στόμ·αργος, ος, ον, à qui la bouche démange, bavard, ESCHL. Sept. 447 ; SOPH. El. 607 ; EUR. Med. 525.

Étym. pour *στόμαλγος, de στ. ἄλγος.

ον, noisily prating, loud-tongued, A. Th. 447, S. El. 607; σ. γλωσσαλγία wearisome talkativeness, E. Med. 525; — the forms στομάργου, also στυμ- and στρυμ- are cited as vv. ll. for Στομάργεω or Στυμάργεω (gen. sg. of pr. n. Στομάργης or Στυμάργης Hp. Epid. 2.2.4, 2.4.5) by Diosc. Gloss. and others ap. Gal. 19.141, 142. (-αργος perh. taken from γλώσσαργος.)

= στόμαλγος, στομαλγής ; Aesch. Spt. 429 ; Soph. El. 597 ; τὴν σὴν στόμαργον γλωσσαλγίαν, Eur. Med. 525 ; Suid. erkl. φλυαρός ; entweder von ἀργός od. μάργος abzuleiten, od. richtiger als att. Buchstabenvertauschung zu betrachten ; vgl. γλώσσαλγος.