οντος (ὁ) :
      1 litt. tendon, muscle allongé, particul. muscle du derrière du cou, chez l’homme et chez les animaux, IL. 5, 307, etc. ; OD. 3, 449, etc. ; muscle du bras, IL. 20, 478 ; du pied, IL. 22, 396, etc. ; du talon, EUR. Med. 1166 ; ὁ τ. ὁ ὀπίσθιος, HPC. Fract. 759, le tendon d’Achille ;
      2 fig. cime ou crête de montagne (cf. αὐχήν) ANTH. 4, 58.

Étym. τείνω.

οντος, ὁ, (< τείνω) sinew, tendon, ἀπέκοψε τένοντας αὐχενίους Od. 3.449; freq. in dual, ἄμφω ῥῆξε τένοντε Il. 5.307, al., cf. 4.521, Hes. Sc. 419; of the arm, ἵνα τε ξυνέχουσι τένοντες ἀγκῶνος Il. 20.478; of the foot, ποδῶν τέτρηνε τένοντε 22.396, cf. E. Ph. 42; τ. ποδός, the outstretched foot, Id. Cyc. 400; ὁ τ. ὁ ὀπίσθιος the Achilles tendon, Hp. Fract. 11; ὁ τ. ὁ ἐν τῇ κνήμῃ τοῦ ποδός ib. 16, cf. Arist. HA 515b9; τ. defined as a species of νεῦρον, Gal. 2.739, cf. 6.772; abs., for the foot, πτέρναι τενόντων θ’ ὑπογραφαί A. Ch. 209, cf. E. Med. 1166, Ba. 938; τένοντα σείων, of a mule, Babr. 62.3. metaph, mountain-ridge, Καυκάσιος τ. AP 4.3b. 12 (Agath.).

οντος, ὁ, eigtl. jedes straffe, angespannte Band ; bes. von den Gliederbändern des menschlichen und tierischen Leibes, Sehne, Flechse ; bei Hom. am häufigsten von den beiden starken Sehnen des Nackens, ἀμφοτέρω δὲ τένοντε λᾶας ἀπηλοίησεν, Il. 4.521 ; ἄμφω ῥῆξε τένοντε, 5.307, u. öfter, vgl. 16.587 ; αὐχένιοι, das Genick, Od. 3.449 ; ἵνα τε ξυνέχουσι τένοντες ἀγκῶνος, Il. 20.478 ; ποδῶν τέτρηνε τένοντε ἐς σφυρὸν ἐκ πτέρνης, 22.396 ; Hes. Sc. 419 ; πτέρναι τενόντων θ' ὑπογραφαί, Aesch. Ch. 207, Eur. Phoen. 42, Bacch. 936 ; dah. übertr., τὸν τένοντα τοῦ ἀλιτηρίου καταπάτει, Luc. Cat. 19. – Auch wie αὐχήν, ein schmaler Landstrich, Jacobs AP p. 47 ; Nonn.