ακος (ὁ) [ᾰκ]
      1 fond d’un vase, AR. fr. 263 Dind. ; PHÉRÉCR. (Com. fr. 2, 298) ; TH. Char. 30 ;
      2 couvercle d’un vase, ARSTT. Probl. 25, 2 ;
      3 garde d’une épée, SOPH. fr. 291 Dind.

Étym. cf. πυθμήν.

ακος, ὁ, (cf. πυθμήν) bottom of a jar, cup, or other vessel, τὸν πύνδακα εἰσκρούειν knock in the bottom so as to make the cup hold less, a trick of wine-sellers, Pherecr. 105; μέτρῳ τὸν πύνδακα εἰσκεκρουμένῳ μετρεῖν prob. in Thphr. Char. 30.11 (ἐκκεκρ- codd., and so ἐκκρουσαμένους τοὺς π. Ar. Fr. 270 codd. Poll.), cf. Arist. Pr. 938a13; bottom of a ship, Mim. Oxy. 413.103. = λαβή, sword-hilt, S. Fr. 311.

ακος, ὁ, der Grund od. Boden eines Gefäßes ; Ar. u. Pherecr. bei Poll. 10.79 ; Theophr. char. 30 ; Griff des Schwertes, Soph. frg. 291.