συμ·μίσγω (seul. prés. et impf.) c. συμμίγνυμι, HH. Merc. 81 ; HDT. 1, 123 ; 4, 127, 151 ; 6, 14 ; THC. 7, 6 ; PLAT. Leg. 678 c, etc.

v. συμμείγνυμι.

= συμμίγνυμι, bei Hom., Theogn. u. Hes. die gew. Form des praes.; οὐδ' ὅγε Πηνειῷ συμμίσγεται, Il. 2.753 ; οὐ συμμίσγεσθαι τοὺς παῖδας τοῖσι παισί Her. 4.138, ὀμβρίου ὕδατος συμμισγομένου αὐτοῖσι, 2.25, intr., verkehren, οὐ συνέμισγον οὗτοι βασιλέϊ, 40. bes. zum Gespräch zusammenkommen, 1.123 ; u. vom feindlichen Zusammentreffen, συμμίσγοιμεν ἂν ἐς μάχην ὑμῖν, 4.127 ; συμμισγόντων τῇ ναυμαχίᾳ, 1.166 ; vgl. 6.14 ; ἐξ ἀμφοῖν τούτοιν ἕν τι ξυμμισγόμενον, Plat. Phil. 23c ; Sp., wie Pol. 10.149.6 ; θαλάττῃ, vom Schiffer, Callim. 48 (VII.272); Thuc. 7.6, 26 ; ἀλλήλοις, Plat. Legg. III.678c.