σύ·στομος, ος, ον :
      1 dont la bouche ou le museau se termine en pointe, ARSTT. P.A. 3, 1, 12 ;
      2 dont l’ouverture est rétrécie, ARCHYT. B 1, p. 433, 12 ;
      3 qui se donne bouche contre bouche (baiser) TÉLÉCL. (POLL. 10, 68).

• Cp. -ώτερος, ARSTT. l. c.

Étym. σύν, στόμα.

ον, with a narrow mouth, opp. μεγαλόστομος, Arist. PA 662a24 (Comp.); of a μέτοικος (called σκάφη), συστομώτερος σκάφης, prov. of one whose low birth makes him keep silence, Men. 191, Thphr. Fr. 103; τὰ σ. τῶν τευχέων Archyt. 1; πίθος μέγας καὶ σ. Moer. p. 392 P., cf. Hero Spir. 1 Praef.
mouth to mouth, of a kiss, Telecl. 12.

mit zusammengezogenem, spitzig zulaufendem Munde, Arist. part.anim. 3.1 ; – συστομώτερος σκάφης, Men. bei Zenob. 5.95, den Mund mehr zusammenhaltend, schweigender als die σκαφηφόροι.