*πύξ, seul. acc. sg. πῦγα [ῡ] c. πυγή, ARSTT. Physiogn. 6, 6.

adv., avec le poing, IL. 23, 660 ; p. opp. à πάλη, OD. 8, 206, etc. ; π. παίειν, XÉN. An. 5, 8, 16 ; LYS. 101, 13, frapper à coups de poing ; μάχεσθαι, IL. 23, 621 ; HÉS. Sc. 302, combattre au pugilat ; νικᾶν, IL. 23, 634, vaincre au pugilat ; ἀγαθός, IL. 3, 237 ; OD. 11, 300, habile au pugilat.

Étym. cf. lat. pugnus, pŭgĭl, etc.

Adv.
with the fist, π. ἀγαθὸς Πολυδεύκης good with the fist, i.e.
at boxing, Il. 3.237; πολὺ φέρτατος… π. Od. 8.130; οὐ γὰρ π. γε μαχήσεαι Il. 23.621; π. μὲν ἐνίκησα Κλυτομήδεα ib. 634; περιγιγνόμεθ’ ἄλλων π. τε παλαισμοσύνῃ τε Od. 8.103; πειρηθήτω… ἢ π. ἠὲ πάλῃ ib. 206; οἱ δὲ μάχοντο π. τε καὶ ἑλκηδόν Hes. Sc. 302; ἄνδρα π. ἀρετὰν εὑρόντα by boxing, Pi. O. 7.89; Ἴσθμι’ ἑλὼν π. Simon. 158, cf. 154; πὺξ πεπληγέμεν Il. 23.660; πατάσσειν, παῖσαι, παίεσθαι, Ar. Ra. 547 (lyr.), X. An. 5.8.16, Lys. 4.6, etc. ; π. ἐπὶ κόρρας ἤλασα Theoc. 14.34; τοὺς δακτύλους π. ἔχειν to have one΄s fist clenched, Hp. Morb. 3.13. (Cf. Lat. pug-nus.)

πυγός, ἡ, later form for πυγή.

adv., fäustlings ; πὺξ τοὺς δακτύλους ἔχει, er hat die Finger eingezogen, in der geballten Faust, Hippocr.; mit geballter Faust, οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι, Il. 23.621 ; πὺξ ἐνίκησα, im Faustkampf, 23.634 ; dah. πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα, 3.237, der im Faustkampfe tüchtig war, der gute Faustkämpfer ; dah. πύξ τε παλαισμοσύνῃ τε vrbdn, Od. 8.103 ; πὺξ ἀρετὰν εὑρόντα, Pind. Ol. 7.89 ; πὺξ πατάσσειν, Ar. Ran. 548 ; Xen. An. 5.8.16 ; πὺξ παιόμενος, Lys. 4.6 ; Folgde : πὺξ ἐς τὴν γνάθον παταχθείς, Luc. Gymn. 3 ; πὺξ κενὴν πληγήν τινα καταφέρων, Hermot. 33.

πῡγός, ἡ, spätere Form = πυγή.