υχος (ὁ) [ῠχ]
      1 extrémité des ongles ou des griffes, OPP. C. 3, 232 ;
      2 p. ext. pointe ou tranchant, en gén. (d’une pierre, EUR. Cycl. 401 ; d’un rocher, A.RH. 4, 1679 ; LYC. 1181, etc.) ; particul. au pl. ciseaux, ANTH. 6, 307.

Étym. στενός.

υχος, ὁ, sharp point (prop. spear-point acc. to Sch. A.R. 4.1679), as of a rock, πρὸς ὀξὺν στόνυχα πετραίου λίθου E. Cyc. 401 (restd. for γ’ ὄνυχα); πετραίῳ στόνυχι A.R. 4.1679; νησιωτικὸς σ., Πάχυνος Lyc. 1181; Οἰταῖος σ., of the boar΄s tusk, Id. 486; λοίγιος σ., of the barb of the fish τρυγών, Id. 795; στονύχεσσι λεόντων fangs, Opp. C. 3.232; συλόνυχας στόνυχας nail-removing prongs, i.e. nail-scissors, AP 6.307 (Phan.).

υχος, ὁ, wie ὄνυξ, die scharfe Spitze der Nägel oder Krallen, Hesych.; übh. Spitze, Schneide ; Lycophr. 795 ; bes. ein scharfes, schneidendes Werkzeug, τοὺς συλόνυχας στόνυχας, Phani. 6 (VI.307), Nagelschere ; von Bergen, Ap.Rh. 4.1679 u. Lycophr.