ιδος, acc. ιν (ὁ) [ῐῐδ] qui endommage, qui fait du tort à, dévastateur, malfaiteur, ESCHL. Ag. 718 ; POÈT. (ARSTT. Rhet. 3, 3, 2) ; CALL. Ap. 90 ; LYC. 539 ; κτεάνων, SOPH. fr. 230 Dind. (acc. σίνιν) qui pille les biens.

Étym. σίνω.

ιδος, ὁ, acc. σίνιν, (< σίνομαι) ravager, plunderer, Αὐτόλυκον πολέων κτεάνων σίνιν Antim. (?) ap. Sch. S. OC 378; ἔθρεψεν λέοντα σίνιν δόμοις (λέοντος ἶνιν Conington) A. Ag. 718, cf. Call. Ap. 92, Lyc. 539; as Adj. destroying, σ. ἀνήρ, as an example of a γλῶσσα, Poet. ap. Arist. Rh. 1406a8. pr. n. Σίνις, the Destroyer, a famous robber of the Isthmus of Corinth, E. Hipp. 977, Marm. Par. 36, X. Mem. 2.1.14, etc. ; cf. Πιτυοκάμπτης. (Freq. misspelt σίννις in codd., as Arist. l.c.)

ὁ, der Schädiger, Schadenstifter, Verwüster, Räuber ; ἔθρεψεν δὲ λέοντα σίνιν δόμοις, Aesch. Ag. 700 ; κτεάνων, Soph. frg. 230 ; Sp. – Vgl. nom. pr.