ή, όν [ῐτ]
      1 qui est apte ou qui sert à assembler, à combiner, PLAT. Pol. 282 b ; ἡ συγκριτική (s.-e. τέχνη) PLAT. Pol. 283 a, l’art d’assembler (p. opp. à διακριτική) ;
      2 qui compare ou sert à comparer, PLUT. M. 616 d ; ὁ συγκριτικὸς τρόπος, GRAMM., ou subst. ὁ συγκριτικός, PLUT. M. 677 d, le comparatif, t. de gr. ; τὰ συγκριτικά (s.-e. ὀνόματα) GR. COR. p. 110, les comparatifs.

Étym. συγκρίνω.

ή, όν, of or for compounding, opp. διακριτικός, τμῆμα Pl. Plt. 282c, cf. Arist. Top. 107b30; λευκὸν μὲν τὸ διακριτικὸν μέλαν δὲ τὸ σ. Thphr. Sens. 86; ἡ συγκριτική (sc. τέχνη) Pl. l.c. b, c.
comparative, ὑπόθεσις Plu. 2.616d; τὰ σ. (sc. ὀνόματα) comparative degree of adjectives, D.T. 635.9, Plu. 2.677d, A.D. Synt. 58.28. Adv. -κῶς D.L. 9.75. = μετασυγκριτικός, φάρμακα, opp. χαλαστικά, Gal. 2.343; τὰ σ., title of work by Thessalus, Id. 10.7.

ή, όν, zusammensetzend, verbindend, Ggstz διακριτικός, Plat. Polit. 282b, öfter, – vergleichend, διήγημα Hermogen. progymn. 2 ; ὁ συγκρ., mit u. ohne τρόπος, der Komparativ, Gramm.