ή, όν :
      1 propre aux sophistes, PLAT. Phædr. 284 e, Soph. 224 c, etc. ; ARSTT. Metaph. 3, p. 64, 23 ; ἡ σοφιστική (s.-e. τέχνη) PLAT. Soph. 224 d, l’art des sophistes, la sophistique ;
      2 semblable à un sophiste, d’où sophistique, captieux, fallacieux, en parl. de pers. XÉN. Cyn. 13, 7 ; PLAT. Soph. 268 b ; en parl. de choses (discours, etc.) ARSTT. Pol. 5, 8, 3.

• Sup. σοφιστικώτατος, RHÉT. 3, 641 W.

Étym. σοφιστής.

ή, όν, of or for a sophist, βίος Pl. Phdr. 248e; τὸ σ. γένος the class of sophists, Id. Sph. 224c; ἡ σοφιστική (sc. τέχνη) sophistry, ib. 224d, al.
sophistical, μὴ σ. ποιεῖν ἀλλὰ σοφούς X. Cyn. 13.7; ἐροῦμεν σοφὸν ἢ σ. ; Pl. Sph. 268b; σ. λόγος fallacy, Arist. Pol. 1307b36; περὶ σ. ἐλέγχων, title of work by Arist. Adv. -κῶς Pl. Tht. 154e, Arist. Rh. 1419a14.

den Sophisten betreffend ; βίος, Plat. Phaedr. 248e ; ἡ σοφιστική, die Kunst des Sophisten, Prot. 316d ; sophistisch, d.i. künstlich redend, arglistig und trügerisch im Disputieren, μὴ σοφιστικούς, ἀλλὰ σοφοὺς καὶ ἀγαθούς, Xen. Cyn. 13.7 ; Luc. Prom. 4.