ός ou ή, όν [ᾰν]
      1 allongé, long, IL. 16, 589 ; HH. Cer. 454 ; EUR. Bacch. 455, etc. ;
      2 qui se prolonge au loin, en parl. du ciel, EUR. Or. 322 ; d’un son, Q. SM. 12, 58 ; avec idée de temps, ANTH. 5, 282.

• Cp. -ώτερος, EMPÉD. 229 Mullach.

➳ Fém. -ή, Q. SM. 12, 58.

Étym. indo-europ. *tnh₂-eu-, mince ; cf. τανύω, τείνω, lat. tenuis.

ή, όν, also ός, όν Il. 16.589, E. Ba. 831; (τείνω ; prop. ταναϜός, cf. ταναύπους) : — outstretched, tall, taper, αἰγανέη Il. l.c. ; ἀστάχυες h.Cer. 454; πῦρ…, ὅσον ταναώτερον ἦεν Emp. 84.11, cf. ib. 5; πλόκαμος τ.
long flowing locks, E. Ba. 455, cf. 831; τ. αἰθήρ outspread ether, Id. Or. 322 (lyr.), Men. Sam. 111; ἀήρ Q.S. 1.681; τ. γῆρας long old age, AP 5.281 (Agath.), cf. 11.389 (Lucill.); ὄρνις Opp. C. 1.51; ταναῇ ὀπί with loud voice, Q.S. 12.58; τ. χείλεα, of a gadfly, Id. 11.209.

(τείνω, τανύω), gestreckt, ausgedehnt, lang ; αἰγανέη, Il. 16.589, wo es zweier Endgn ist ; ἀστάχυες, schlank, hoch, H.h. Cer. 454 ; αἰθήρ, Eur. Or. 322 ; πλόκαμος, Bacch. 455 ; vom Feuer, Empedocl. 278, 283 ; sp.D.: δρῦς, Antiphil. 12 (IX.71); γῆρας, Agath. 20 (V.282); κλῖμαξ, 50 (IX.853); ταναῇ ὀπὶ κεκλήγοντες, Qu.Sm. 12.58.