συγ·κάμνω (f. -καμοῦμαι, ao.2 συνέκαμον) :
      1 travailler ou faire effort avec, aider, assister, dat. SOPH. El. 987 ; EUR. Rhes. 396, etc. ; avec un suj. de pers. PLUT. M. 137 d ; abs. SOPH. Aj. 988 ;
      2 compatir à, dat. ESCHL. Pr. 413, 1059 ; EUR. Alc. 614, etc.

labour or suffer with, sympathize with, σοῖς πήμασι A. Pr. 414 (lyr.), cf. 1059 (anap.); κακοῖσι σοῖσι E. Alc. 614; συγκαμνούσης [τῇ γαστρὶ] τῆς ζωτικῆς δυνάμεως Gal. 15.599; [ἡ ψυχὴ] συννοσεῖ [τῷ σώματι] καὶ συγκάμνει Plu. 2.137d.
work with, τινι S. El. 987, PSI 9.1075.6 (v AD); τῇδε χθονί E. Rh. 396; ἕν μοι… σύγκαμε Id. HF 1386; τὰ πολλά Paus. 8.14.9; abs., S. Aj. 988; συγκαμὼν δορί with the spear, E. Rh. 326.

(κάμνω), mit arbeiten, sich anstrengen, ἀδελφῷ, Soph. El. 975, vgl. Aj. 967, Eur. Rhes. 396 ; συγκαμὼν δορί, 326 ; mit leiden, κακοῖσι σοῖσι συγκάμνων, Alc. 614 ; Mitleid haben, Aesch. Prom. 414.