ή, όν [ᾰ]
      1 propre à arrêter, ARSTT. Probl. 13, 5 ; avec un gén. STR. 824 ; d’où astringent, DIPH. SIPHN. (ATH. 80 f) ; subst. ἡ στατική, DIOSC. Par. 2, 82, statice, plante astringente ;
      2 propre à peser, PLAT. Just. 373 c et e ; ἡ στατική (s.-e. τέχνη ou ἐπιστήμη) PLAT. Charm. 166 b, l’art de peser ; joint à ἡ μετρητική, PLAT. Phil. 55 e ;
      3 qui concerne l’équilibre des corps, ARSTT. Metaph. 8, 8, 1, etc.

• Cp. -στατικώτερος, DIPH. l. c.

Étym. ἵστημι.

ή, όν, (< ἵστημι) causing to stand, bringing to a stand-still, Arist. Pr. 908a24; ἀρχὴ σ. principle of rest, opp. κινητική, Id. Metaph. 1049b8, cf. 1019a35, Top. 127b16; ἄρτου γένος σ. κοιλίας Str. 17.2.5 (nisi σταλτ- legend.), cf. Philistion ap. Ath. 3.115d; hence, astringent, Diph. Siph. ap. Ath. 3.80f (Comp.); ἡ στατική an astringent herb, thrift, Armeria canescens, Dsc. Eup. 2.87; σ. πόα ib. 1.110. περὶ σ. ποιήσεως, composition of στάσιμα, title of work by Ptolemaeus, An. Boiss. 4.458. (ἵστημι A. IV) skilled in weighing, Pl. Just. 373c, 373e; ἡ στατική (sc. τέχνη) the art of weighing, Id. Chrm. 166b; opp. μετρητική, Id. Phlb. 55e. Adv. -κῶς Poll. 4.171.

1) stellend, zum Stillstehen bringend, hemmend, Medic.; ἡ στατική, ein adstringierendes Kraut, statice.
2) wägend ; ἡ στατική, die Kunst des Wägens, Plat. Phil. 55e ; ἡ στατικὴ τοῦ βαρυτέρου τε καὶ κουφοτέρου σταθμοῦ ἐστι, Charm. 166b.