(ao. pass. inf. σκορπισθῆναι) disperser comme avec l’engin σκορπίος, HÉCAT. fr. 371 ; STR. 198 ; LUC. As. 32 ; NT. Matth. 12, 30 ; Luc. 11, 23 ; au pass. PLUT. Tim. 4 ; NT. Joh. 16, 32.

Étym. σκορπίος.

fut. -ιῶ LXX Jb. 39.15 : — scatter, disperse, Ion. word, Hecat. 366J. (Pass.); elsewh. only in later writers, LXX 2 Ki. 22.15, al., Str. 4.4.6, Ev. Matt. 12.30, Dsc. 4.134, Philum. Ven. 12.2; ἐσκορπισμέναι μύξαι CPHerm. 7ii 18 (iii AD).
disintegrate, reduce to powder, Zos.Alch. p. 177 B.
dissipate, τὸν πατρικὸν βίον Cat.Cod.Astr. 2.162.

zerstreuen, auseinanderwerfen, -jagen, nach einigen Gramm. ion., nach andern makedonisch, s. Lobeck Phryn. 218 ; schon aus Hecat. angeführt, aber Sp. häufiger, nach Alexander dem Großen ; ἐσκορπίσθησαν, Plut. Timol. 4 ; Luc. asin. 32.

σκορπίζω
[in LXX for פּוּץ hi., etc. ;]
in vernac. and in Ion, and late writers for σκεδάννυμι (see MM, xxiii; Rutherford, NPhr., 295), to scatter: ὁ λύκος, Jhn.10:12; ὁ μὴ συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει, Mat.12:30, Luk.11:23; pass., before εἰς, with accusative loc., Jhn.16:32; of one who dispenses blessings, 2Co.9:9 (LXX) (of. δια-σκορπίζομαι).†
(AS)