ας (ἡ) [ῑ] mot sicyonien, petit caillou, A.RH. 2, 1172.

ἡ, small stone, pebble, ἐσχάρη… στιάων an altar made of pebbles, A.R. 2.1172 (Sicyonian acc. to Sch.); also στῖον, τό, Hp. ap. Gal. 19.140. [ι ; written στηά and στηάς in Hsch., who adds the senses στενοχωρία and λιθοκονία ; pl. στεῖαι acc. to Sch. Cyrill. in Reitzenstein Ind. Lect. Rost. 1890/91.8; perh. cogn. with στέαρ.]

ἡ, wie ψῆφος, Steinchen, bes. in Flüssen, Kiesel, Schol. Ap.Rh. 2.1176, auch στῖον, VLL (s. πολύστιος). Die Unkenntnis der Länge des ι machte, daß Sp. στεία, στεῖον schrieben. Es ist vielleicht nur mundartlich von ψιά verschieden.