaulichen Sprache Homers heraus dürfte es nicht schwer halten, so auch den unter 1 erwähnten Gebrauch von τέ … τέ zu erklären. – Uebrigens ist im Attischen von diesem alten Gebrauche noch manche Spur geblieben, wie ἅτε, ὥστε, οἷός τε, ἐφ' ᾧτε, wo τέ nach dem sonstigen attischen Sprachgebrauche als pleonastisch erscheint.
Bei Hom. werden auch zwischen dem Relativum und τέ noch andere Partikeln eingeschoben, ὅς ῥά τε, ὃς μέν τε, ὅσπερ τε. – Eben so haben andere relative Partikeln bei Hom. noch τέ bei sich, z.B. ἔνθα τε, Il. 5.305, ὅτε τε, 5.500, ὅτε πέρ τε, 10.7, ὡσεί τε, 9.481 ; vgl. auch ὥς τε, ἵνα τε, ἀλλά τε, 19.165, Od. 12.64, 67 ; ἐπεί τε, oft bei Her. – Aehnlich ist das Hinzufügen des τέ bei andern Partikeln zu betrachten : γάρ τε, etenim, Il. 1.81, 4.160, 23.156 u. sonst ; auch τὲ γάρ, 23.277 ; vgl. auch Schaefer Soph. Trach. 1021, Dion.Hal. C.V. p. 409 u. Pinzger Lycurg. 5.3 ; – μέν τε, s. μέν ; – δέ τε, und auch, und dann, bei Hom. häufig, auch so, daß ein Wort dazwischen tritt, νῦν δ' ἅμα τ' αὐτίκα, Il. 9.519 ; μέν τε – δέ τε, einander entsprechend, 5.139, 21.260 ; wo überall τέ die Satzglieder enger mit einander zu verknüpfen dient, wie die alte Sprache überhaupt mehr äußerlich u. sinnlich solche Verbindungen ausdrückt, welche später mehr innerlich in der Satzfügung enthalten sind.
Ueber die Stellung des τέ ist noch zu bemerken, daß es als Enklitikon eigentlich immer dem Worte, welches auf ein anderes bezogen werden soll, nachgesetzt werden müßte, aber oft eine Versetzung erleidet,
a) beim Artikel, τά τε δῶρα, ἥ τε κόμη, τό τε εἶδος, Il. 3.54 u. sonst oft ; vgl. Plat. Hipp. 283a.
b) wenn die beiden u. verbindenden Wörter von einer Präposition abhängig sind, tritt es gewöhnlich hinter diese, ὑπέρ τ' ἐμαυτοῦ τοῦ θεοῦ τε, Soph. O.R. 253 ; ἔστ' ἐπάλξεις καὶ πύλας, Aesch. Spt. 30 ; ἄνευ τ' ὀρχημάτων χλιδῆς τε τῆς πάροιθεν, Pers. 599 ; Pind. P. 1.12 ; Her. 1.69, 9.7.1 ; ἔν τε πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ ἀρχῇ, Plat. Rep. I.345e ; Menex. 240a ; auch wenn die Präposition wiederholt ist, ἔν τε ἔργῳ καὶ ἐν λόγῳ, Rep. II.382e ; seltener πρὸς πόλιν τε καὶ θεούς, Aesch. Ag. 828.
c) nach einem gen., der dem Worte vorangeht, auf welches die Partikel sich bezieht, falls er von diesem Worte abhängig ist, wie Hes. O. 19.
d) nach einem Relativum, das auf den ganzen Satz wirkt, wie Aesch. Prom. 489, Spt. 1049, Plat. Hipp. mai. 304b, eben ro nach einem Frageworte, Il. 1.8, H.h. Apoll. 19.
Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)
TBESG
τέ,
enclitic copulative particle (= Lat. -que as καί = and, ac, atque, not very freq. in NT, more than two-thirds of the occurrences being in Ac.
__1. τέ solitarium, and, denoting a closer affinity than καί between words and sentences which it connects (BL, §77, 8): Mat.28:12, Jhn.4:42, Act.2:33, 37 40 10:22 11:21, al.
__2. Denoting a closer connection than simple καί, τὲ . . . καί, τὲ καί, τὲ . . . τέ (Act.26:16 Rom.14:8), as well . . . as also, both . . . and: Luk.12:45, Act.1:1 15:9, 21:30, al.; τὲ . . . δέ, and . . . and, Act.19:2; τὲ γάρ . . . ὁμοίως δὲ καί, Rom.1:26, 27.
(AS)
enclitic copulative particle (= Lat. -que as καί = and, ac, atque, not very freq. in NT, more than two-thirds of the occurrences being in Ac.
__1. τέ solitarium, and, denoting a closer affinity than καί between words and sentences which it connects (BL, §77, 8): Mat.28:12, Jhn.4:42, Act.2:33, 37 40 10:22 11:21, al.
__2. Denoting a closer connection than simple καί, τὲ . . . καί, τὲ καί, τὲ . . . τέ (Act.26:16 Rom.14:8), as well . . . as also, both . . . and: Luk.12:45, Act.1:1 15:9, 21:30, al.; τὲ . . . δέ, and . . . and, Act.19:2; τὲ γάρ . . . ὁμοίως δὲ καί, Rom.1:26, 27.
(AS)
Translators Brief lexicon of Extended Strongs for Greek based on Abbot-Smith, A Manual Greek Lexicon of the New Testament (1922) (=AS), with corrections and adapted by Tyndale Scholars
This web service is provided and maintained by TELOTA - IT/DH
