α ou ος, ον, et τέλεος, α, ον :
A pass. ou intr. :
   I de la fin, dernier, SOPH. Tr. 948 ;
   II terminé, achevé, accompli : ἀρὰ τελεία, ESCHL. Sept. 832, malédiction qui s’est accomplie ; πρᾶγμα τέλειον, ESCHL. Suppl. 92, action accomplie ; τελεία ψῆφος, ESCHL. Suppl. 739 ; SOPH. Ant. 632, décret accompli, irrévocable, qui a force de loi ; τ. ἐνύπνιον, PLAT. Rsp. 443 b, songe qui se réalise ; αἰετὸς τελειότατος πετεηνῶν, IL. 8, 247 ; 24, 315, l’aigle, celui des oiseaux dont les présages s’accomplissent le plus sûrement (sel. d’autres, au sens de accompli, d’où le plus fort, le plus puissant, le roi des oiseaux) ;
   III à qui rien ne manque, d’où :
      1 avec une idée de quantité, achevé, complet : τελέους ἑπτὰ μῆνας, AR. Lys. 104, sept mois pleins ; τ. ἐνιαυτός, PLAT. Tim. 39 d, année pleine ; τ. ἀριθμός, PLAT. Rsp. 546 b ; EUCL. Elem. 7, 21, nombre parfait, càd. égal à la somme de ses facteurs, p. ex. 6 = 3 + 2 + 1 ; 28 = 14 + 7 + 4 + 2 + 1 ;
      2 avec idée de qualité : αἶγες τέλειαι, IL. 1, 66 ; 24, 34, chèvres sans tache, choisies ; ἱερὰ τέλεια, THC. 5, 47, sacrifices parfaits, tout à fait selon le rite ou victimes parfaites, sans tache ; τὸ τέλειον (non τέλεον) HDT. 9, 110, banquet royal ; τελεία ἀρετή, ARSTT. Nic. 5, 1, 15, etc. vertu accomplie ; en parl. de pers. achevé, accompli, parfait, PLAT. Crat. 403 e ; ISOCR. 239 d, etc. ; τέλειος πρός τι, PLAT. Leg. 647 a, 678 b ; εἴς τι, PLAT. Phædr. 269 e, etc. ; POL. 4, 8, 1 ; κατά τι, PLAT. Tim. 30 d ; ἔν τινι, ISOCR. Ep. 4, accompli ou qui excelle en qqe ch. ; en mauv. part, τ. νόσημα, HPC. Prorrh. 109, maladie grave, cf. PLAT. Rsp. 384 b ; τ. στιγμή, GRAMM. point absolu ;
   IV arrivé à point, parvenu à maturité, mûr, fait : τ. ἀνήρ, ESCHL. Ag. 1504 ; PLAT. Leg. 834 c, homme dans la force de l’âge ; ou homme marié, ESCHL. Ag. 972 ; οἱ τέλειοι, XÉN. Cyr. 1, 2, 4, etc. les hommes faits ; τέλειος ἵππος, PLAT. Leg. 834 c, cheval dans la force de l’âge, p. opp. à πῶλος ; ἅρμα τέλειον, LUC. Tim. 50, attelage de chevaux dans la force de l’âge, p. opp. à πωλικόν ;
B tr. :
   I qui achève, qui complète : τ. κρατήρ, AR. fr. 437, le cratère, càd. la libation qui achève la série des libations, càd. la troisième libation en l’honneur de Ζεὺς σωτήρ ;
   II qui mène à terme, qui accomplit (sel. d’autres, au sens intr. accompli, parfait, càd. tout-puissant) ESCHL. Ag. 973 ; particul. en parl. des dieux, ESCHL. Sept. 167 ; Ζεὺς τέλειος, PD. O. 13, 164, etc. ; ESCHL. Eum. 28, Zeus qui accomplit toutes choses ; Ἥρα τελεία, chez les Att. ESCHL. Eum. 214, etc. ; AR. Th. 973, Hèra qui préside aux mariages ; de même, en parl. d’Apollon, THCR. Idyl. 25, 22 ; des Euménides, ESCHL. Eum. 382.

