ῆς (ἡ) [ᾰ] gémissement, IL. 24, 512, 696 ; OD. 16, 144 ; PD. N. 10, 142 ; EUR. Ph. 1500 ; au plur. IL. 2, 39 ; SOPH. Aj. 203 ; EUR. Andr. 1037, etc.

Étym. στόνος.

ἡ, (< στενάχω) groaning, wailing, Il. 24.512, 696, Od. 16.144; σ. ἀγκαλέσωμαι E. Ph. 1499 (lyr.); pl., groans, sighs, Il. 2.39, al., Pi. N. 10.75, S. Aj. 203 (anap.), etc. ; στοναγὰς μέλποντο τεκέων E. Andr. 1037 (lyr.); so στοναχῇσι θαλάσσης AP 7.142.

ἡ, wie στόνος, das Gestöhne ; τῶν δὲ στοναχὴ κατὰ δώματ' ὀρώρει, Il. 14.512 ; neben οἰμωγή, 24.696 ; auch im plur., ἔμελλεν αὐτοῖς ἐπιθήσειν ἄλγεά τε στοναχάς τε, 2.39 ; vgl. δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων, Od. 5.83, u. öfter, wie Pind. N. 10.75 ; στοναχὰς ἔχομεν, wir haben zu klagen, Soph. Aj. 202 ; ἀχόρους στοναχὰς μέλποντο, Eur. Andr. 1038, u. öfter.