ου (ὁ) gémissement, IL. 4, 445 ; 10, 483 ; 19, 214, etc. ; OD. 22, 308, etc. ; ESCHL. Sept. 900 ; SOPH. Ph. 752 ; au plur. ESCHL. Sept. 146 ; en prose, THC. 7, 71 ; en parl. du bruit de la mer, SOPH. Ant. 588.

Étym. στένω.

ὁ, (< στένω) sighing or groaning, Ἔρις ὀφέλλουσα στόνον ἀνδρῶν Il. 4.445; αἷμα καὶ ἀργαλέος σ. ἀνδρῶν 19.214; τῶν δὲ στόνος ὤρνυτ’ ἀεικής 10.483, Od. 22.308; στόνον… ἄκουσα κτεινομένων 23.40; διήκει δὲ καὶ πόλιν σ. A. Th. 900 (lyr.); στόνον σαυτοῦ ποεῖ ; S. Ph. 752; in pl., A. Th. 146 (lyr.); of the sea, στόνῳ βρέμουσιν… ἀκταί S. Ant. 592 (lyr.); rare in Prose, Th. 7.71.

ὁ, das Stöhnen, Seufzen ; Ἔρις ὀφέλλουσα στόνον ἀνδρῶν, Il. 4.145 ; στόνος ὤρνυτ' ἀεικής, 10.483, u. öfter ; στόνον οἶον ἄκουον κτεινομένων, Od. 23.40 ; διήκει δὲ καὶ πόλιν στόνος, Aesch. Spt. 882, vgl. 132 ; Soph. Phil. 742 u. öfter ; auch vom Brausen des Meeres, der Brandung, Ant. 588 ; u. in Prosa, neben οἰμωγή, Thuc. 7.71.