• Cp. τελειότερος, ATT. ; sup. τελειότατος, IL. 8, 247 ; 24, 315 ; ESCHL. Suppl. 526 ; ISOCR. Ep. 3 ; de τέλεος, cp. τελεώτερος, sup. τελεώτατος, PLAT. Criti. 106 b, Rsp. 344 a.

➳ Fém. τελεία, CIA. 2, 966 a, 53 (peu après 191 av. J.C. ; v. Meisterh. p. 116, 2) ; Dans les inscr. att. τέλειος, CIA. 2, 966 a, 50 (env. 191 av. J.C.), etc. ; à côté de τέλεος, CIA. 4, 3 (av. 444 av. J.C.), etc. ; v. Meisterh. p. 34, 3.

Étym. τέλος.

and τέλεος, α, ον, in Trag., Att., and Dor. also ος, ον, A. Eu. 382 (lyr.), Pl. Phlb. 67a, Arist. EN 1153b16, SIG 265 (Delph., iv BC), etc. ; the form τέλειος is alone used by Hom., neither form in Hes. ; τέλεος is alone used by Hdt., exc. in 9.110; in Trag. and Att. both forms occur; Att. Inscrr. up to the end of iii BC have only τέλεος, IG1². 76.39, al., and τέλεος, τελέως, τελεῶ are recommended by Thom.Mag. p. 358R. ; τέλειος first in IG2². 2314.51, al. (early ii BC), freq. in Papyri (PCair. Zen. 429.13, al. (iii BC), etc.), but the neut. used as Adv. is sts. τέλεον (BGU 903.12 (ii AD), etc., τέλειον POxy. 707.31 (ii AD), etc.); the form τέλεως, acc. τέλεων, with pl. τέλεῳ, is found in SIG 1025.61, 1026.14 (Cos, iv/iii BC), dub. in Schwyzer 734 (Zeleia) and Herod. 7.20; the form τέληον in GDI 4963 (Crete); (< τέλος) : — perfect, of victims, entire, without spot or blemish, ἀρνῶν αἰγῶν τε τελείων Il. 1.66, cf. 24.34; βοτὸν τ. Riv.Fil. 56.265 (Cyrene); τὸν ς Ϝεξήκοντα τελέονς ὄϜινς (acc. pl.) SIG 56.30 (Argos, v. BC); of sacrifices, ἱερὰ τ.
perfect, of full tale or number, or performed with all rites, Th. 5.47, Lex ap. And. 1.97, D. 59.60; τελέους ἀεὶ τελετὰς τελούμενος τέλεος ὄντως… γίγνεται Pl. Phdr. 249c; in Il. 8.247, 24.315, αἰετὸς τελειότατος πετεηνῶν is prob.
the surest bird of augury (cf. τελήεις). in Dialects, = κύριος, fully constituted, valid, ἐν ἀγορᾷ τελείῳ Schwyzer 324.1 (Delph., iv BC), SIG 265 (ibid.), etc. ; ἀλιαίᾳ ἔδοξε τελείᾳ ib. 594.3 (Mycenae, ii BC); authoritative, final, ἁδέ κα Ϝράτρα ἁδαμοσία τελεία εἴε δικάδοσα Schwyzer 412 (Elis); τὸ θέθμιον… τέλεον εἶμεν IG 9(1).334.47 (Locr., v BC); so in Trag., τελεία ψῆφος a final decision, A. Supp. 739, S. Ant. 632. of animals, full-grown, τέλεον νεαροῖς ἐπιθύσας A. Ag. 1504 (anap., and so perh. αἶγες τ. in Il. ll.cc.); ἐπ’ οὗ θύεται τὰ τ. τῶν προβάτων, opp. γαλαθηνά, Hdt. 1.183, cf. SIG 1015.31 (Halic.), Pherecr. 44, PCair. Zen. 429.13, al. (iii BC), Sammelb. 5277.5 (iii AD), etc. ; τ. ζῷον defined in Gal. 7.677; as Subst., τέλειον καὶ δέκα ἄρνες SIG 1024.35 (Myconus, iii/ii BC); τ. ἵππος, opp. πῶλος, Pl. Lg. 834c; τ. ἅρμα a chariot drawn by horses, opp. ἅρμα πωλικόν, CIG 2758 111. D 2 (Aphrodisias), SIG 840 (Olympia, ii AD), Luc. Tim. 50; τελέᾳ συνωρίδι IG 5(2).549.2, al. (Arc., iv BC); τελέῳ τεθρίππῳ ib. 5; κέλητι τελέῳ ib. 550.29; κέλητι τελείῳ ib. 7.1772.14, cf. 16; of trees, Thphr. CP 3.7.5, POxy. 909.18 (iii AD); εἰκὼν τελεία life-sized, GDI 4942b7 (Crete, ii BC); of a torsionengine, full-sized, opp. to the model of one, Ph. Bel. 55.30; of human beings, full-grown, adult, Pl. Lg. 929c, X. Cyr. 1.2.4, 12, 14, BGU 1100.10 (i BC), POxy. 485.30 (ii AD), Sor. 1.10, al.
