συγ·καίω, att. συγ·κάω, anc. att. ξυγ·κάω [ᾱ] (f. συγκαύσω) :
      1 brûler ou enflammer entièrement, HPC. 286, 45 ; PLUT. Tim. 22 c ; au pass. HPC. 976 e ; PLAT. Tim. 49 c, etc. ;
      2 intr. s’enflammer, HPC. Aër. 284, etc.

Att. συγκάω [α], set on fire with or at once, burn up, Pl. Ti. 22c; — Pass., to be burnt up, calcined, ib. 49c, PCair. Zen. 129.17 (iii BC), etc. ; also of the effect of intense cold, D.L. 2.118.
overheat, inflame, [ὁ οἶνος] σ. τὰς φλέβας Hp. Aër. 9; ταῦτα σ. τὴν κοιλίην Id. VM 10, cf. Gal. 15.559; — Pass., τὸ συγκεκαυμένον Prodic. 4; κοιλίη συνεκαύθη Hp. Epid. 1.26. δ’ ; — intr. in Act., κοιλίαι συγκαίειν ἀγαθαί liable to inflame, Id. Aër. 7.

att. συγκάω (s. καίω), mit od. zugleich in Brand setzen, anzünden ; κοιλίαι συγκαίειν ἀγαθαί, zur Entzündung geneigt, Hippocr.; τὰ ἐπὶ γῆς ξυνέκαυσε, Plat. Tim. 22c.
Pass. mit in Brand geraten, brennen, συγκαυθέντα ἀέρα, 49e.

set on fire with or at once, burn up , Lat. comburere, [Plato Philosophus (5th/4th c.BC)] (ML)