ή, όν, desséché, en parl. de pers. PLAT. COM. 2-2, 679 Mein. ; en parl. d’une morsure, NIC. Th. 696 ; τὸ σκελετόν (s.-e. σῶμα) PLUT. M. 736 a, momie ; ὁ σκελετός, ANTH. 11, 92, 392 ; PLUT. Ant. 75 ; LUC. Nec. 15, squelette.

Étym. σκέλλω.

ή, όν, (< σκέλλω) dried up, withered, Κινησίας σ., ἄπυγος Pl.Com. 184.3; σ. δάκος Nic. Th. 696. Subst. σκελετός, ὁ, dried body, mummy, Λάμπρος… Μουσῶν σ. Phryn.Com. 69, cf. Str. 17.3.8, Plu. 2.148a, 735f; ἡμιθανῆ σ. AP 11.392 (Lucill.); τῶν ὑπὸ γῆν σ. λεπτότατος ib. 92 (Id.); κείσεται σ. καὶ τὸ μηδὲν γενόμενος Plu. Ant. 75.
skeleton, Phld. Mort. 30, Gal. 2.221, 222, 734, al. v. σκελετά.

ausgetrocknet, δάκος, Nic. Ther. 696, Schol. ἐσκληκός ; ausgedörrt, abgemagert, dah. trocken, dürr, mager ; τὸ σκελετόν, sc. σῶμα, Mumie, Plut. Sept. sap. conv. 2 ; οἱ ὑπὸ γῆν, Lucill. 56 (IX.92); vgl. Luc. Necyom. 15. – Uebtr. sagt Plut. Anton. 76 αὐτὸς δὲ κείσεται σκελετὸς καὶ τὸ μηδὲν γενόμενος.