married, τέλειοι οἱ γεγαμηκότες Paus.Gr. Fr. 306; Ἥρα Τελεία is so expld. at Stymphalus, Paus. 8.22.2, cf. Aristocl. Hist. 5 (ap. Sch. Theoc. 15.64); v. infr. II. of persons, accomplished, perfect in his kind, in relation to quality, Isoc. 12.32, 242; ἱστοριῶν συγγραφέα τέλειον Supp.Epigr. 1.400 (Samos, ii AD); τ. σοφιστής Pl. Cra. 403e; τ. εἴς τι Id. Phdr. 269e (Sup.); κατὰ πάντα Id. Ti. 30d; πρός τι Id. Lg. 647d, 678b, Isoc. 12.9, etc. ; ἔν τινι Id. Ep. 4.3 (Sup.); οἱ τ. δογματικοί Gal. 15.60; but ἡ τελεία μαῖα the trained or qualified midwife, distd. from ἡ ἀρίστη (the trained and experienced midwife), Sor. 1.4. of things, φάρμακον τελεώτατον Pl. Criti. 106b; τ. ἀρετή, φιλία, etc., Arist. EN 1129b30, 1156b34, al. ; of a syllogism in the 1st figure, the other figures being ἀτελεῖς, Id. APr. 27a1, etc. ; τὸ τελεώτατον ἐκεῖνο γυμνάσιον, ὂ δὴ καὶ κατασκευὴν ὀνομάζουσι Gal. 6.169, cf. 208; even of evils, τ. νόσημα a serious, dangerous illness, Hp. Prorrh. 2.30; τελειοτάτη κακία Gal. 16.500; ἀδικία τελέα, τελεωτάτη, absolute, Pl. R. 348b, 344a; συνθέσεις λευκὰς τελείας δέκα τρεῖς thirteen complete white suits, PHamb. 10.14 (ii AD); τ. ἀποζυγή complete divorce, PGrenf. 2.76.19 (iv AD); ὕνις τελεία, κράβακτος ξύλινος τ., etc., PTeb. 406.19, al. (iii AD); of land, fully inundated, opp. ἀβροχικός, PMasp. 107.13, al. (vi AD), prob. in PFlor. 286.23 (vi AD). of prayers, vows, etc., fulfilled, accomplished, εὐχωλαί Pi. Fr. 122.15; τέλειον ἐπ’ εὐχᾷ ἐσλόν Id. P. 9.89; τελεία γένεος Οἰδίπου τ’ ἀρά A. Th. 832 (lyr.); μὰ τὴν τ. τῆς ἐμῆς παιδὸς Δίκην Id. Ag. 1432; τέλεα εὔγματα Ar. Th. 353 (lyr.); of omens or predictions, ὄψις ὀνείρου οὐ τελέη a vision which imported nothing, Hdt. 1.121; τ. σύμβολον h.Merc. 526 (s.v.l.); τ. τὸ ἐνύπνιον ἀποτετέλεσται Pl. R. 443b. of numbers, full, complete, τελέους ἑπτὰ μῆνας Ar. Lys. 104; τ. ἐνιαυτός the great year, Pl. Ti. 39d. in Arithm., of perfect numbers, which are equal to the sum of their divisors, as 6 = 3+ 2+ 1; 28 = 14+ 7+ 4+ 2+ 1, Id. R. 546b, Euc. 7 Def. 23, Theo Sm. p. 45 H., Nicom. Ar. 1.16; — but 9 is τ. ὅτι ἐκ τελείου τοῦ γ γίνεται, Theol.Ar. 58 (3 is τ. because it has ἀρχή, μέσον, τέλος, ib. 14). τ. κρατήρ, i.e. the third bowl offered to