ου [ῐῑ] adj. m. de fer : λίθος, ORPH. Lith. 355, 384, 413, pierre de fer, aimant ; fig. en parl. de guerre, PD. N. 5, 35.

➳ Dor. σιδαρίτας [ᾱᾱ] PD. l. c.

Étym. σίδηρος.

ου, ὁ, fem. σιδηρῖτις, ιδος ; Dor. σιδαρίτας, α, ὁ : — of iron, σ. πόλεμος iron war, Pi. N. 5.19; σ. τέχνη the smith΄s art, Eup. 263; σ. πέτρα rock with iron ore in it, D.S. 5.13; σ. γῆ Arist. Fr. 326 ed. Berol., Poll. 3.87. σιδηρῖτις, with or without λίθος, loadstone, Phld. Sign. 9, Str. 15.1.38, Plu. 2.1005c, etc.
a precious stone, Plin. HN 37.58, al. ; used as remedy for snake-bite, Orph. L. 361, 390, 419. σιδηρῖτις, ἡ, ironwort, Sideritis romana, Dsc. 4.33, Plin. HN 25.43, Aret. CD 2.12; also σ. πόα Hsch. ; βοτάνη ἡ σ. J. AJ 3.7.6, Gal. 12.885. also applied by Dsc. to burnet, Poterium Sanguisorba, 4.34; Cretan fig-wort, Scrophularia lucida, ib. 35; Achilles’ woundwort, Achillea tomentosa, ib. 36. = ἑλξίνη, ib. 85. = χαμαίπιτυς, Id. 3.158. = περιστερεὼν ὕπτιος, Ps.-Dsc. 4.60.

ὁ, fem. σιδηρῖτις, von Eisen, mit Eisen, πόλεμος, Pind. N. 5.19 ; dem Eisen ähnlich, λίθος, Eisen-, Magnetstein, Strab. XV ; Plut. Symp. 2.7, Is. et Os. 62 u. A.; – σιδηρῖτις τέχνα, Schmiedekunst, Eupol. bei Poll. 7.106. – Als subst., ἡ, Eisenkraut, Diosc.