(seul. prés., impf. et ao. réc. ἔσιξα) siffler, en parl. d’un fer rougi au feu et qu’on mouille, OD. 9, 394 ; de friture en gén., AR. Eq. 930 ; d’un poisson qui frit, AR. Ach. 1158 ; du bruit des narines, EPICH. fr. 10 Ahrens.

➳ Ao. ἔσιξα, P. SIL. Ecphr. ag. Soph. 210.

Étym. formé par onomatopée ; cf. σιγμός, σῖγμα, etc.

mostly used in pres. and impf.; aor.1 σίξα prob. in Theoc. 6.29 : — hiss, esp. of the noise made by plunging hot metal into cold water, to which is compared the hissing of the Cyclops’ eye when the burnt stake was thrust into it, ὣς τοῦ σίζ’ ὀφθαλμὸς ἐλαϊνέῳ περὶ μοχλῷ Od. 9.394; so of pancakes, Magn. 1; τάγηνον σίζον Ar. Eq. 930; of fish frying, Id. Ach. 1158, cf. Com.Adesp. 140; σ. καὶ ψοφεῖν, of fire quenched, Arist. APo. 94b33; σίζει δὲ ταῖς ῥίνεσσι κινεῖ δ’ οὔατα, of Heracles snorting as he eats, Epich. 21; of the note of the κόψιχος, Poll. 5.89.

1) zischen ; bes. von dem Geräusche glühender Körper, die plötzlich in Wasser getaucht u. darin abgekühlt werden ; vom Auge des Kyklopen, in das die glühende Stange gebohrt wird, σίζ' ἐλαϊνέῳ περὶ μοχλῷ, Od. 9.394 ; τὸ μὲν τάγηνον τευθίδων ἐφεστάναι σίζον, Ar. Eq. 930, vgl. Ach. 1122 ; σίζει ταῖς ῥίνεσσιν, Epicharm. bei Ath. X.411b.
2) hissen, Stillschweigen gebieten, Hsch! od. St! sagen, Gramm., s. σίττω ; davon σιγή.
3) Nach Poll. 5.89 vom Schrei der Drossel, κόψιχος.