σύ·στοιχος, ος, ον :
      1 qui se tient sur la même ligne ; p. suite, de même rang, de même classe, de même sorte ; qui a de l’affinité avec, dat. ARSTT. P.A. 3, 7, 17, etc. TH. C.P. 6, 4, 2 ; abs. ARSTT. Gen. et corr. 1, 1, 14 ; Meteor. 1, 3, 11 ; particul. t. de gr. σύστοιχα, GRAMM. lettres qui se prononcent avec le même organe (κ, γ, χ ; ou τ, δ, θ ; ou π, β, φ, etc.) p. opp. à ἀντίστοιχα ;
      2 serré, pressé, dont les parties sont fortement liées, LUC. H. conscr. 43.

Étym. σύν, στείχω.

ον, belonging to the same column or series, co-ordinate, correspondent, πῦρ καὶ γῆν καὶ τὰ σ. τούτων (viz. air and water) Arist. GC 315a21, cf. Mete. 340a5; λέγεται σύστοιχα τὰ τοιάδε· οἷον τὰ δίκαια καὶ ὁ δίκαιος τῇ δικαιοσύνῃ Id. Top. 114a27, cf. Rh. 1364b34; σύστοιχα ἀλλήλοις Id. PA 670b22; τὰς… σ. τῶν ἐν τοῖς μέρεσι [κινήσεων] ἀρχάς Id. IA 707a11; τὸ γλυκὺ καὶ τὸ λευκὸν καλῶ σύστοιχα, γένει δ’ ἕτερα Id. Sens. 448a16; ὁ γλυκὺς καὶ λιπαρὸς καὶ ὅσοι σ. τούτοις Thphr. CP 6.4.2, cf. Epicur. Ep. 1 p. 27U. ; of the concomitant circumstances of disease, Diocl. Fr. 34. Adv., τὰ χως λεγόμενα Arist. Sens. 448a14.
Gramm., = ἀντίστοιχος II, Eust. 468.31.
generally, consonant, congruous, τὰ λοιπὰ δ’ ἦν τούτοις ὅμοια καὶ σ. Plb. 13.8.1, cf. Antioch.Astr. in Cat.Cod.Astr. 8(3).117; οὐδὲ γὰρ σύνστοιχοι ἑατῶν γίνεσθε γεγραφηκότες… you are not even consistent with one another, BGU 1205.9 (i BC); ὁ μὲν νοῦς σ. ἔστω καὶ πυκνός, ἡ λέξις δὲ… Luc. Hist. Conscr. 43.

mit Andern zusammen, in derselben Reihe stehend, zu derselben Klasse, Ordnung gehörig ; καὶ ὅμοια, Pol. 13.8.1 ; von demselben Geschlecht, Arist. oft, der z.B. top. 2.9 τὰ δίκαια καὶ ὁ δίκαιος als σύστοιχος τῇ δικαιοσύνῃ bezeichnet, metaph. 3.2 u. s. συστοιχία ; er nennt unter den Elementen Luft und Feuer, wie Wasser und Erde σύστοιχα, dagegen Feuer und Wasser, Luft und Erde ἀντίστοιχα. Bei den Gramm. heißen die mit demselben Organ ausgesprochenen Buchstaben σύστοιχα, wie β, π, φ, dagegen die ihren Eigenschaften nach einander entsprechenden, wie π, κ, τ, ἀντίστοιχα, was, wie der Gebrauch des Arist. top. 2.9, vgl. eth. Nic. 1.6.7 u. metaph. 1.5 (τὰς ἀρχὰς δέκα λέγουσιν εἶναι τὰς κατὰ συστοιχίαν λεγομένας
       πέρας – ἄπειρον
       περιττόν – ἄρτιον
       ἕν – πλῆθος
       δεξιόν – ἀριστερόν
κτλ.), aus dem Unter- und Nebeneinanderschreiben zu erklären ist:
       β. γ. δ.
       π. κ. τ.
       φ. χ. θ.
Dies wechselseitige Verhältnis der Buchstaben heißt συστοιχία u. ἀντιστοιχία.