Ζεὺς Σωτήρ, Ar. Fr. 526, E. Fr. 148. of the gods, having power to fulfil prayer, all-powerful (as implied in A. Ag. 973, Ζεῦ Ζεῦ τέλειε, τὰς ἐμὰς εὐχὰς τέλει), Ζεὺς τ. Pi. O. 13.115, P. 1.67; τ. ὕψιστον Δία A. Eu. 28; τελέων τελειότατον κράτος, Ζεῦ Id. Supp. 526 (lyr.); of Hera ζυγία, the presiding goddess of marriage (v. supr. 1.2 b, τέλος 1.6), Pi. N. 10.18, A. Eu. 214, Fr. 383, Ar. Th. 973 (lyr.); of Apollo, Theoc. 25.22 (Sup.); of the Eumenides, A. Eu. 382 (lyr.); Μοῖραι Supp.Epigr. 3.400.9 (Delph., iii BC); generally, θεοὶ τέλειοι τέλειαί τε A. Th. 167 (lyr.); πῦρ τέλεον ἄρρητον Lyr.Alex.Adesp. 36.14; also ἀνὴρ τ.
the head or lord of the house, A. Ag. 972. = τελευταῖος, last, S. Tr. 948 (lyr.). τέλειον, τό, a royal banquet, as a transl. of the Pers. τυκτά, Hdt. 9.110. ἡ τελεία (sc. στιγμή) the full point, D.T. 630.6; so τελείαν δεῖ στίξαι Herm. in Phdr. p. 84 A. ἡ τελεία (sc. ἀντίδοτος) the perfect antidote, effective against all poisons, Scrib. Larg. 177. Τέλεος (sc. μήν (, ὁ, name of a month at Epidaurus, IG4²(1).109 ii 114. Adv. τελέως finally, absolutely, with full authority, A. Eu. 320, 953 (both anap.).
completely, absolutely, thoroughly, τ. ἐς ἀσθενὲς ἔρχεται Hdt. 1.120; τ. ἐκκλησιάσαιμεν perfectly, Ar. Th. 329 (lyr.); τ. ἄφρων Is. 12.4; ἔρια τ. ῥυπαρά PCair. Zen. 287 (iii BC); τ. μ’ ὑπῆλθε completely deceived me, Epicr. 9; τ. ἑστιᾶν perfectly, X. Smp. 2.2; τ. κινήσεται absolutely, Pl. Tht. 182c; τ. γὰρ ἡμᾶς ἐνώχλει he was a perfect nuisance to us, PCair. Zen. 637.4 (iii BC); τ. γυμνάζειν put a person through the τέλειον γυμνάσιον, Gal. 6.286; μέσα τ.
completely neutral, Id. 18(2).59, cf. 79, al. — This is the only form of the Adv. allowed by Thom.Mag. p. 358 R., but τελείως is found in Gorg. Hel. 18, Isoc. 13.18, Pl. Def. 411d, Arist. Metaph. 1021b26, PPetr. 3 p. 114 (iii BC), LXX Ju. 11.6, Gal. 16.639, etc. the neut. τέλεον is also used as Adv. in later Prose, Luc. Merc. Cond. 5, App. BC 1.8, Sor. 2.56, etc. Comp. and Sup.; Hom. uses only τελειότατος ; in Prose τελεώτερος, ώτατος prevail, though the other forms occur in Arist. EN 1097a30, 1174b22. Comp. Adv. τελεώτερον Pl. R. 520b (τελειοτέρως Sch. Il. 2.350, v.l. in Procl. Inst. 18); τελεώτατα Pl. R. 351b.

