συν·άρχω, anc. att. ξυν·άρχω :
      1 gouverner ou diriger conjointement avec, dat. HDT. 8, 130 ;
      2 participer au pouvoir, être collègue dans une charge, THC. 7, 31 ; ὁ συνάρχων, THC. 8, 54 ; PLUT. Marc. 25, le collègue ; οἱ ξυνάρχοντες, THC. 1, 62 ; 7, 16 ; XÉN. Hell. 1, 7, 17 ; 7, 1, 46 ; PLAT. Rsp. 463 b ; LYS. 125, 6, etc. les collègues.

rule jointly with, τινι Hdt. 8.130.
to be a colleague or partner in office, c. dat., Th. 7.31; ὁ συνάρχων colleague in office, Id. 6.25, 8.27, Lys. 12.52, Pl. R. 463b, freq. in Inscrr., IG1². 304.6, al. ; στεφανοῦσθαι ὑπὸ τῶν συναρχόντων Hyp. Lyc. 16; τῶν τούτου συναρχόντων Lys. 12.79. Med. συνάρχομαι, begin in like manner, A.D. Synt. 168.12; c. dat., Id. Pron. 56.29.
begin at the same time as, c. dat., Phlp. in de An. 588.4.

mit herrschen, Amtsgenosse in einem obrigkeitlichen Amte sein ; πάντες οἱ κατὰ τοὺς τόπους συνάρχοντες τῷ μεγίστῳ δαίμονι θεοί, Plat. Polit. 272e ; οἱ ξυνάρχοντες, die Amtsgenossen, Thuc. 6.15, 7.16 ; Plat. Rep. IV.463b ; Lys. 12.52 ; Pol. 3.70.2 u. öfter.