ή, όν :
      1 qui signifie, qui indique, qui fait connaître, gén. ARSTT. Interpr. 2, 2 ; abs. ARSTT. Poet. 20, 9 ;
      2 qui est un indice de, gén. ARSTT. Top. 1, 15, 10 ; TH. Sign. 4, 2 ; DS. 3, 4.

Étym. σημαίνω.

ή, όν, significant, opp. ἄσημος, ὄνομά ἐστι φωνὴ σ. κατὰ συνθήκην ἄνευ χρόνου Arist. Int. 16a19; ῥῆμα… φωνὴ συνθετὴ σ. μετὰ χρόνου Id. Po. 1457a14; λόγος… ἐστι φωνὴ σ. κατὰ συνθήκην Id. Int. 16b26, cf. Stoic. 2.48; c. gen., σ. ὑγιείας Arist. Top. 106b36; σ. πάσης κακίας D.S. 3.4; σ. ὄρη mountains giving signs of the weather, Thphr. Sign. 51; σ. παρωτίδων indicative of mumps, Gal. 17(1).405; -κά significant symptoms, Hp. Praec. 11. Adv. -κῶς Arist. Top. 106b37; c. gen., M.Ant 10.7; Sup. -ώτατα Longin. 31.1.

zum Zeichen, zum Bezeichnen gehörig, geschickt ; dah. bezeichnend, deutlich ; φωνή, Plut. an. procr. 27 ; ἐμφάσεις, Symp. 8.10.2 ; ὑγιείας, Arist. top. 1.15.