(ao. ἐσίκχανα [χᾱ]) prendre en dégoût, en aversion, acc. CALL. Ep. 1, 4 ; abs. POL. Exc. Vat. p. 456 ; M. ANT. 5, 9 ; ARR. Epict. 3, 16, 7 ; AQU. Gen. 27, 46 ;

Moy. (avec ao. pass. ἐσικχάνθην) m. sign. AQU. Ex. 1, 13.

Étym. σικχός.

(< σικχός) loathe, dislike, c. acc., σικχαίνω πάντα τὰ δημόσια Call. Epigr. 30.4; abs., Plb. 38.5.7, Arr. Epict. 3.16.7, M.Ant 5.9, etc. Med., Aq. Ex. 1.12, prob. cj. in Euph. 21; aor. ἐσικχάνθην Sch. Ar. Ra. 442.

vor einer Person od. Sache Ekel, Ueberdruß empfinden, c. acc., πάντα τὰ δημόσια, alles Gemeine ekelt mich an, Callim. 1 (XII.43); auch im med., σικχαίνομαι τοῦτον, ich verabscheue ihn, ep. 30.4 ; ὡς οἱ κακοστόμαχοι πρός τι βρωμάτιον, ὃ μετὰ μικρὸν σικχαίνειν μέλλουσι, Arr. Epict. 3.16.7, vgl. 4.8.34. Von den Atticisten neben βδελύττομαι verworfen, Lobeck Phryn. 226.