att. gew. 2 Endgn, ion. τέλεος (s. unten),
1) was sein Ziel od. Ende erreicht hat ; dah.
   a) vollständig, vollkommen, woran Nichts fehlt, unversehrt u. tadellos, z.B. von Opfertieren, welche ohne allen Makel sein müssen, Il. 1.66, 24.34 ; ἱερὰ τέλεια, vollständige od. vollzählige Opfer, od. Opfer von vollständig ausgewachsenen Tieren (s. b), Andoc. 1.97 im Gesetz ; vgl. Dem. 59.60 ; Hom. nennt den Adler τελειότατον πετεηνῶν, Il. 8.247, 24.315, den vollkommensten unter den Vögeln, also den vornehmsten od. edelsten ; τέλειον ἐσλόν, Pind. P. 9.89 ; ἀνήρ, Plat. Legg. I.643d, u. öfter ; τέλειος ἀνὴρ εἰς τὸν πραγματικὸν τρόπον, Pol. 4.8.1.
   b) vollkommen ausgewachsen ; von Menschen, Plat. Legg. XI.929c ; Xen. Cyr. 1.2.4 u. öfter (von 25 bis 50 Jahren); von Tieren, Plat. Legg. VIII.834c, wie auch Einige ἱερὰ τέλεια u. αἶγες τέλειαι in der Il. erklären ; dah. reif, männlich, im Ggstz von παιδίον νήπιον, Pol 5.29.2 ; so auch ἅρματ., im Ggstz von πωλικόν, mit ausgewachsenen Pferden, Luc. Tim. 50 ; bestimmt, ψῆφος, Soph. Ant. 628, Schol. τὴν ἤδη τετελεσμένην, feste, letzte Entscheidung.
   c) übh. geendigt, vollbracht, εἰ κρανθῇ πρᾶγμα τέλειον, Aesch. Suppl. 86 ; von Gebeten, Wünschen, Hoffnungen, erhört, in Erfüllung gegangen, auch von Vorzeichen u. Vorbedeutungen, ἀραί Spt. 748, einzeln bei Sp.
2) akt., vollbringend, vollendend, erhörend ; θεοί, die Götter, welche die an sie gerichteten Gebete erhören u. allen Dingen Vollendung und Gedeihen geben, Aesch. Ag. 982 ; Ζεύς, Pind. Ol. 13.115, P. 1.67, wie Aesch. Eum. 28, Ag. 947 ; so bes. Ἥρα τελεία, die Hera als Ehestifterin, Iuno pronuba ; τελεία μάτηρ, Pind. N. 10.18 ; Aesch. Eum. 205 ; Ar. Th. 973 ; vgl. Crinag. 13 (VI.244); μὰ τὴν τέλειον τῆς ἐμῆς παιδὸς Δίκην, Aesch. Ag. 1437. – In der Arithmetik hießen diejenigen Zahlen τέλειοι, welche der Summe aller ihrer Maße oder Faktoren gleich sind, 6 = 3 + 2 + 1, 28 = 14 + 7 + 4 +2 + 1, 496 = 248 + 124 + 62 + 31 + 16 + 8 + 4 + 2 + 1, 8128 u. s. s., Nicom. arithm. Vgl. auch Plat. Rep. VIII.546b.

τέλειος, -α, -ον
(< τέλος), [in LXX chiefly for שָׁלֵם, תָּמִים and cogn. forms ;]
having reached its end, finished, mature, complete, perfect;
__1. of persons, primarily of physical development,
__(a) full-grown, mature: Heb.5:14; ethically: Php.3:15; opp. to νήπιος (-άζειν), 1Co.2:6 14:20, Eph.4:13; τ. καὶ πεπληροφορημένοι, Col.4:12; τ. ἐν Χριστῷ, Col.1:28;
__(b) complete, perfect (expressing the simple idea of complete goodness, without reference either to maturity or to the philosophical idea of a τέλος; see Hort on Jas.1:4): Mat.5:48 19:21, Jas.1:4 3:2; of God, Mat.5:48.
__2. Of things, complete, perfect: Rom.12:2; ἔργον, Jas.1:4; νόμος, Jas.1:25; δώρημα, Jas.1:17; ἀγάπη, 1Jn.4:18; τὸ τ., 1Co.13:10; compar., τελειοτέρα (σκηνή), Heb.9:11.
(There is probably no reference in St. Paul's usage to the use of this term in the ancient mysteries; cf. ICC on Col.1:28; but see also Lft., in l, and Notes, 173 f.) †
SYN.: see: ὁλόκληρος (and cf. Rendall, He., 158 ff.) (AS)