οῦ (τὸ) [ῠ]
   I cheville du pied, IL. 4, 147, 518 ; 6, 117 ; 17, 290 ; 22, 397 ; EUR. Ph. 26 ; AR. Ach. 1179 ; en parl. d’un cheval, EUR. I.A. 225 ;
   II p. ext. talon, d’où pied, PD. I. 7, 19 ; EUR. Alc. 586 ; OPP. C. 3, 143 ; fig. :
      1 pied d’une montagne, PD. P. 2, 85 ; ANTH. 6, 114 ; 7, 501 ; A. LIB. 8 ;
      2 extrémité d’un pays, d’une île, etc. THCR. Idyl. 16, 77 ; MUS. 45 ; NONN. D. 2, 1.

τό, ankle, κνῆμαί τε ἰδὲ σφυρά Il. 4.147, cf. 518, Hp. Loc. Hom. 6; ποδῶν τέτρηνε τένοντε ἐς σφυρὸν ἐκ πτέρνης Il. 22.397; ὀρθῷ ἔστασας ἐπὶ σφυρῷ (metaph) Pi. I. 7 (6).13; βαίνουσα… σ. κούφῳ E. Alc. 586 (lyr.); μονόχαλα σ., of a horse, Id. IA 225 (lyr.); τὸ σ. ἐξεκόκκισε put out his ankle, Ar. Ach. 1179; τὸ ἔσχατον ἀντικνημίου σ. Arist. HA 494a10; σ. Ἰφίκλειον the ankle of Iphiclus (the runner), Call. Aet. 3.1.46. metaph, the lower part or edge, foothills, of a mountain, ἐν Παλίου σφυροῖς Pi. P. 2.46, cf. AP 6.114 (Simm.), 7.501 (Pers.), Nonn. D. 1.165, etc. ; Λιβύας ἄκρον σφυρόν the very furthest part of Libya, Theoc. 16.77; σ. νήσων Musae. 45; ὕλης Nonn. D. 2.1.

τό,
1) der Knöchel am Fuße ; τὸν ποδὸς ἕλκε δησάμενος τελαμῶνι παρὰ σφυρόν, Il. 17.290, vgl. 4.518 ; ib. 147 stehen neben einander μηροὶ εὐφυέες, κνῆμαί τ' ἠδὲ σφυρὰ κάλ' ὑπένερθεν ; vgl. noch 22.397 ποδῶν τέτρηνε τένοντε ἐς σφυρὸν ἐκ πτέρνης ; Eur. Phoen. 26 ; Ar. Vesp. 276 ; bei Dichtern auch die Ferse u. der Fuß übh., σφυρῷ κούφῳ Eur. Alc. 589.
2) übertr., jedes unterste, äußerste Ende, das Fußende, bes. der Fuß eines Berges ; Pind. ἐν Παλίου σφυροῖς, P. 2.46 ; ἀποικίαν ὀρθῷ ἔστασας ἐπὶ σφυρῷ, I. 6.13 ; vgl. Theocr. 16.77 ; – ἀνώτερον τοῦ σφυροῦ λέγειν, Ath. VIII.351a. – Die Verwandtschaft mit σφῦρα bestätigt das lat. malleus, malleolus pedis.

σφυρόν, -οῦ, τό,
[in LXX: Job.41:21 (לָהַט) * ;]
the ankle: Act.3:7, Rec. (T, WH, σφυδρόν; see Bl., § 6, 8).†
(AS)