au sg. seul. fém. ταρφύς, ESCHL. Sept. 535 ; ORACL. (LUC. J. tr. 31) ; d’ord. au pl. dense, serré, épais, IL. 11, 69, 387, etc. ; OD. 22, 246 ; HÉS. Th. 693 ; adv. ταρφέα, fréquemment, souvent, IL. 12, 47, etc. ; OD. 8, 379.

Étym. τάρφος.

εῖα, ύ, fem. ταρφύς A. Th. 535, prob. in Pers. 926 (lyr.) : — thick, close, θρίξ A. Th. l.c. ; ταρφέος ἐχέτλης Orac. ap. Luc. JTr. 31; Hom. only uses the pl., ταρφέες ἰοί Il. 11.387, Od. 22.246; ταρφέας ἰούς Il. 15.472; ταρφέες κεραυνοί Hes. Th. 693; ταρφέα δράγματα Il. 11.69; neut. pl. ταρφέα as Adv., ofttimes, often, 12.47, 13.718, 22.142, Od. 8.379; regul. Adv. ταρφέως B. 12.86; — Hom. also has a fem. nom. ταρφειαί and acc. ταρφειάς, so accented by Aristarch. and found in most codd., ταρφειαὶ νιφάδες, κόρυθες, Il. 19.357, 359; ταρφειὰς [νιφάδας] 12.158; ταρφείας was prescribed (prob. wrongly) by D.T. ap. Hdn. Gr. 2.81 in Il. 12.158. (Cf. τάρφος).

εῖα, ύ, dicht, häufig ; Hom. ταρφέες ἰοί, Il. 11.387, 15.472, Od. 22.246 ; κεραυνοί, Hes. Th. 693 ; ταρφέα δράγματα, Il. 11.69 ; ταρφέα adverbial, dicht, häufig, oft, 12.47, 13.718, 22.142, Od. 8.379 ; ταρφειαί s. unter ταρφειός ; – Aesch. braucht es auch als adj. 2 Endgn, ταρφὺς θρίξ, Spt. 517 ; ταρφέος ἐχέτλης, Orak. bei Luc. Iov. Trag. 31.