ou σιγύννης, ου (ὁ) [ῐῡ]
      1 épieu de chasseur, HDT. 5, 9 ; OPP. C. 1, 152 ; qqf. lance, DS. 20, 33 ; mot chypriote, selon HDT. l. c. ; macédonien, thrace ou scythique sel. d’autres ;
      2 petit marchand, débitant, chez les Ligyes, au-dessus de Massilia, HDT. 5, 9.

Étym. pré-grec ; non apparenté à σιϐύνη.

ου, ὁ, spear, Hdt. 5.9, Opp. C. 1.152; also σίγυνος, ὁ, A.R. 2.99, AP 6.176 codd. (Maced.); σίγυνον, τό, Arist. Po. 1457b6, AP 7.578 (Agath.); and in Lyc. 556, σίγυμνον (in dat. -ῳ). — Cyprian acc. to Hdt. and Arist. ll. cc., Scythian acc. to Sch. Par. A.R. 4.320 (cf. 111). σιγύνης among the Ligyes near Marseilles was used for κάπηλος, Hdt. l.c. Σιγύνναι, οἱ, a people on the Middle Danube, Hdt. l.c. ; in A.R. 4.320, Σίγυννοι ; in Str. 11.11.8, Σίγιννοι. [In A.R. and Opp., υ ; freq. written with double ν, σιγύννης, etc.]

ὁ, s. σιγύνη.