συν·αποσϐέννυμι :
      1 tr. (aux temps autres que l’ao.2, le pf. et le pl.q.pf.) éteindre avec ou en même temps, ANTH. 7, 367 ; fig. THÉM. 59 d, etc. ;
      2 intr. (à l’ao.2 συναπέσϐην, au pf. συναπέσϐηκα, et au pass.) s’éteindre avec, dat. DS. Exc. 541, 22 ; PLUT. Marc. 24, etc. ;

Moy. (ao.2, 3 sg. συναπέσϐετο) ANTH. 5, 279.

put out, extinguish with or together, ὄμμασι (sight) πνοιήν (breath) AP 7.367 (Antip. Thess.); τῇ περιγραφῇ τῆς χρείας [ἡ φύσις] συναπέσβεσε τὸ ἔργον (sc. τὴν κάθαρσιν) Sor. 1.28; σ. τὰς ψυχάς Them. Or. 4.59d; — Pass., with aor. -έσβην, pf. -έσβηκα, to be put out together, D.S. 37.2.14, Plu. Marc.. 24, etc. ; πυρσὸς συναπέσβετο λύχνῳ AP 5.278 (Paul. Sil.).

[ῡ], (σβέννυμι), mit od. zugleich auslöschen, ausgehen lassen, συναπέσβεσε πνοιήν, Antip.Thess. 64 (VII.367), – τῇ ῥώμῃ μαραινομένῃ συναποσβῆναι τὸν πόλεμον, Plut. Marcell. 24.