(τὸ) antre, caverne.

➳ Il se décline d’après divers thèmes :
      1 th. σπε- : nom. σπέος, IL. 4, 279, etc., dat. pl. σπέσσι, OD. 4, 403 ; 23, 335 ;
      2 th. σπει- (v. σπεῖος) ;
      3 th. σπη- : dat. σπῆϊ, IL. 18, 402 ; 24, 83 ; OD. 2, 20 ; 9, 476 ; 12, 210 ; HÉS. Th. 297 ; dat. pl. σπήεσσι, OD. 10, 404 ; 16, 232, etc. ;
      4 σπεατ- : dat. pl. σπεάτεσσι, XÉNOPHAN. (HDN GR. π. μ. λ. p. 30).

Étym. pré-grec, cf. σπῆλυγξ.

Ep. σπεῖος, τό, Ep. noun (also in Inscr.Cypr. 98 H.), cavern, grotto, Od. 5.57, etc. ; ὑπὸ σ. ἤλασε μῆλα Il. 4.279; [Κύκλωπες] οἴκεον ἐν σπήεσσι Od. 9.400; ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι ib. 114; νῆα… ὡρμίσαμεν κοῖλον σ. εἰσερύσαντες 12.317. — Hom. uses only the following forms; nom. and acc. sg. σπέος, Il. 13.32, ll. cc. ; irreg. dat. σπῆϊ 18.402, Od. 2.20, al., cf. Hes. Th. 297 (σπέϊ in Opp. C. 4.246); of the Ep. form σπεῖος, acc. sg. only in Od. 5.194; gen. σπείους only in Od. (5.68, al.); of the pl., only dat. σπέσσι and σπήεσσι, only in Od. (1.15, al., 9.400, al.); gen. σπείων h.Ven. 263; irreg. dat. pl. σπεάτεσσι, as if from σπέας, in Xenoph. 37.

εος, τό, = πέος.

τό, ep. σπεῖος, das lat. specus, Höhle, Grotte ; acc., ὁπότε σπέος ἤλασε μῆλα, Il. 4.279 ; öfter μέγα, γλαφυρόν ; σπεῖος, Od. 5.194, gen. σπείους, 9.141 u. öfter ; dat. σπῆϊ, il. 18.402, Od. 2.20 u. öfter, wie Hes. Th. 297 ; im plur., σπήεσσι, Od. 10.404, 16.232 u. öfter ; σπέσσι, 4.403, 23.335 ; σπείων, H.h. Ven. 264 ; Hdn. π. μον. λ. p. 30 ist σπεάτεσσι aus Xenophan. angeführt.