ου (ὁ) [ᾰᾰ] éclat de bois, copeau aigu, écharde, fig. LUC. Hes. 5.

Étym. pré-grec.

Att. σχινδάλαμος, ὁ, splinter, in form σχινδαλμός Hp. Mul. 2.133 (σκινδαλαμός, σχιδαλαμός, etc. in codd.); σκινδαλμός, Dsc. 1.18. metaph, λόγων ἀκριβῶν σχινδάλαμοι strawsplittings, quibbles, Ar. Nu. 130, cf. Ra. 819, Luc. Hes. 5; so σκινδαλμούς Alciphr. 3.64; — cf. ἀνασχινδυλεύω.

ὁ, zsgzn σκινδαλμός, att. σχινδάλαμος u. σχινδαλμός, s. Ruhnk. Tim. 32 u. Pierson Moer. 360, ein gespaltenes, zugespitztes Stück Holz, Schindel, auch Pfahl, Spitzpfahl.
Uebertr.: βραδὺς λόγων ἀκριβῶν σχινδαλάμους μαθήσομαι Ar. Nub. 131 ; σχινδαλάμων παραξόνια (s. dieses Wort) Ran. 818 ; Spitzfindigkeiten, Schol. λεπτολογίαι, ἀπὸ τῆς σχίσεως τῶν καλάμων ; Alciphr. 3.64 σκινδαλμοὺς λόγων ἐκμαθών ; vgl. Luc. diss. c. Hes. 5.