ατος (τὸ) :
   I ville :
      1 en gén. c. πόλις, HDT. 1, 98, etc. ; ESCHL. Sept. 63, etc. ; SOPH. O.C. 1496, etc. ; THC. 1, 13, etc. ;
      2 p. suite, quartier d’une ville, particul. l’Acropole d’Athènes, DICÉARQ. (ATH. 594 f) ;
   II réunion des citoyens, cité, SOPH. O.C. 1496.

Étym. πολίζω.

ατος, τό, buildings of a city, town, sts. = πόλις, sts. difft. from it; of Ecbatana, Hdt. 1.98; π. Πελασγικά ib. 57, cf. 6.6; of Thebes, A. Th. 63, al. ; of Troy, S. Ph. 1424; of Athens, Id. OC 1496 (lyr.), cf. Ar. Av. 553, 1565; ὦ π. Κεκροπίας χθονός Men. Sam. 110; pl., Call. Aet. Oxy. 2080.90; in Prose, Th. 1.10, 4.54; of the Acropolis, Dicaearch. Hist. 72; = municipium, Gloss.

τό, die erbaute Stadt, die Stadt, wie πόλις ; Aesch. Spt. 63, 113 ; ὦ γῆς ἁπάσης Ἀσιάδος πολίσματα, Pers. 245 ; τὸ Τρωϊκὸν πόλισμα, Soph. Phil. 1410 ; die Bürger, wie πόλις, ὁ γὰρ ξένος σὲ καὶ πόλισμα καὶ φίλους ἐπαξιοῖ δικαίαν χάριν παρασχεῖν, O.C. 1492 ; Eur.; Ar. Av. 553, 1565 ; u. in Prosa, Her. 1.57, 98 u. sonst, Thuc. 1.10 u. öfter, u. Folgde. Auch eine ganze angebaute, bewohnte Landschaft.